Οι Ουόριορς «ποδοπάτησαν» δίχως έλεος τους Καβαλίερς στο δεύτερο παιχνίδι της Καλιφόρνια (110-77) και ο Κώστας Κουτσαυλής αναρωτιέται «τι μέλλει γενέσθαι» σε αυτούς τους «κατ' όνομα» μόνο, φετινούς τελικούς, καθώς για την παρέα του Κάρι, ισχύει στο έπακρο το σλόγκαν της παλιάς διαφήμισης.
Ένας «χ,ψ» Ευρωπαίος, χωρίς να έχει πληροφορηθεί για το αποτέλεσμα του δεύτερου τελικού στο ΝΒΑ, ακούει πως το Γκόλντεν Στέιτ υπέπεσε σε 20 λάθη στον σημερινό αγώνα. Βάσει λογικής, η φυσική αντίδρασή του θα ήταν η εξής ερώτηση: «Έκανε break το Κλίβελαντ; Πόσο κέρδισε;»
Κι όμως, γι αυτή την ομάδα-παράδοξο του «μαγικού κόσμου», το «ένα τσουβάλι λάθη» δεν την καταδίκασε, καθώς είχε να αντιπαρατάξει το εκπληκτικό ποσοστό των 15/33 τριπόντων, το οποίο έφτανε και περίσσευε, όχι απλώς να κερδίσει, αλλά να «υποτάξει» το Κλίβελαντ με 110-77 στην «Oracle Arena» του Όουκλαντ.
Βλέποντας το τρελό πεντάλεπτο τους (14' με 19') μου ήρθε στο μυαλό η επική ατάκα από τη διαφήμιση των Pringles. Ο Κλέι Τόμπσον ευστοχεί στο πρώτο του τρίποντο, στη συνέχεια ο Ντρέιμοντ Γκριν τον μιμείται με τρία ακόμα και ο Μπαρνς με γκολ-φάουλ βάζει το «κερασάκι» στην «τούρτα, μετατρέποντας το 22-28 σε 42-30, ήτοι 20-2 σερί. Σε μόλις πέντε λεπτά... «Μετά το ποπ, δεν έχει στοπ». Ούτε ο Κάρι, ούτε ο Κλέι, ούτε ο Γκριν, ούτε κανένας. Αυτή η ομάδα έχει φτιαχτεί για να τρέχει και να σουτάρει. Και το κάνει καλά! Όχι για 5-10 παιχνίδια, αλλά για δύο συνεχόμενες σεζόν, έχοντας ήδη φορέσει ένα δαχτυλίδι, πηγαίνοντας (όπως δείχνει το τωρινό momentum τους) με τσίτα τα γκάζια για το δεύτερο.
Θεωρώ, πως όσοι ξενυχτήσαμε απόψε είτε για λόγους μπασκετικούς, είτε για λόγους επαγγελματικούς (ή και τα δύο), είχαμε την ελπίδα, την αυταπάτη ίσως, πως θα παρακολουθήσουμε έναν πιο αμφίρροπο τελικό σε σχέση με την πρώτη φορά. Αλλά φευ! Ποιος να τους σταματήσει αυτούς τους «διαόλους»;...Έχουν μετατρέψει (μέχρι στιγμής), τους τελικούς σε «one team show». Την πρώτη φορά έκαναν πλάκα με τους παγκίτες, τη δεύτερη φορά με το γνωστό τους στυλ, τρέχοντας και σουτάροντας από παντού.
Από την άλλη, δεν είναι τόσο ολοκληρωτική η εμφάνιση των Ουόριορς στα δύο πρώτα ματς, όσο είναι η ανυπαρξία του Κλίβελαντ, το οποίο πραγματικά φέτος δεν έχει καμία δικαιολογία. Είναι πλήρεις, έχουν τα αστέρια τους καλά και (τυπικά) εκείνοι θα ήταν οι «διψασμένοι» για «εκδίκηση» μετά το περσινό 4-2 της ομάδας του Στιβ Κερ. Αλλά η δίψα και το «θέλω» γυαλίζει στα μάτια των πρωταθλητών, όχι των φιναλίστ...
Περιμένω να δω αντίδραση από τους Καβαλίερς, την οποία πρέπει να βγάλουν στην έδρα τους, αλλιώς ειλικρινά, δεν έχει νόημα να κουράζονται. Ακόμα και ο Λεμπρόν φαίνεται τρόπον τινά, ξενερωμένος, άσχετα αν η ποιότητά του του επιτρέπει να πλησιάζει το triple double σε κάθε ματς, ανεξαρτήτου αποτελέσματος.
Όχι, δεν υποστηρίζω τον Λεμπρόν και την παρέα του, κάθε άλλο. Όπως δεν με ενθουσιάζει το στυλ παιχνιδιού των Ουόριορς, άσχετα αν είναι απόλυτα επιτυχημένο βάσει αποτελεσμάτων. Άσχετο που «απαιτώ» σα βλαμμένος μπασκετικός να δω μια σειρά τελικών με λίγο παραπάνω σασπένς, με λίγη παραπάνω ένταση στο φινάλε. Γι' αυτό και στο παρόν κείμενο, τα «χώνω μπακαλίστικα» στους Καβς, διότι κακά τα ψέματα, δεν έχουν προβάλλει ουδεμία αντίσταση για την ώρα. Λόγω αυτών η ζυγαριά γέρνει «μονόπαντα» προς μια κατεύθυνση...
Οι Ουόριορς μοιάζουν κουρδισμένοι. Πηγαίνουν «ντουγρού» για το repeat και μάλιστα πιο εύκολα από πέρσι (μακάρι όχι). Από την άλλη, στο μάτι ενός «ουδέτερου», οι περσινοί συγκινητικοί Καβαλίερς (ελέω της υπερπροσπάθειας του Τζέιμς αλλά και το ξεπέταγμα του αντιστάρ Ντελαβεντόβα), πλέον δεν σου αφήνουν κανένα περιθώριο να ελπίζεις για εκείνους.
Ευτυχώς που στη ζωή αλλά και στο μπάσκετ, υπάρχει αυτό το γ@μημένο το «unless», το οποίο έχει φέρει τούμπα τις καταστάσεις από εκεί που δεν το περιμένεις, ή δεν το ελπίζεις στη χειρότερη. Για να γίνω και λίγο βλάσφημος, μακάρι να «μπολιαστεί» λίγο από τους φετινούς ελληνικούς τελικούς, το status quo αυτών του ΝΒΑ, άσχετα αν αυτό δε συμφέρει τους μη ξενύχτες....
Μέχρι το ξημέρωμα της Πέμπτης (04:00) έχουμε δρόμο και ευελπιστούμε στην αντίδραση του Κλίβελαντ, αλλιώς η σεμνή τελετή θα λάβει τέλος πολύ πριν την ώρα της...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου