Ο Κώστας Μπαντούνας γράφει στο Mix This για την έννοια της τέχνης, η οποία τα τελευταία χρόνια μοιάζει να έχει παρεκκλίνει αρκετά από τον αρχικό σκοπό της.
«Ο σκοπός της τέχνης είναι να δώσει στη ζωή σχήμα.»,τα λιτά μεν αλλά γεμάτα από σοφία λόγια του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, θα ήταν ανέφικτο να ισχύουν στις μέρες μας. Από το μακρινό μεσαίωνα που έζησε (1564-1616) ως ένα από τα φωτεινότερα μυαλά, στον… κοντινό δικό μας μεσαίωνα του καπιταλιστικού λήθαργου και του αδιάκοπου κυνηγιού του θησαυρού, η τέχνη βιαία παλαντζάρει μεταξύ πλούτου και… κατάθεσης ψυχής. Βεβαιότατα, η μετάβαση από τον Ουίλιαμ Σέξπυρ, στην Βίκυ Σταυροπούλου και τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, φαντάζει χαοτικά μεγάλη και επικίνδυνα απότομη.
Προσδεθείτε λοιπόν…
Αν η ηθοποιία είναι τέχνη, με δεδομένο και αναμφισβήτητο γεγονός αυτό, τότε ο ηθοποιός, ο πομπός αυτής της τέχνης ,οφείλει να υπηρετεί τον άνθρωπο. Ηθοποιός σημαίνει φως ,έχει γράψει ο Μάνος Χατζιδάκης και έχει ερμηνεύσει ο Δημήτρης Χορν. Από το «φως» των μεγάλων προσωπικοτήτων στο… σκοτάδι του νεοέλληνα. Από την υπηρεσία στον άνθρωπο στην χρησιμοποίηση της δημοφιλίας, ως μέσω προσέγγισης νέων πελατών.
Γκρεμός και σήμερα-γκρεμός και… αύριο
Με ιδιαίτερο ζήλο και παθός στην φωνή της, η Βίκυ Σταυροπούλου, εκστασιασμένη μας κάνει γνωστό ότι στο καζίνο της Πάρνηθας βρέχει… «Ευρώ και σήμερα, ευρώ και αύριο». Κάναμε την ηθική μας, μια μπίλια και την στριφογυρνάμε, με πάσα ατυχία, στην ρουλέτα της ζωής μας. Αυτό έχει ανάγκη ο ταλαιπωρημένος κάτοικος αυτού του τόπου:
Την ελπίδα. Να την πάρει ,να την κάνει πιπίλα, να την μασήσει με βία, μέχρι να καταλάβει ότι το… μπιμπερό είναι κενό και ρουφάει αέρα. Τον αέρα, που τον καλεί η κυρία Βίκυ να ρουφήξει. Ελάτε στον τζόγο, περάστε, καθίστε, δείτε το χαμόγελο της τύχης και όχι τα χνώτα της που βρωμάνε δυστυχία. Δυστυχία οικογενειών που καταστράφηκαν από τον εθισμό, ανθρώπινων σχέσεων που «σφαγιαστήκαν» στο βωμό της επόμενης «παιξιάς», της επόμενης γύρας, του επόμενου πονταρίσματος. Αφού το αγαπημένο της ημερολόγιο (σύμφωνα με την διαφήμιση) το ξέρει καλά, ότι κάθε μέρα κερδίζει. Χάνουμε όλοι εμείς, όμως. Μικραίνει μια ακόμα σπιθαμή η ηθική μας. Θα αναρωτηθεί κανείς, τι απαιτήσεις μπορούμε να έχουμε από έναν ηθοποιό, ώστε να κρατήσει τις άμυνες του, στο εύκολο χρήμα. Εύλογο το ερώτημα. Θέτω ένα άλλο ερώτημα όμως:
Οι συνάδελφοι της κυρίας Βίκυς, άραγε, νιώθουν υπερήφανοι ,που συγκαταλέγονται, με ένα άτομο που εξαργυρώνει την αγάπη του κοινού και την αναγνωσιμότητα του από αυτό, διαφημίζοντας τον ναό των τυχερών παιχνιδιών; Το… σχήμα που δίνει στην ζωή, η εν λόγω ηθοποιός, είναι στρογγυλό και θυμίζει μάρκα. Μια μάρκα που μπορεί να κοστίζει, όσο το γάλα του παιδιού,αυτού που την τζογάρει. Δεν είναι οι άνθρωποι άβουλα όντα. Σαφέστατα και δεν είναι. Είναι όμως ξεπεσμός να χρησιμοποιείς τον άνθρωπο, ως μέσο πλουτισμού ενός καζίνο με την ιδιότητα του ηθοποιού. Υπηρετείς το ευρώ και σήμερα, το ευρώ και αύριο και όχι τον ίδιο τον άνθρωπο.
Ηθοποιός σημαίνει… απόλυτο,παχύ,βαθύ,σκοτάδι,στην εν λόγω περίπτωση. Ενδεχομένως οι οικονομικοί όροι να ήταν πολύ θετικοί στο συμβόλαιο, όμως στα μάτια του κοινού, η μπίλια έκατσε στο… ζερό.
Άλφα στην τράπεζα, βήτα στην συνείδηση
Έγινε… κυριλέ ο Τζόνυ από τα «Εγκλήματα» και αφού κατέβηκαν τα «καρφάκια» από τα μαλλιά του, ανέβηκε το κασέ του, κλείνοντας συμβόλαιο με την Alpha Bank. Μάλιστα. Βαθιά υπόκλιση σε έναν άλλο μεγάλο… οραματιστή αυτού του δύσμοιρου τόπου. Από τον ναό του τζόγου που προτάσσει τα στήθη της η κυρία Βίκυ, στον ναό του καπιταλισμού του κύριου Βασίλη. «Σ’ αναζητώ στο χώρο αυτό, γιατί είμ’ εγώ πολύ μικρός και θλιβερός ηθοποιός.Θα παίξεις μια, θα παίξω δυο. Θα κλάψεις μια, θα κλάψω δυο.»,αδίκως η μελωδική φωνή του Χόρν, χάραζε τους ορίζοντες. Δεν έπαιξε ούτε μια, ούτε δυο σε τηλεοπτικά σποτάκια για λογαριασμό τις τράπεζας. Βεβαίως νεοέλληνα, δες τι εύκολο που είναι να δανειστείς, δες πόσο εύκολα μπορείς να βγάλεις κάρτα, δες τι ταχύρυθμα η τράπεζα θα εισβάλει στην ζωή σου και θα της αφήνεις ενέχυρα με τον καιρό πολλά από τα κομμάτια σου. Δες, με τι όμορφο, σκερτσόζικο, πιστικό και χαμογελαστό τρόπο ο κύριος Βασίλης σε προσκαλεί σε ένα άκρως… ανατριχιαστικό σόου με την τράπεζα στην θέση του μάγου, εσένα στριμωγμένο στο καπέλο του και την περιβόητη ηθική, εξαφανισμένη. Αλα ούνο ,αλα ντούε, αλα τρε…
Υπηρετώντας το κεφάλαιο, βάζει το πρόσωπο του, που είναι χαραγμένο θετικά στην συνείδηση του απλού λαού (από των διαφόρων ειδών σαπουνόπερες που πρωταγωνιστούσε), στην θέση του βλοσυρού και γεμάτου αυστηρότητα προσώπου του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος. Άραγε, άξιζε η αμοιβή που έλαβε και λαμβάνει για να ξεχάσει, ότι στην πρώτη ατασθαλία ή χρονική καθυστέρηση μια δόσης, η τράπεζα δεν θα είναι το ίδιο βλακωδώς χαρούμενη ,όπως ο ίδιος στις διαφημίσεις;
Και παίζει παράλληλα, σιγανά και σχεδόν πένθιμα, το τραγούδι του μέγιστου Μάνου Χατζιδάκη και ίσως κάπου στην φαντασία μου, να το χορεύει και ο Σαίξπηρ, την ώρα που το τραγουδάει ο Χορν. Σχεδόν αθόρυβα, αλλά και τόσο εκκωφαντικά:
«Ηθοποιός, ό,τι κι αν πεις είναι καημός πολύ πικρός και στεναγμός πολύ βαθύς. Ηθοποιός, είτε μωρός, είτε σοφός είμαι κι εγώ, καθώς κι εσύ είσαι παιδί, που καρτερεί κάτι να δει. Πιες το κρασί, στάλα χρυσή απ’ την ψυχή, ως την ψυχή.»
Από την ψυχή ως την ψυχή, αυτή που δεν έχουμε, για να αρνηθούμε μερικά ή κάμποσα ευρώ, κρατώντας ακέραιες τις αρχές μας, για λογαριασμό του συνάνθρωπου μας και όχι για … τον λογαριασμό του συνανθρώπου μας, που είναι στο στόχαστρο μιας κάποιας τράπεζας ή ενός καζίνο.
Κώστας
Μπαντούνας
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου