Το κόνσεπτ της αρχαίας τραγωδίας βρήκε πλήρη εφαρμογή στο ΟΑΚΑ. Ο αγώνας με τη Λαμποράλ είχε όλα τα στοιχεία που, αν ενωθούν, δεν διαφέρουν μιας «Αισχυλικής» καλοκαιρινής παράστασης στην Επίδαυρο. Τραγικό πρόσωπο, ξανά, αυτός ο ένας... Γράφει ο Κώστας Κουτσαυλής.
Η ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι περασμένη, η στα απλά ελληνικά «αξημέρωτα». Θα μπορούσε το κείμενο τούτο να βγει στον «αέρα» λίγο νωρίτερα, αλλά με τις εξελίξεις να τρέχουν σε ρυθμούς ξέφρενους (αποπομπή Τζόρτζεβιτς), έπρεπε η επικαιρότητα να συμβαδίσει με τα γεγονότα. Έστω κι αν κοντεύει τέσσερις...
Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε κατά κράτος. Όχι λόγω λειψανδρίας, ούτε λόγω έλλειψης εμπειρίας. Ούτε καν λόγω άγχους. Αυτά είναι παραμύθια και δικαιολογίες της δεκάρας. Η αποτυχία ήρθε επειδή στο κλειστό του ΟΑΚΑ, από την αρχή της χρονιάς, ήρθε νέος προπονητής, νέο επιτελείο, καινούριοι παίκτες... Το μόνο που δεν πέρασε το κατώφλι του προπονητικού κέντρου, ήταν το πλάνο.
Με εξαίρεση τη διετία του Πεδουλάκη, οπού η ομάδα μπορεί να μεν να είχε ταβάνι, αλλά το στυλ παιχνιδιού της υπέστη μοναχά μικροαλλαγές (βλέπε Γκιστ πάνω στον Σπανούλη), οι υπόλοιπες χρονιές θα μπορούσαν να «ντυθούν» μουσικά με Δημήτρη Μητροπάνο. Άλλοι τα καλοκαίρια, άλλοι τους χειμώνες. Και η ευρωπαϊκή διάκριση, αργεί ακόμα να φανεί...
Το πρότζεκτ της ελληνοποίησης του Ιβάνοβιτς, έγινε η «λατρεία των -ιτς» (όπου -ιτς και Σέρβοι) από τον Τζόρτζεβιτς. Το σχήμα με τους τρεις... πανύψηλους, έγινε «ο Ραντούλιτσα και οι άλλοι». Η «μπαγκέτα» που δόθηκε στον Καλάθη το καλοκαίρι, κρίθηκε πως χρειάστηκε έναν Χέινς για συμμέτοχο. Ακόμα και στο τελευταίο παιχνίδι, ο παραγκωνισμένος Γιάνκοβιτς, έστειλε στον πάγκο τον Πάβλοβιτς.
Έλλειψη πλάνου και υπομονής. Μια «κατάρα» η οποία ξεκινά από την κεφαλή (ΔΓ) και καταλήγει μέχρι τους... Κόνιαρη και Λούντζη. Γιατί προκρίθηκε η μισή, εξουθενωμένη και εξαρτώμενη από έναν Μπουρούση, Λαμποράλ; Μα ακριβώς επειδή οι επτά που χρησιμοποίησε ο Περάσοβιτς ήξεραν τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν στο γήπεδο. Ακόμα και αν το στυλ παιχνιδιού τους, ξεπερνούσε σε κάποιες στιγμές τη λογική του «ορθού, σκεπτόμενου μπάσκετ», θυμίζοντας κάτι από «αλάνα».
(ανοίγει παρένθεση)
Μιας που αναφέρθηκε ο Περάσοβιτς, η σχέση του συγκεκριμένου προπονητή με τον Παναθηναϊκό είναι σχέση (σκέτης) οργής. Θαρρείς πως όποτε τον πετυχαίνει στο διάβα της η ομάδα, αυτόν και την (Ταού, Κάχα, Κούτσα) Βιτόρια, παθαίνει μεγάλη ζημιά.
- Το 2006, ως Ταού, ο Περάσοβιτς με πρωτοπαλίκαρο τον Τιάγκο Σπλίτερ έκοψε το δρόμο των «πράσινων» προς το Final 4, σε μια βραδιά που ο Αλβέρτης έχασε το τελευταίο κρίσιμο σουτ.
- Το 2014, ως Κάχα, «τιμώρησε» τον Αργύρη Πεδουλάκη, απομακρύνοντας τον από τον πάγκο της ομάδας με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη να τον διαδέχεται.
- Φέτος, το 2016, ως Κούτσα, «σκούπισε» την ομάδα στερώντας της ξανά την παρουσία της στο Βερολίνο. Επίσης ήταν η αφορμή για την «καρατόμηση» του Τζόρτζεβιτς. Μένει να δούμε αν θα επιλεγεί και πάλι ο «Φράγκι» ως υπηρεσιακός.
(κλείνει η παρένθεση)
Πλάνο, στόχο και (προφανή) θέληση είχε μόνο ο ένας. Αυτός ο ένας που αντικειμενικά θα ήταν το βαρόμετρο της ομάδας στη σειρά. Έκανε τα πάντα στους τελευταίους δυο αγώνες αλλά το 1 vs 5 στο σύγχρονο μπάσκετ δεν οδηγεί ποτέ στην επιτυχία. Άσχετα αν εκείνος κόντεψε να το καταφέρει και αυτό.
Το ευρωπαϊκό αντίο του Δημήτρη Διαμαντίδη θα μείνει χαραγμένο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Ακόμα και αν δεν συνοδεύτηκε με «κλάδους ελαίας», όπως το αντίστοιχο «καληνύχτα» του Παναγιώτη Γιαννάκη, ο οποίος πανηγύριζε περιχαρής την κατάκτηση του ευρωπαϊκού το 1996.
Απεναντίας, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, έμοιαζε με τραγική φιγούρα στο σημερινό ματς. Προσπάθησε, έτρεξε, παθιάστηκε και στο τέλος έκλαψε στην αγκαλιά του Γιάννη Μπουρούση. Η εικόνα του Δημήτρη Διαμαντίδη λίγο μετά τη λήξη του αγώνα, αυτού του συνεσταλμένου παγωμένου (και κάποτε βιονικού) αθλητή, σκιάζει και τον πιο σκληρό.
Είναι λίγοι αυτοί που είχαν το προνόμιο να γνωρίζουν καλά τον Διαμαντίδη. Αλλά εμείς οι υπόλοιποι που τον ξέρουμε από τα παρκέ, καταλαβαίνουμε πως δεν έκλαψε (μόνο) για την ήττα.
Έχει ηττηθεί αρκετές φορές στη μπασκετική ζωή του. Έκλαψε και στεναχωρήθηκε επειδή ο άνθρωπος αυτός είχε ένα ξεκάθαρο πλάνο για το τι πρέπει να κάνει η ομάδα αλλά και εκείνος ως μονάδα. Ίσως ήταν ο μοναδικός από τους 12 που αγωνίστηκαν, αλλά και τους 2-3 που κάθονταν με πολιτικά στον πάγκο που είχε ξεκάθαρο στόχο. Είχε Plan A, Plan B, Plan C. Αλλά ποιος μπόρεσε να τον ακολουθήσει;
Όσο για το θέμα του προπονητή, τα πράγματα έχουν γίνει πλέον ξεκάθαρα, αφού τη συγκεκριμένη σκηνή την έχουμε δει πάμπολες φορές από το 2012 και μετά. Μια ήττα που πονάει, άμεση απομάκρυνση του προπονητή, λιτές ανακοινώσεις από τη διοίκηση και καρμπόν δικαιολογίες από πολλούς γνωρίζοντες για «την ανάγκη ενός γερού ηλεκτροσόκ» στην ομάδα.
Η πρότερη εμπειρία έχει δείξει πως στο τιμόνι της ομάδας για τα play-off θα καθήσει κάποιος... αναλώσιμος. Όταν η χρονιά τελειώσει οριστικά θα ξεκινήσουν τα όνειρα, οι δηλώσεις και οι ηχηρές προσθήκες σε πάγκο και παρκέ.
Για να πλησιάσει, ή ακόμα και να φτάσει τις δόξες του παρελθόντος, ο Παναθηναϊκός ως σύλλογος, ως οργανισμός, ως όλον θα πρέπει να δει το ερχόμενο καλοκαίρι ως το «τέλος των πάντων». Να πειστεί πως ο,τι κάνει εκείνη την περίοδο θα το δει καθρεπτισμένο στο γήπεδο. Ο χειμώνας μπορεί (αν είσαι τυχερός) να σε διορθώσει, όχι να σε αναδομήσει.
Το φετινό καλοκαίρι θα κρίνει πολλά. Χωρίς Διαμαντίδη, ίσως χωρίς και τον Φώτση, η ομάδα θα χάσει και τους τελευταίους συνδετικούς κρίκους της από την χρυσή εποχή του. Το ερώτημα είναι ένα. Θα υπάρξει επιτέλους η αναγκαία υπομονή για το χτίσιμο μιας καινούριας ομάδας ή θα τραμπαλιστούν όλα στην πρώτη στραβή;
Όποιος κι αν είναι ο νέος «εκλεκτός», κοντός, ψηλός, κουτσός ή στραβός, γέρος ή νέος θα πρέπει να έχει πολλά χαρίσματα. Το εξής ένα. Να έχει ξεκάθαρο πλάνο στο μυαλό του, παράλληλα με ξεκάθαρη εντολή να δημιουργήσει τον Παναθηναϊκό του μέλλοντος, όχι την ομάδα της μιας σεζόν. Για να μην τον κακίζουμε, ίσως γι' αυτό να ήταν ικανός και ο Τζόρτζεβιτς, αλλά έπεσε και αυτός θύμα των σπασμωδικών κινήσεων του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Υ.Γ 1 - Όσοι βρίζανε τον Πεδουλάκη για το αντιμπάσκετ που έπαιζε, τώρα τον ζητάνε πίσω. Δεν ξέρω αν είναι ο κατάλληλος. Σίγουρα έχει «προπονητικό ταβάνι» όμως κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για έλλειψη στόχων και ξεκάθαρου πλάνου.
Υ.Γ 2 - Σχεδιαγραμματικά θα το θέσω. Αν ο πρόεδρος έχει υπομονή και πλάνο, τότε θα ψάξει και θα βρει έναν προπονητή με τα ίδια χαρακτηριστικά και εκείνος με τη σειρά του θα κινήσει γη και ουρανό ώστε να βρει τέτοιου είδους παίκτες.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου