Πώς η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει το χώρο της εκπαίδευσης; Οι αλλαγές που γίνονται οδηγούν σε κάτι καλύτερο; Γι’ αυτά κι άλλα πολλά γράφει στο Mix this, η Νατάσα Τζαβάρα.
Πριν λίγες μέρες οι δρόμοι μου με έβγαλαν στη σχολή που
φοίτησα για έξι ολόκληρα χρόνια (προπτυχιακό και μεταπτυχιακό) για να πάρω
κάποια απαραίτητα χαρτιά. Τολμώ να ομολογήσω πως από την μια μεριά έχοντας
αφήσει αυτό το χώρο εδώ και δύο χρόνια, κι από την άλλη περνώντας στην πλευρά
των 25+ σε δύο μήνες, με έπιασε μια νοσταλγία για όλα όσα έζησα εκεί. Τις
ανέμελες μέρες, τις άπειρες ώρες μαθημάτων, τις γενικές συνελεύσεις, τα
σουρεαλιστικά τσιτάτα των καθηγητών, τους αέναους καφέδες στην αγαπημένη
καφετέρια στους τοίχους της οποίας γράψαμε όνειρα και πήραμε φεύγοντας, με
στόχο να επεκταθούν εκτός των τοίχων (σπιτιού και εγκεφάλου) και γενικότερα την
όλη φοιτητική φάση που έρχεται εκεί κοντά στα 17-18 και μετά την τελευταία
εξεταστική, εξαφανίζεται μονομιάς.
Φτάνοντας στη σχολή ήρθα αντιμέτωπη με ένα μικρό κύμα
απογοήτευσης, διότι τίποτα δεν είχε αλλάξει όπως η αισιόδοξη πεποίθησή μου με
είχε κάνει να αναμένω. Και που θέλω να καταλήξω; Στο ότι η παιδεία είναι ένας
από τους τομείς που έχει πληγεί περισσότερο κατά την διάρκεια της οικονομικής
κρίσης. Είναι γεγονός πως στην Ελλάδα τα πράγματα τείνουν είτε να μένουν στάσιμα,
είτε να υποβαθμίζονται και να κάνουν ένα βήμα πίσω, κυρίως τα τελευταία χρόνια,
που οι οικονομικοί πόροι όλο και λιγοστεύουν ή έρχονται δύσκολα μέσα από
ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις κατά βάση. Συνεπώς όλοι οι τομείς που συγκροτούν το
εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας έχουν δεχτεί ισχυρά χτυπήματα από αυτόν τον
οικονομικό ανεμοστρόβιλο που βαφτίστηκε κρίση και χρησιμοποιεί σαν καμουφλάζ,
ενώ σχεδιάζει τις επικείμενες καταστροφές, την φίλη του την λιτότητα.
Όλο αυτό είναι στενάχωρο αλλά κυρίως επικίνδυνο. Το σχολείο
με όλες τις βαθμίδες του και κυρίως στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αποτελεί
βασικό πυλώνα στην καλλιέργεια της προσωπικότητας του ατόμου, στην τροφοδότηση
γνώσεων, στην ανάπτυξη της διορατικότητας, της ατομικής κρίσης και της
αυτόνομης μάθησης με οδηγό τον καθηγητή, την εμπειρική έρευνα και μια
βιβλιογραφία να περιμένει ζεστή τον εκάστοτε φοιτητή στα ράφια της βιβλιοθήκης
του τμήματος που πέρασε. Εν γένει, συμβάλει στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του
ατόμου από τα αρχικά στάδια (νηπιαγωγείο), καθώς είναι ένας από τους
δευτερογενείς παράγοντες κοινωνικοποίησής του.
Καθίσταται πρόδηλο πως συνολικά το εκπαιδευτικό σύστημα
υπολειτουργεί κι αυτό έχει επιπτώσεις στους άμεσους αποδέκτες του, τους μαθητές
αλλά κι αυτούς που το συγκροτούν, εκπαιδευτικοί και διοικητικά όργανα. Όντας εν
δυνάμει εκπαιδευτικός της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, θλίβομαι και
προβληματίζομαι για το μέλλον και την εύρυθμη λειτουργία του κλάδου που διακαώς
επιδιώκω να εργαστώ και ταυτόχρονα για το εκπαιδευτικό σύστημα που θα ενταχθούν
τα παιδιά μου. Οι πολιτικές που εφαρμόζονται αν και προωθούνται σαν καινοτόμες
από τους αρμόδιους, δημιουργούν ασάφειες, κενά μέχρι να καταφέρουν να τις
εφαρμόσουν και σύγχυση καθώς μαθητές και καθηγητές βρίσκονται συνεχώς σε μια
αβεβαιότητα για το πώς θα δράσουν την επόμενη χρονιά έχοντας νέα ΦΕΚ στα χέρια
τους και οδηγούν σε ένα μέτριο αποτέλεσμα. Αν η εκάστοτε πολιτική φέρνει κάτι
μέτριο δεν καλυτερεύει το σύστημα αλλά το εγκλωβίζει σε μίζερα ημίμετρα μέσα
στα οποία έχουμε μάθει να ζούμε, λες και το καλύτερο δεν υπάρχει σαν κλίμακα
μέτρησης.
Θεωρώ ότι το εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει να προάγει τη
δημιουργικότητα, την ανάπτυξη κριτικής σκέψης, την αυτενέργεια, να στοχεύει στη
μεταγνώση και να προωθεί αξίες όπως η δικαιοσύνη, η ισότητα, ο σεβασμός γενικότερα
και ειδικότερα. Να παρέχεται δωρεάν σε όλους ανεξαρτήτως καταγωγής και να
αποτελεί έναυσμα για τα παιδιά, μέσω του οποίου θα γίνουν καλύτεροι κι όχι ένα
πληκτικό, «καταναγκαστικό έργο» επτά ωρών. Τα παιδιά αποτελούν έμπνευση και
πρότυπα ζωής και η ζωντάνια και η δύναμη που ενέχουν, είναι η καλύτερη απόδειξη
ότι η ζωή είναι ένα δώρο που οφείλουμε να αξιοποιούμε με όση δύναμη διαθέτουμε.
Δημιουργώντας ένα σχολείο με αυτές τις προδιαγραφές, χτίζονται βάσεις για μια
άλλη κοινωνία. Γιατί μέσα από κάτι τέτοια μικρά δημιουργούνται εκείνα τα μεγάλα
που φέρνουν τις-πολυπόθητες-αλλαγές. Ευελπιστώ στο καλύτερο που είναι ήδη στο
δρόμο και καταφτάνει και το περιμένω με περίσσια ανυπομονησία, σαν
εκπαιδευτικός, σαν δυνητική μητέρα και σαν άνθρωπος που θέλει να ζει σε μια
κοινωνία που θα υπάρχει περισσότερο φως, παρά σκοτάδι.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου