Ο Χρήστος Βαρδάτσικος ξανά... χτυπά! Με το καυστικό του χιούμορ καυτηριάζει όσα γίνονται στο ποδόσφαιρο αυτή την περίοδο σε άλλο ένα κείμενο της στήλης του «Μετά Χρήστον Προφήτης».
Η ανάλγητη εργοδοσία του σάιτ (τα μέσα παραγωγής ανήκουν στους εργαζομένους αναίσχυντοι κεφαλαιοκράτες), μου ζήτησε να γίνω λιγότερο χαοτικός και να κόψω τις πολλές ασυναρτησίες. Οπότε πιθανότατα αυτή είναι η βδομάδα που θα απολυθώ. Απολαύστε με -μάλλον-για τελευταία φορά.
-Οι Σακραμέντο Κινγκς έδωσαν τον Παπαγιάννη στη θυγατρική τους στο NBDL. Χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι δεν τον υπολογίζουν καθόλου, απ' όσα ξέρω για το χώρο (αρκετά), αυτό είναι ένα καραμπινάτο δείγμα. Κι ας πέσουν όλοι οι αυτόκλητοι υπερασπιστές των Ελλήνων παικτών-για τους γνωστούς λόγους- να μας πείσουν ότι αυτό δε λέει και τίποτα. Παρότι ως μετά Χρήστον προφήτης έπρεπε να μιλάω εκ του αποτελέσματος, έχω βίτσιο να κάνω προβλέψεις. Είπα από την αρχή ότι το παιδί δεν είναι για πολλά. Και για να ευλογήσω και λίγο την -ανύπαρκτη- γενειάδα μου, αν για κάθε φορά που δικαιωνόμουν μου έδιναν από 1 ευρώ, θα είχα λύσει δια παντός το οικονομικό μου πρόβλημα.
-Η εθνική επέστρεψε στις καλές εμφανίσεις κι αυτό γιατί έως τώρα ο Σκιμπε μοιάζει με πολύ ευχάριστη έκπληξη. Τον έκραζα, δε λέω. Όσα χρόνια τον παρακολουθώ σε Γερμανία και Τουρκία, ούτε μια φορά δεν μου έδειξε ότι είναι ρεαλιστής και ότι γνωρίζει σε βάθος σε ποιο σύλλογο δουλεύει, γι' αυτό και απέτυχε σχεδόν παντού. Δεν ξέρω τι όνειρο είδαν στην ΕΠΟ, αλλά ο άνθρωπος μοιάζει να ξύπνησε. Πάντα λέγαμε ότι εκτός απο Ρεχάγκελ και Χίτσφελντ, κανείς Γερμανός προπονητής δεν ξέρει να παίξει άμυνα σε υψηλό επίπεδο. Άλλωστε, η συνταγή Ρεχάγκελ είναι η μόνη που μπορεί να μας κρατήσει σε υψηλό επίπεδο, αφού, εξαιρώντας το κέντρο άμυνας, με την ποιότητα του ρόστερ που ανέκαθεν είχαμε (άντε λίγο καλύτερη το 2004, όχι κάτι φοβερό βέβαια κι ας θεοποίησαμε τους παίκτες), η κάθε Ουγγαρία θα μας έκανε πλάκα- εντάξει τα Φεροε ήταν η υπερβολή της συγκυρίας. Αφού ο Σκιμπε μοιάζει να το κατάλαβε και σαν προσωπικότητα εμπνέει, θα κάνω κωλοτούμπα και θα φωνάξω εύγε. Είμαι πλέον στη διάθεση του κοινού να κράξει εμένα, αλλά ευτυχώς δε με διαβάζει ούτε η μάνα μου.
-Και με αυτά που βλέπω, τακτικά και ποδοσφαιρικά μιλώντας, μας ταιριάζει η Βοσνία. Τα σπουδαία τους όπλα παίζουν σε χώρους που δε φοβόμαστε, γιατί εκεί έχουμε τους καλύτερους παίκτες μας, το κέντρο τους δε με τρελαίνει, η χημεία τους είναι μέτρια. Αν ο Πιανιτς δεν κάνει κανένα μαγικό, θα μας βγάλουν ελάχιστες επικίνδυνες φάσεις, κυρίως από τα δεξιά με τον υποτιμημένο παικταρά Λούλιτς. Και μεις λίγες θα βγάλουμε, αλλά ο Σπάχιτς δε μπορεί να τα καλύψει όλα. Βράνιες και -λιγότερο-Ζουκάνοβιτς, μπορούν να βάλουν το γκολ μόνοι τους, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν κυνηγούς στην κοψιά του Μήτρογλου. Το Βέλγιο έχει προφανώς μεγάλη ποιότητα, αλλά για όποιον καταλαβαίνει από τακτική, η συντριβή της προηγούμενης αγωνιστικής δεν ήταν τυχαία.
-Και επειδή οι δημοσιογράφοι, για να δώσουν αξία στη δουλειά τους και να έχουν κάτι να γράφουν, ανάγουν το ποδόσφαιρο σε επιστήμη και επικαλούνται δεκάδες παράγοντες στην επιτυχία ή την αποτυχία, ένα είναι βέβαιο. Δε χρειάζονται πολλά για μια επιτυχημένη εθνική ομάδα. Ποιότητα και αμυντική συνοχή. Και φυσικά η διάθεση να παίξεις. Οι εθνικές δε θέλουν πολλές αλλαγές. Δεν προλαβαίνεις να δουλέψεις συστήματα, ούτε να φτιάξεις το χαρακτήρα των παικτών . Αν μάλιστα δεν είσαι Γερμανία η Ισπανία μεσοεπιθετικά, παράγοντας συνοχή αποκτά ζωτική σημασία. Άρα, ούτε τα ξενύχτια των παικτών φταίνε, ούτε η Μύκονος, ούτε οι γκομενες (αν και θα έπρεπε να γκρινιάξω γι' αυτό μήπως και μειωθεί ο ανταγωνισμός), πόσο μάλλον το ότι δεν καίγονται να παίξουν στην εθνική. Είναι τόσο μεγάλη η δημοσιότητα που προσφέρει το ποδόσφαιρο, που το 99/100 των παικτών κάνει κρα να αγωνιστεί.
-Για το ντέρμπι δε θα πω πολλά, η δικτατορία του αποτελέσματος και η όπου φυσάει ο άνεμος πονηρή τακτική των δημοσιογράφων για να παραμείνουν στον αφρό (πάω γυρεύοντας για ταμείο ανεργίας) υπαγορεύουν να μηδενίζονται όλα στο βωμό ενός πολύ κακού παιχνιδιού. Κι επειδή όλες οι μεγάλες ομάδες, όπως και ο Παναθηναϊκός, είναι παραδοσιακά εσωστρεφείς, ό,τι καλό χτίζεται θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να τιναχτεί στον αέρα. Αυτοί θέλουν Κλοπ στα λεφτά του Στραματσόνι, ο πραγματισμός σε όλο του το μεγαλείο. Ε δε γίνεται.
-Ήταν ίσως αναμενόμενο, αλλά είναι κρίμα που η πολύ καλή δουλειά του 'Ιβιτς κουτουλάει στον τοίχο της επιθετικής ένδειας. Και επειδή δεν είμαι μηδενιστής, δε νομίζω ότι είναι θέμα λιτότητας, άλλωστε ο ΠΑΟΚ δε χρειάζεται πολλά για να πρωταγωνιστήσει όπως είναι στημένος. Έχω την αίσθηση ότι πρότυπο του Σαββίδη είναι μια ομάδα στο στυλ της Τσέλσι, δηλαδή μια σφιχτή ομάδα που θα κερδίζει μεν δύσκολα αλλά δε θα εκτίθεται ποτέ. Ακόμα και έτσι, οι μπροστινοί είναι πολύ λίγοι ποιοτικά. Με μια-δύο καλές κινήσεις το Γενάρη, η εικόνα θα αλλάξει δραματικά.
-Εκατό διοικήσεις να αλλάξει η Ίντερ, αυτός ο σύλλογος έχει μάθει να πετάει τα λεφτά του δίχως αντίκρυσμα. Δόξα και τιμή στους ταλαιπωρημένους οπαδούς της.
-Δύσκολα έβαλε στο Ζιντάν ο τραυματισμός του Κρόος, που κουμπώνει τέλεια στον τρόπο παιχνιδιού της Ρεάλ. Εξακολουθώ όμως να ισχυρίζομαι, πως με τον ένα η τον άλλο τρόπο, όλες οι απουσίες της Ρεάλ σε αυτή τη φάση της σεζόν μπορούν να καλυφθούν, εκτός της ενδεχόμενης του Μοντριτς.
-Για τη βία πολλά λέγονται, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων είναι γενικότητες και ασυναρτησίες (δε γράφω μόνο εγώ τέτοιες). Δε χρειάζονται όμως αλχημείες, που διαχρονικά κάθε ηγεσία εφευρίσκει για να θιχτούν όσο το δυνατόν λιγότερο οι δυναμικές μειοψηφίες. Η επαναφορά του ιδιώνυμου, ίσως παραλλαγμένου, με μικρές και άμεσα εκτελεστές ποινές θα αλλάξει άρδην τα πράγματα, όπως πολύ καλά θα θυμούνται οι μάγκες των κερκίδων για την τότε εφαρμογή του. Και επειδή τυγχάνει να ξέρω αρκετούς απο κοντά, μην ανησυχείτε παιδιά. Δεν πρόκειται να γίνει. Όσον αφορά τη δράση της μαφίας του ποδοσφαίρου, εκεί πρέπει να γίνει μεγαλύτερη συζήτηση, γιατί πολλούς (και οχι μονο εντός ποδοσφαίρου) εξυπηρετεί η ύπαρξη της. Και μετά, τι θα κάναμε χωρίς βαρβάρους (μέχρι και Καβάφη έβαλα μέσα, μη με απολύσετε);
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου