Οι άστεγοι. Το μεταναστευτικό. Όχι, το προσφυγικό.
Μικρή η σημασία. Χάνονται ζωές κι εμείς δεν κάνουμε τίποτα. Άνθρωποι κοιμούνται
στις λάσπες κι εμείς... σταυρώνουμε τα χέρια μας. «Αυτοί φταίνε, αυτοί μας
έφεραν εδώ που είμαστε». Μια ζωή, να ρίχνουμε το μπαλάκι στους άλλους. Έτσι
μάθαμε. Έτσι μαθαίνουν και τα νέα παιδιά. Σωτηρία δεν υπάρχει, να το ξέρετε.
Γράφει στο Mix This, ο Κώστας Τάτσης.
Δεν είμαι φαν
καμίας πολιτικής παράταξης. Δεν ξέρω τι πρεσβεύει κάθε κόμμα. Ποια είναι η
αντίληψή του και ποιοι οι στόχοι του. Έχω «συζητήσει» με τον εαυτό μου γι’ αυτό
το θέμα. Ποτέ μου δεν ήθελα να γράψω κάτι που έχει σχέση με την πολιτική ζωή
της χώρας.
Όμως δεν μπορώ. Θα αθετήσω την υπόσχεσή μου. Όχι γιατί πρέπει. Αλλά
γιατί κάτι με... πνίγει και θέλω να το «φτύσω».
Στα σοκάκια της Αθήνας
Ξεκινάμε λίγο πιο
χαλαρά. Από ένα πράγμα που συμβαίνει γύρω μας εδώ και δεκάδες χρόνια, αλλά
κανείς δεν κάνει τίποτα για να το λύσει. Αναφέρομαι στους άστεγους. Ναι, αυτούς
που βλέπουμε όλοι μας καθημερινά, σαν περπατάμε την Αθηνάς, ή την Ερμού. Την
ώρα που έχουμε βγει τη βόλτα μας. Την ώρα που έχουμε πάει για τα ψώνια ή για
το καφεδάκι μας.
Ανηφόριζα τις
προάλλες λοιπόν την Ερμού. Ακουστικά στ’ αυτιά και περπάτημα σε γοργό ρυθμό.
Κάποια στιγμή, εκεί που περπατάω, για κάποιο λόγο γύρισα το κεφάλι δεξιά.
Ασυναίσθητα. Είχε πιάσει ένα ψιλόβροχο. Καθόμουν μέσα στη μέση του πεζόδρομου
και βρεχόμουν. Όχι από άποψη. Αλλά αυτό που έβλεπα, με είχε κάνει να σαστίσω.
Ήταν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Αγκαζέ πιασμένοι με μια ομπρέλα στο χέρι. Δυο-τρία
μέτρα πιο κάτω, ένας άστεγος. Σκεπασμένος με μία κουβέρτα και με το ποτηράκι
για το «υστέρημα» του κόσμου ανά χείρας.
Η γυναίκα
σταμάτησε απότομα. Κοίταξε τον άνδρα της στα μάτια. Δεν αντάλλαξαν κουβέντα,
ώσπου ο ψηλόλιγνος κύριος της είπε με χαμόγελο ένα βροντερό «ναι». Μέσα σε τρία
λεπτά, η κυρία πήγε στον κουλουρά που βρισκόταν δίπλα. Πήρε 4-5 κουλούρια. Με
το που τα πλήρωσε, ο άνδρας έκλεισε την ομπρέλα, παρόλο που η βροχή δυνάμωνε.
Το ζευγάρι έκανε κάτι που δεν έκαναν εκατοντάδες άνθρωποι εκείνο το βράδυ.
Έδωσε στον άστεγο την ομπρέλα για να προφυλαχθεί, όσο μπορούσε δηλαδή, από τις
σταγόνες που ύστερα έγιναν μπόρα κι αργότερα... χαλάζι. Παράλληλα, του άφησαν
όλα τα κουλούρια που είχαν αγοράσει, αλλά κι ένα μπουκάλι νερό. Με βλέμμα
μικρού παιδιού, ο άνδρας που βρισκόταν στο δρόμο τους κοίταξε και είπε
«Ευχαριστώ, χίλια ευχαριστώ». «Εμείς ευχαριστούμε, να προσέχεις», ήταν η
απάντηση που πήρε.
Εκείνη τη στιγμή,
ένιωσα πως είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Δύο... περαστικοί, έδειξαν
την ανθρωπιά τους. Κάτι που οι περισσότεροι από μας δεν κάνουμε σχεδόν ποτέ.
Λες και είναι ντροπή να κάνεις μια... καλή πράξη. Φανταστείτε τι θα γινόταν, αν
«δανειζόμασταν» λίγη... ψυχή από τους δύο ηλικιωμένους. Μόνο αυτό, τίποτε
άλλο.
Οι ψυχές και οι αγάπες...
Πάμε και στο άλλο
θέμα μας. Το πιο βαρύ. Έχουν περάσει τόσοι μήνες, όμως ακόμη συνεχίζονται οι
πνιγμοί στο Αιγαίο. Έχουν περάσει τόσοι μήνες και ακόμη ο... κάθε υπεύθυνος,
αφήνει τις ζωές να χάνονται άδικα. Τις ψυχές να ταξιδεύουν. Τις αγάπες χρόνων
να σβήνουν. Στην Ειδομένη τις προάλλες, ένας παππούς κι ένα παιδί, από τους
αμέτρητους πρόσφυγες που βρίσκονται εκεί, έχασαν τη ζωή τους. Πέθαναν ήσυχα.
Αγκαλιά ο ένας με τον άλλο. Το μόνο που τους είχε απομείνει, ήταν η αγάπη.
Είναι δυνατόν, να
υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν, εν έτει 2016; Ναι, είναι. Είναι δυνατόν να
υπάρχουν άνθρωποι, που κάνουν τους άλλους να πεινούν; Φυσικά! Μην ρωτήσετε
γιατί. Απάντηση σοβαρή, δεν υπάρχει. Δυστυχώς έτσι μάθαμε. Να μην δείχνουμε την
ανθρωπιά μας. Να πατάμε επί πτωμάτων για να βγούμε κερδισμένοι. Να κάνουμε το
δικό μας με κάθε κόστος. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, ε;
Βέβαια, δεν τους
παίρνει όλους η μπάλα. Υπάρχουν και κάποιοι, λίγοι αλλά καλοί, που δεν κοιτούν
χρώματα και θρησκείες. Ξέρουν μόνο να βοηθούν. Να κάνουν το καλό και «δε
βαριέσαι, θα μου το επιστρέψει ο Θεός». Σε αυτούς τους ανθρώπους, χρωστάμε ένα
μεγάλο «ευχαριστώ». Διότι μας μαθαίνουν πώς να γινόμαστε... σαν κι αυτούς. Όχι
στις συνήθειες, αλλά στην ψυχή, κάτι το οποίο από μόνο του είναι εντυπωσιακό.
Το κακό και με τα
δύο ζητήματα είναι πως η εκάστοτε κυβέρνηση δεν κάνει τη δουλειά της. Ποτέ δεν
την έκανε. Λένε πως αν πάθεις, θα μάθεις. Εμείς, ρε παιδιά και πάθαμε και...
δεν μάθαμε. Οι άστεγοι παραμένουν μόνοι κι αβοήθητοι. Οι πρόσφυγες παραμένουν
χωρίς... νερό και φαγητό. Όλοι θέλουν ένα καλύτερο αύριο.
 |
| Χαμογέλα, ακόμη κι αν τα πρόσωπα γύρω σου είναι θλιμμένα... |
Χάνονται ζωές κι
εμείς δεν κάνουμε τίποτα. Άνθρωποι κοιμούνται στις λάσπες κι εμείς...
σταυρώνουμε τα χέρια μας. «Αυτοί φταίνε, αυτοί μας έφεραν εδώ που είμαστε». Μια
ζωή, να ρίχνουμε το μπαλάκι στους άλλους. Έτσι μάθαμε. Έτσι μαθαίνουν και τα
νέα παιδιά. Σωτηρία δεν υπάρχει, να το ξέρετε.
Όπως στο θέμα των προσφύγων, έτσι και σε αυτό των
αστέγων, υπάρχουν και οι «καλοί σαμαρείτες». Είναι άξιοι συγχαρητηρίων. Για την
ανιδιοτελή αγάπη που δείχνουν. Χωρίς να φοβούνται ή να ντρέπονται. Αψηφώντας
την εκάστοτε κυβέρνηση και τα καμώματά της. Παίρνουν την κατάσταση στα χέρια
τους. Γίνονται οι ίδιοι, η αλλαγή που θέλουν να δουν στον τόπο τους. Αν
υπάρχει Θεός, αυτοί, θα πάνε στον παράδεισο...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου