Η φωτογραφία που απεικονίζει την Φώφη Γεννηματά να σκουπίζει τα δάκρυα μιας προσφυγοπούλας κάνει το γύρο του διαδικτύου εδώ και λίγες ώρες. Ένα σκηνικό το οποίο αν και είναι καθόλα ανθρώπινο, έχει τυλιχτεί με τον λερωμένο «μανδύα» του ΠΑΣΟΚ για πολλούς και διάφορους λόγους. Γράφει, ο Κώστας Κουτσαυλής.
Η Ελλάδα στενάζει και αναστενάζει εντός και εκτός συνόρων. Στα του εξωτερικού, έχουμε την γνωστή κατάληξη στις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς. Πλέον, εδώ και κάμποσα χρόνια έχουμε λίγο πολύ συνηθίσει την λογική αλληλουχία των πραγμάτων. Φλεβάρη συζητάμε, Απρίλη βρισκόμαστε σε «αδιέξοδο», τον Ιούλη αγχωνόμαστε γιατί είμαστε εκτός προγράμματος και τελικά, τον Σεπτέμβρη έρχεται ο καινούριος «μποναμάς», είτε με τη μορφή μεσοπρόθεσμου, είτε νέου μνημονίου.
Εντός έδρας τα πράγματα δεν είναι καλύτερα, αλλά επειδή παίζουμε στα γνωστά λημέρια μας, έχουμε την ευκαιρία να γυρίσουμε το παιχνίδι λίγο πιο διπλωματικά. Όπως έκανε και η Φώφη Γεννηματά το απόγευμα της Πέμπτης (σ.σ 14/4), επισκεπτόμενη τον προσφυγικό καταυλισμό του Ελαιώνα. Δεν έχασε την ευκαιρία να δείξει το «ανθρώπινο» πρόσωπό της, συμπονώντας μια προσφυγοπούλα η οποία (φυσιολογικά) ξέσπασε μπροστά της για το δράμα που περνά μαζί με χιλιάδες άλλους, εγκλωβισμένη στη χώρα μας.
Η Φώφη Γεννηματά σκούπισε τα δάκρυα της κοπέλας, αφού πρώτα, εδώ και μια εικοσιπενταετία (και βάλε), έχει φροντίσει αυτή και οι «σύντροφοι» (τρομάρα τους) της στο ΠΑΣΟΚ να τα προκαλέσουν με τις ίδιες τις πρακτικές τους, άμεσα ή έμμεσα. Τι εννοώ;
Όταν τα συνθήματα για την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ μετατράπηκαν σε ένα τσαλακωμένο φύλλο χαρτί πεταμένο στον κάλαθο των αχρήστων, άρχισε η εκμετάλλευση της βάσης της Σούδας. Η οποία ως γνωστόν αποτέλεσε και αποτελεί μέχρι σήμερα το προπύργιο των πολεμικών επιχειρήσεων στην περιοχή της ευρύτερης Μέσης Ανατολής με τη συνενοχή μας.
Όταν μάλιστα αντιμετώπισε η χώρα την κρίση των Ιμίων, δεν δίστασαν κάποιοι να ευχαριστήσουν τους Αμερικάνους για την αποφυγή των χειρότερων. Αφού πρώτα σαν χώρα θρηνήσαμε αδίκως δυο ζωές αλλά και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα σε μια βραχονησίδα η οποία αποτέλεσε την τέλεια αφορμή για να γκριζαριστεί το Αιγαίο.
Όταν ο Οτσαλάν και οι Κούρδοι προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο στη χώρα μας, ένας ευτραφής υπουργός δεν δίστασε να υποδείξει με το δάχτυλο την ακριβή τους τοποθεσία, δίνοντας τους στεγνά στους απέξω. «Έχω σακούλεν, έχω κουκούλεν» που θα 'λεγε και ο Κωνσταντίνος Κατακουζηνός.
Όταν φωνασκούσαν για την ανάγκη που «φέρνει» η ιστορία, υπογράφοντας ή συνυπογράφοντας τις συνθήκες του Μάαστριχτ, της Λισσαβώνας και του Σένγκεν, ξεκινώντας με αργό αλλά σταθερό τρόπο την σταδιακή αφαίμαξη όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας αλλά και των πολιτών.
Ποιο είναι το κοινό σημείο σε όλα αυτά; Τι δουλειά έχουν αυτά με την επίσκεψη της Γεννηματά; Δε βλέπω αστράκια, ούτε μιλάω περί ασχέτων. Όλα αυτά τα «έμορφα» πράγματα συνέβησαν ή οριστικοποιήθηκαν με το κόμμα της το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Εκείνη στεκόταν εκεί δίπλα, σταθερή τόσα χρόνια για να υποστηρίζει τα σημεία και τα τέρατα.
Αρκετά χρόνια μετά, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται υπό πλήρη σήψη και παρακμή. Ποσοστικά πάντα διότι ως νοοτροπία ζει και βασιλεύει μεταξύ ημών. Μπορεί να μην έχει την «αίγλη» και τη δυναμική του παρελθόντος, ωστόσο εξακολουθεί να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές τερατογεννέσεις του σήμερα. Αλλά το ίδιο, ως κόμμα και οργανισμός, προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια μας.
Μέλη και στελέχη ορύωνται πως έχουν ξεμπερδέψει με το παλιό και πως είναι διαφορετικοί. Κλασική τακτική, η οποία ακόμα πιάνει, καθώς ο λαός μας έχει το μειονέκτημα να ξεχνάει γρήγορα, λησμονώντας την πάνσοφη λαϊκή παροιμία που λέει πως ο «λύκος κι αν εγέρασε...».
Έτσι και σήμερα. Μπορεί ένα δάκρυ να σκουπίστηκε από τη Φώφη, όμως η ίδια, μαζί με τους υπόλοιπους (πράσινους μπλε και ροζουλί), έχουν αποδείξει πως είναι ικανοί να δημιουργήσουν ακόμα περισσότερα. Εν γνώσει τους πάντα.
Είτε σε πρόσωπα προσφύγων, είτε στα δικά μας. Είτε σε νεανικά, είτε σε γηρασμένα. Τα δάκρυα στα μέτωπα όλων μας θα συνεχίσουν να κυλούν. Ντυμένα με περισσότερο παράπονο και λύπη. Όσο κι αν η Φώφη προσπαθεί να εξιλεωθεί από το παρελθόν, συνεχίζοντας εν γνώση της τα κακώς κείμενα του παρόντος.
Όσο δέρμα κι αν πετάξει, η ΠΑΣΟΚάρα, δε θ' αλλάξει. Το παλιό, όσο μεταμφιέζεται σε καινούριο, αλλάζει όψη, όχι χαρακτηριστικά. Το 'χε πει και ο Παντελής εξάλλου...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου