«Όμορφα» ποδοσφαιρικά χρονογραφήματα της σύγχρονης Ελλάδας... Γράφει, ο Κώστας Κουτσαυλής
Ο χρόνος μπορεί να έχει κυλήσει αλλά οι αναμνήσεις από το «καλοκαίρι της Ελλάδας» θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό όσων τις έζησαν από κοντά. Μέσα στη «φρενίτιδα» των πανηγυρισμών σε όλη την επικράτεια και μαζί με τα συνθήματα-τύπου «έχεις μια ψ@λή σαν τον Γκουσγκούνη, Καραγκούνη», μπλέχτηκε και άλλο ένα εντελώς άκυρο και όμορφο «δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ...».
Το εν λόγω σύνθημα ακούστηκε δειλά τις πρώτες ημέρες μετά την 4η Ιουλίου και φούντωσε τις παραμονές του παιχνιδιού με την Αλβανία, λίγους μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβρη του 2004 στα Τίρανα. Οι γηπεδούχοι είχαν φροντίσει να γεμίσουν το «Κεμάλ Στάφα» δημιουργώντας μια αφιλόξενη, στα όρια του πολιτισμένου, ατμόσφαιρα για να αποδείξουν πως «εκεί δεν είναι Πορτογαλία», όπως ανέγραφε και ένα γιγαντοπανό στο πέταλο.
Εν τέλει οι γείτονες μας τα κατάφεραν και επικράτησαν με 2-1 της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης, εκατοντάδες Αλβανοί που μένουν στη χώρα μας έσπευσαν να πράξουν κάτι φυσιολογικό... να πανηγυρίσουν τη μεγάλη νίκη τους, την εποχή που διέμεναν στα «χαμηλά πατώματα» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Όμως οι καυλωμένοι από το μίσος και ψωροπερήφανοι γηγενείς δεν άντεχαν το «κακό» που τους βρήκε μέσα στο «σπίτι» τους.
Στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη αλλά και στις περισσότερες πόλεις της επαρχίας σημειώθηκαν επεισόδια, μικρής και μεγάλης έντασης, τα οποία είχαν στόχο τους Αλβανούς υπηκόους που πανηγύριζαν στους δρόμους. Στη Ζάκυνθο μάλιστα έπεσε και μια θανάσιμη μαχαιριά... Η χώρα που στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο και είχε μόλις διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έδειχνε το πραγματικό της πρόσωπο απέναντι στις μειονότητες.
Τρία χρόνια αργότερα, η Εθνική μας ομάδα υποδεχόταν την Τουρκία στο πλαίσιο των προκριματικών του Euro 2008. Από τον καταρτισμό των ομίλων φάνηκε πως κάποιος μας κάνει χοντρή «πλάκα», ορίζοντας το εντός έδρας παιχνίδι την παραμονή της 25ης Μαρτίου. Όπως ήταν φυσικό, εκείνη η ημέρα στο «Καραϊσκάκης» γέμισε με φουσκωμένα «λαιμά» Τουρκοφάγων. Δώστου περικεφαλαίες, δώστου τσολιαδοστολές, δώστου «Τούρκοι και Μογγόλοι θα πεθάνετ' όλοι».
Στο αποκορύφωμα ήρθε η ξεγυρισμένη «τεσσάρα» από την παρέα του Τουμέρ Μετίν, η οποία χαρακτηρίστηκε ως «Εθνική τραγωδία» στα πάνελ των καναλιών τα οποία είχαν κατακλύσει από νωρίς πλήθος βουλευτών της ΝΔ αλλά και ο... Αλέφαντος σιχτιρίζοντας για το «μεγάλο κακό» που πάθαμε και ξεφτιλιστήκαμε ως... απόγονοι του Νικηταρά.
Οι Τούρκοι στη ρεβάνς δε μάσησαν. Αν αφήσουμε στην άκρη τις αναπόφευκτες αποδοκιμασίες μιας μικρής μερίδας του κοινού τους, η εξέδρα φέρθηκε ΚΟΣΜΙΑ. Δεν άνοιξε «ρουθούνι» ούτε μετά το 0-1 του Αμανατίδη, το οποίο παρέμεινε μέχρι το τέλος και έδωσε διπλό πρόκρισης στην ομάδα του Ρεχάγκελ. Μάλιστα, μετά το σφύριγμα της λήξης οι φίλοι των γηπεδούχων χειροκρότησαν την ελληνική ομάδα για την απόδοση και τη νίκη της...
Όλοι αυτοί οι οποίοι κόπτονται για το εθνικό συμφέρον, έχουν σπείρει τον φασισμό και τον ρατσισμό στις εξέδρες των γηπέδων, έχοντας ως «σημαία» το περιβόητο «No politica», την μεγαλύτερη προσπάθεια συγκάλυψης της αλόγιστης εκτροφής της ιδεολογίας που φέρει ως σύμβολο τη σβάστικα και μολύνει (μεταξύ άλλων) το ποδόσφαιρο και το σύνολο του αθλητισμού
Τι θέλει να πει αυτό το κείμενο; Πως «η κατάρα είναι γαϊδάρα και γυρίζει στον αφέντη», όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας. Αλλιώς, όπου υπάρχει δράση, υπάρχει και αντίδραση...
Πίσω από τις γραφικές ντουντούκες, τα τρομπόνια που παίζουν το «Μακεδονία ξακουστή» και τις τσολιαδοαμφιέσεις, κρύβεται η αλήθεια της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Ο φασισμός ποτέ δεν έσβησε, ίσα ίσα ξαπόστασε για λίγο καιρό και πλέον ξανατραβά ολοταχώς προς τη δόξα, μεγαλώνοντας σε χώρους που μπορούν να βρεθούν οι περισσότεροι ανεγκέφαλοι, όπως είναι τα γήπεδα και ένα μεγάλο μέρος των πλατειών.
Το τελευταίο πράγμα που θέλουμε τώρα είναι να πάμε στη Βοσνία και να μας περιμένουν με το μαχαίρι στο κόκκαλο. Επίσης, άλλο που δε θέλουμε να γενικευτεί το «κακό» που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό στα Βαλκάνια και πληθαίνει αναλόγως με την αύξηση των εθνικιστικών τάσεων. Αλβανοί με Σέρβους, Σέρβοι με Κροάτες, Σέρβοι με Βόσνιους, Βούλγαροι με Έλληνες, Έλληνες με Τούρκους και πάει λέγοντας.
Τι; Είναι ακατόρθωτο νομίζετε το να ξεφύγει σε κάποιο γήπεδο των Βαλκανίων η κατάσταση και να γίνουμε απευθείας θεατές ενός νέου «Μάξιμιρ»; Τόσο κοντόφθαλμοι είμαστε; Δε βλέπουμε πως τα Βαλκάνια, η Ευρώπη, ο κόσμος έχει αρχίσει να «κοχλάζει» επικίνδυνα; Γιατί πρέπει σώνει και ντε να ψάχνουμε το φιτίλι που θα πυροδοτήσει εκρήξεις χωρίς τελειωμό;...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου