Όσο καιρό ήμαστε σε οσκαρικό πυρετό, στα ευρωπαϊκά εδάφη ο κινηματογράφος συνέχιζε την επιτυχή πορεία του μέσα από φεστιβάλ, τεχνολογικές εξελίξεις και συνεισφορά στα κοινά. Η Ελένη Ριζάκη βρήκε τα σημαντικότερα γεγονότα που έλαβαν χώρα ταυτόχρονα με τα Όσκαρ και σας ενημερώνει.
Πάνε και τα Όσκαρ...του χρόνου πάλι! Καιρός να ασχοληθούμε με επόμενα κινηματογραφικά δρώμενα. Πρώτα όμως, αξίζει να γίνει μια αναφορά στα πιο σημαντικά γεγονότα που απασχόλησαν την κινηματογραφική επικαιρότητα όσο καιρό ασχολούμασταν με φαβορί, outsiders, top 5 κλπ.
Φεστιβάλ Βερολίνου 2016:
Η 66η Berlinale είχε πλούσιο υλικό και πολλούς λόγους να με δελεάσει να ασχοληθώ μαζί της λεπτομερώς και να ενημερωθώ για κάθε της εξέλιξη.
Ο πρώτος και κύριος είναι η τοποθέτηση της κινηματογραφικής ιέρειας, Μέριλ Στριπ στη θέση της Προέδρου της φετινής Κριτικής Επιτροπής. Δίπλα της επέλεξε συνετά να σταθούν αξιότιμα πρόσωπα του χώρου όπως οι Κλάιβ Όουεν, Λαρς Εϊντιγκερ, Άλμπα Ρορβάχερ, Νικ Τζέιμς, Μαλγκορζάτα Σουμόφσκα και Μπριζίτ Λακόμπ. Με το γυναικείο στοιχείο να υπερέχει στη σύνθεση της Επιτροπής, η Στριπ έστειλε ένα μήνυμα για τα ζητήματα ισότητας, όπως είπε στη συνέντευξη Τύπου, ενώ πρόσθεσε ότι μέσα από αυτήν της τη θέση ευελπιστεί να μεταφέρει όλα όσα θα δει και στο Hollywood γιατί πρόκειται για ταινίες από τις οποίες πολλές δε θα προβληθούν ποτέ στις ΗΠΑ.
Αυτό το ελπίζουμε κι εμείς γιατί η Μέριλ Στριπ είναι ένα από τα καταλληλότερα άτομα που μπορούν να φέρουν μια τεράστια αλλαγή στον αμερικανικό κινηματογράφο.
Το σύνολο των ταινιών που προβλήθηκαν φέτος στο φεστιβάλ ήταν στο σύνολό τους κοινωνικο-πολιτικές -διόλου παράξενο- και στόχο είχαν να πιάσουν τον παλμό της εποχής, να προβληματίσουν το θεατή και να συνεισφέρουν με τον τρόπο τους εκφράζοντας γνώμη μέσω της έβδομης τέχνης. Ως κοινωνικά και πολιτικά ευαισθητοποιημένη, κάτι τέτοιες στιγμές, κάτι τέτοιες ταινίες τις λατρεύω!
Η Χρυσή Άρκτος πήγε στο "Fuocoammare" του Τζιανφράνκο Ρόζι. Η ταινία αναφέρεται στο μικρό Σαμουέλε που ζει στη Λαμπεντούζα, ένα ψαρονήσι-σύνορο 20 τετραγωνικών χιλιομέτρων που βρίσκεται ανάμεσα στην Αφρική και την Ευρώπη κι έτσι μετατρέπεται σε δίοδο μεταναστών. Σου θυμίζει κάτι;;
Η επιστροφή της ελληνικής ταινίας "Η δε Γυνή να φοβήται τον Άνδρα"
Την πρώτη Μαρτίου, τη Δευτέρα που μας πέρασε, επέστρεψε στις κινηματογραφικές οθόνες η κλασική ελληνική ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα "Η δε Γυνή να φοβήται τον Άνδρα" με πρωταγωνιστές τους Μάρω Κοντού και Γιώργο Κωνσταντίνου. Είναι η ταινία με τις διαχρονικές ατάκες "θα πάρω το καπελάκι μου και θα φύγω" κι "ώρα καλή στην πρύμνη σου κι αέρα στα πανιά σου". Η ιστορία του Αντωνάκη και της Ελενίτσας ήταν γυρισμένη ασπρόμαυρη αλλά φέτος ο Οργανισμός Καραγιάννης-Καρατζόπουλος με αφορμή τον εορτασμό των 50 χρόνων παρουσίας του,αποφάσισε να μας τη ξαναπαρουσιάσει έγχρωμη.
Αυτό το εγχείρημα δίχασε τη σινεφίλ -κι όχι μόνο- κοινότητα. Όσοι τάχθηκαν στην ομάδα των κατά επιχειρηματολογούν κυρίως πάνω σε ζητήματα πνευματικών δικαιωμάτων: ο σκηνοθέτης-δημιουργός έχει πεθάνει άρα δε θα έπρεπε να παρθεί μια τέτοια πρωτοβουλία. Εγώ τάσσομαι στην ομάδα των υπέρ. Τυχαίνει να είμαι λάτρης του παλιού ελληνικού κινηματογράφου(κι έχω φάει μεγάλη καζούρα γι' αυτό από τους φίλους μου)κι η συγκεκριμένη ταινία είναι από τις αγαπημένες μου για δύο λόγους: μου παρουσιάζει την αγαπημένη μου Πλάκα όπως ήταν παλιά και μου δείχνει πόσα πολλά ταμπού και κόμπλεξ μπορούν να συνυπάρξουν σε συντηρητικές κοινωνίες όπως η ελληνική το 1963. Τώρα που είναι κι έγχρωμη τη γνωρίζω πάλι από την αρχή. Από μικρή ήμουν περίεργη για τα χρώματα που δε βλέπω, άραγε είναι μουντά όπως το άσπρο-μαύρο μπροστά στην οθόνη μου ή φανταχτερά και ζωντανά;
Ακόμη, το χρώμα με μεταφέρει μέσα στην εποχή, στις δυσκολίες της, τα διλλήματά της, τις στεναχώριες της και το χειρότερο είναι ότι τώρα που είναι τόσο άμεση με κάνει να συνειδητοποιήσω πως κάποια πράγματα, δυστυχώς, δεν έχουν αλλάξει. Κι αν είναι να πω αν το αποτέλεσμα είναι επιτυχές ή όχι θα απαντήσω με σχόλιο: μου θυμίζει λίγο από "Διακοπές στο Παρίσι" με την Όντρει Χέμπορν.
Πολιτική και Κινηματογράφος:
Δε ξέρω αν το πρόσεξες κι εσύ αλλά οι δύο περασμένοι κινηματογραφικοί μήνες ήταν περισσότερο πολιτικοποιημένοι απ' ό,τι συνήθως. Να φταίει το προσφυγικό; Να φταίνε οι αμερικανικές εκλογές; Να φταίνε το κίνημα των Λευκών Όσκαρ; Θα σε γελάσω... πάντως αρκετοί αστέρες βγήκαν δημόσια κι εξέφρασαν τη γνώμη τους για κοινωνικά θέματα που τους προβληματίζουν.
Πρόσφατο παράδειγμα η Τίνα Φέι, η οποία με λίγα λόγια εκνευρίστηκε με τη βραδιά των Όσκαρ που όλοι έκαναν κι από ένα κοινωνικο-πολιτικό σχόλιο για διαφορετικό θέμα ο καθένας και της φάνηκε ειρωνικό που άνθρωποι που αμείβονται με εκατομμύρια κάθε χρόνο μιλούσαν για τη μείωση της φτώχειας. Θα συμφωνήσω μαζί της, δε γίνεται να τα θυμόμαστε όλα και να θέλουμε και να τα λύσουμε τη βραδιά των Όσκαρ. Όμως Τίνα μου κι εσύ αν θυμάμαι καλά παίρνεις εκατομμύρια...
Άλλο παράδειγμα είναι ο Τζορτζ Κλούνει που είναι γνωστός για την ευαισθητοποίησή του όσον αφορά τα προσφυγικά ζητήματα κι ειδικότερα όλα όσα συμβαίνουν στις εμπόλεμες περιοχές ανά τον κόσμο. Στη φετινή Berlinale, συνάντησε τη Μέρκελ αλλά τα έβαλε και με δημοσιογράφο που τον ρώτησε τι κάνει για το προσφυγικό ζήτημα στην Ευρώπη.
Ο ηθοποιός απάντησε επαναλαμβάνοντας την ερώτηση στο δημοσιογράφο και του παρουσίασε όλες τις δράσεις και προσπάθειές του που κάνει ανά τα χρόνια αλλά δεν κάνουν οι άλλοι. Βέβαια Τζορτζ να πούμε ότι ο πόλεμος δε σταματάει κάνοντας συναντήσεις με τους πολιτικούς αρχηγούς που προκαλούν τον πόλεμο και σε περίπτωση που δεν το θυμάσαι είσαι αμερικανός πολίτης, η χώρα σου ακολουθεί το σκεπτικό ότι χωρίς τους πολέμους θα καταρρεύσει.
Πάλι στη Berlinale, η βρετανίδα ηθοποιός Emma Thompson ευχαρίστησε τη Λέσβο για το παράδειγμα ανθρωπισμού που δείχνει σε όλο τον κόσμο βοηθώντας με κάθε τρόπο τους πρόσφυγες ενώ έκανε και κριτική στη χώρα της και γενικότερα το δυτικό πολιτισμό. Τα σχόλιά της ήταν εύστοχα και συνειδητοποιημένα αλλά μπορεί και να συνεισφέρει περισσότερο συμβουλεύοντας τον πρωθυπουργό της να μη δημιουργεί γειτονιές γκέτο που ενδέχεται να γεννήσουν το ρατσισμό και το φασισμό.
Αυτά τα ωραία έγιναν τις εβδομάδες πριν και μετά τα Όσκαρ κι ελπίζω να σε κάλυψα όσο καλύτερα μπορούσα. Τώρα ανασκουμπονόμαστε για τη συνέχεια γιατί τα νέα τρέχουν και καινούριες ταινίες ετοιμάζονται να βγουν.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου