Μητσο, σε ευχαριστω...

Μαζί με το φινάλε του Δημήτρη Διαμαντίδη, έπεσε και η αυλαία. Από δω και στο εξής, το παιχνίδι, δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο. Γράφει στο «Hot Doc» της Τετάρτης (20/4), ο Κώστας Τάτσης.

Υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρεις πώς να αρχίσεις ένα κείμενο. Από πού να το πιάσεις και μέχρι που να το φτάσεις. Σήμερα λοιπόν φίλοι μου, θα ξεκινήσουμε από τον Διαμαντίδη και θα καταλήξουμε στον... Διαμαντίδη.

Δεν θέλω να ασχοληθώ πολύ με τα αγωνιστικά. Όλοι είδαν –και το βράδυ της Τρίτης (19/4) κόντρα στην Λαμποράλ Κούτσα- πως ο Παναθηναϊκός πονάει αρκετά. Πέραν του Γιάνκοβιτς ο οποίος έδωσε τα πάντα αλλά και του Διαμαντίδη ο οποίος δίνει ό,τι έχει και δεν έχει εδώ και 11 χρόνια, όλοι οι υπόλοιποι ήταν τουλάχιστον ανεπαρκείς.

«Αποδιοπομπαίος τράγος»

Δεν ξέρω αν έφταιγε ο Σάσα Τζόρτζεβιτς γι’ αυτή την κατάντια, αν και τα στοιχεία αυτό δείχνουν. Δεν ξέρω αν θα τον έδιωχνα μετά από τέτοιο ματς. Είμαι λίγο πιο ρομαντικός κι... Εγγλέζος σε αυτά. Έχω υπομονή μέχρι αηδίας και δεν αποφασίζω εν ψυχρώ. Θεωρώ πως αυτή η απομάκρυνση, μπορεί να κάνει καλό μόνο εάν έρθει ένας προπονητής ψυχολογίας. Να ξέρει την ομάδα, να της ανεβάσει το ηθικό και μαζί με αυτό, να την πάει ένα σκαλί πιο ψηλά.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι ο επικρατέστερος, λένε τα ελληνικά ΜΜΕ. Ο τρόπος που έφυγε από τον Παναθηναϊκό, δεν του άξιζε. Οπότε, ίσως τώρα να είναι η ώρα για τη μεγάλη επιστροφή. Του αξίζει αυτό. Δουλεύει και αυτό φαίνεται στα ματς και όχι στα λόγια. Ίσως είναι ο καταλληλότερος για να επαναφέρει το χαμένο κίνητρο στο «τριφύλλι».

Oh captain, my captain

Ας περάσουμε στο θέμα μας όμως. Το βράδυ της Τρίτης, γράφτηκε και ο επίλογος στην πολυετή παρουσία του Δημήτρη Διαμαντίδη στην Ευρωλίγκα. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού σίγουρα θα άξιζε ένα καλύτερο φινάλε, αλλά η μοίρα και οι κακές συγκυρίες, δεν του το επέτρεψαν. Οδυνηρή ήττα από την πολύ καλή Λαμποράλ και αποκλεισμός από τη συνέχεια της διοργάνωσης.

Αυτό που συνέβη όμως την ώρα της αντικατάστασης του «3D», αλλά και μετά τη λήξη της αναμέτρησης, ήταν εξωπραγματικό.

Σύσσωμο το γήπεδο λοιπόν, κι ενώ απέμεναν κάτι λιγότερο από 50 δευτερόλεπτα, σηκώθηκε όρθιο και αποθέωνε τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Δημήτρη Διαμαντίδη. Αφού η ομάδα δεν μπόρεσε να του χαρίσει μία ακόμη νίκη, ο κόσμος πήρε την πρωτοβουλία να τον ξεπροβοδίσει όπως ακριβώς του αρμόζει. Σαν να είναι αυτός ο «βασιλιάς».

Ο ίδιος βρισκόταν σε σύγχυση. Από τη μία ήταν απελπισμένος λόγω της κάκιστης πορείας του Παναθηναϊκού και από την άλλη περήφανος και συγκινημένος για όλα αυτά που έζησε με την ομάδα των «πρασίνων».

Ακόμη πιο συγκινητική, ήταν η αγκαλιά του με τον Γιάννη Μπουρούση. Οι δυο τους ήταν συμπαίκτες στην Εθνική ομάδα. Δεν είχαν -και ακόμη δεν έχουν- κάτι να χωρίσουν. Δυο φίλοι, οι οποίοι γίνονταν αντίπαλοι -προς Θεού, όχι εχθροί- μόνο για 40 αγωνιστικά λεπτά μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Υπόκλιση και στους δύο. Για το ήθος και την μαγκιάς τους. Κλείνουν στόματα σε Έλληνες κάφρους. Όχι μόνο οπαδούς, αλλά και «ειδήμονες» του αθλήματος.

Λοιπόν Δημήτρη, και συγγνώμη που σου γράφω στο α’ ενικό, σε ευχαριστώ για όλα. Μαζί σου αγάπησα το μπάσκετ. Μαζί σου κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι ηγέτης εντός κι εκτός γηπέδου. Τι σημαίνει να... τα σέρνεις, ακόμη κι αν είσαι 36 χρόνων. Θα λείψεις στο μπάσκετ ρε μπαγάσα. Είσαι κορυφαίος σε όλα σου.

Αρθρογράφος: Unknown