Καλημέρα αδέρφια. Τελικός Champions League τη εβδομάδα που μας πέρασε, πάμε να τα δούμε ένα-ένα... όλα! Του Χρήστου Βαρδάτσικου.
-Ίσως η πιο ρεαλίστρια Ρεάλ όλων των εποχών κατάφερε να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ. Με αντιπαθητικό ποδόσφαιρο, κακοσχηματισμένο για τα κυβικά της ρόστερ (μόνο ένας φορ!) και με ελάχιστους διακριθέντες μέσα στη χρόνια. Ίσως είναι το τρόπαιο που η Ρεάλ πηρέ με τη φανέλα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο.
-Ομολογώ ότι ο Ζιντάν με εξέπληξε τακτικά, αρχικά στο παιχνίδι στη Βαρκελώνη. Μοιάζει πιο πραγματιστής και από τον Αντσελότι. Πρώτη φορά βλέπω έτσι τη Ρεάλ, ίσως μόνο επί Μουρίνιο να προσομοίαζε. Ανέκαθεν, είτε κέρδιζε είτε έχανε, η άμυνά της είχε μόνιμο πρόβλημα, γιατί η επιλογή ήταν πάντα η θέση του ανασταλτικού χαφ να καλύπτεται από παίκτες που είναι περισσότερο δημιουργοί παρά κοφτές. Και δε βρίσκεις εύκολα άλλους Τσάβι και Ινιέστα, που να έχουν εξίσου ανεπτυγμένα σε τέτοιο επίπεδο και τα δυο στοιχεία. Το ότι ο Ζιντάν, για να αμβλύνει το πρόβλημα, κατάφερε με την προσωπικότητά του ακόμη και τους επιθετικούς να μαρκάρουν (χάνοντας βεβαία αντίστοιχα σε δημιουργία), δείχνει ότι τουλάχιστον αντέχει το βάρος του πάγκου.
-Και φυσικά δεν περιμέναμε τον χαμένο τελικό για να δούμε ότι η Ατλέτικο είναι η αποτύπωση του χαρακτήρα του Σιμεόνε μέσα στο γήπεδο. Εκπληκτική ομάδα. Αλλά επειδή θυμάμαι άριστα τον παίκτη Σιμεόνε, περά από την τρομερή αποτελεσματικότητα στις δουλειές που καλείται να φέρει εις πέρας, επρόκειτο για το χειρότερο χαρακτήρα που πέρασε τη δεκαετία του ‘90 από τα ευρωπαϊκά γήπεδα. Ο ορισμός του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Μετά τον τελικό του ‘14 και τον ημιτελικό του ‘15 είχα κατηγορήσει τις καθυστερήσεις που έκαναν οι παίκτες των Ατλέτικο και Γιουβέντους. Με τη διαφορά ότι οι Ιταλοί έχουν στυλ.
-Πάντως η Ατλέτικο, σε χαμηλότερο επίπεδο, μπορεί να προσφέρει και ποδόσφαιρο. Δεν είναι τυχαίοι οι τόσοι βαθμοί που μαζεύει στην Ισπανία, που με βάση τον τρόπο παιχνιδιού της, το θεωρώ μεγαλύτερο επίτευγμα από τους δυο τελικούς. Και έχει παίκτες που μπορούν να το υπηρετήσουν. Η σούπερ ευχάριστη άνοδος του Τόρες, οι Κόκε, Σαούλ, Γκριεζμάν, Καράσκο είναι η απόδειξη. Φυσικά, ο Σιμεόνε γνώριζε ότι εάν πήγαινε να το εφαρμόσει στους νοκ άουτ αγώνες, θα πήγαινε απάτη, αφού εκεί θα βάραινε η διάφορα ποιότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι έφτασε στα πέναλτι με την Αϊντχόφεν.
-Κάτι που με ενοχλεί πολύ είναι η απουσία κορυφαίων Ισπανών παικτών στο ρόστερ της Ρεάλ και γενικά του ισπανικού στοιχείου. Η Μπάγερν φροντίζει να έχει πάντα τους κορυφαίους Γερμανούς παίκτες στη θέση τους, η Γιουβέντους το ίδιο. Η Ρεάλ, όπως έχουμε ξαναπεί, είτε λόγω ανοίγματός στις αγορές, είτε λόγω σχέσεων με τους μάνατζερ, γεμίζει αμφιβόλου ποιότητας ξένους, τη στιγμή που θα μπορούσε με τα ίδια χρήματα να επενδύσει σε ντόπιους. Και να πεις ότι δεν υπάρχουν κορυφαίοι Ισπανοί παίκτες, όπως θα μπορούσε να γκρινιάξει πχ, η Γιουνάιτεντ για την Αγγλία; Τι παραπάνω έχει ο Ντανίλο από τον Μορένο, ή ο Κόβατσιτς από 5-6 άλλους Ισπανούς;
-Πολλές φορές έχει κάνει γελοιότητες ο Πέπε, αλλά εδώ νομίζω ότι επηρεάστηκε περισσότερο, όντας ο μόνος παίκτης που θα μπορούσε να πλησιάσει το χαρακτήρα του παιχνιδιού της Ατλέτικο. Παρότι ο δυναμισμός του πολλές φορές χρειάζεται, κάνει ζημιά στην εικόνα της ομάδας του και καλύτερα θα ήταν να αποχωρήσει.
-Έγινα οπαδός της Ρεάλ μετά από μια σκληρή ήττα. Ενώ έχανε 3-1 από τη Γιουβέντους στον ημιτελικό του 2003 και έμεναν ελάχιστα δευτερόλεπτα, δεν πανικοβλήθηκε. Ο Φίγκο με αρχοντικό στυλ και ηρεμία προσπάθησε να γεμίσει στην περιοχή, απέτυχε, αλλά η ανωτερότητα που έβγαλε (ο, τι και να γίνει εμείς είμαστε η μεγαλύτερη ομάδα στον κόσμο) με εντυπωσίασε απίστευτα. Έτσι θέλω να είναι η Ρεαλ. Μπλαζέ. Οι παίκτες της δεν πρέπει να κάνουν καθυστερήσεις, να διαμαρτύρονται στους διαιτητές, να γκρινιάζουν, να παίζουν σκληρά. Φοβάμαι οτι η Μπαρτσελόνα τα κάνει καλύτερα.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου