Νομίζετε πως οι εποχές της Ελένης Λουκά πέρασαν ανεπιστρεπτί; Νομίζετε πως όλη η χριστιανολατρεία της τηλεοπτικής μας καθημερινότητας ανήκει στο «χρονοντούλαπο» των 90's; Κι όμως, οι «στρατιές» των «τηλε-πιστών» δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν. Γράφει, ο Κώστας Κουτσαυλής.
Η χρυσή εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης έχει παρέλθει για τα καλά. Για την ακρίβεια, η κρίση την πήρε παραμάζωμα, τόσο πολύ που πλέον δεν έχουμε ούτε μια trash εκπομπή να παρακολουθήσουμε, έτσι για το χαβαλέ ρε παιδί μου.
Τα υπολείμματα των «πρωϊνάδικων» και των «μεσημεριανάδικων», δεν θυμίζουν σε τίποτα το ένδοξο παρελθόν τους. Στον τηλεοπτικό «κάλαθο» έχουν περάσει αρκετά ονόματα (Κορομηλά, Μικρούτσικος, Τένια Μακρή) αλλά και διάφορα άλλοτε χρυσά και προσοδοφόρα πρότζεκτ, όπως τα πανάκριβα σόου του Γρηγόρη Αρναούτογλου αλλά και οι κοινωνικές εκπομπές που χαρίζουν το δάκρυ με το... κιλό (με εξαίρεση το «κάστρο» της Βίκυς Χατζηβασιλείου το οποίο κρατεί καλά ακόμα).
Οι διάφοροι «φωστήρες», υπεύθυνοι για τα προγράμματα των σταθμών, έχουν στερέψει από ιδέες. Αντί λοιπόν να προωθήσουν κάτι νέο στην τηλεοπτική αγορά, προσπαθούν να φτιάξουν απομιμήσεις παλαιότερων επιτυχημένων συνταγών. Όμως ο κόσμος έχει αλλάξει ρότα και δεν πολυμασάει από «φο μπιζού» παραγωγές, ούτε κόνσεπτ. Κι όμως, αυτοί παίζουν τον δικό τους σκοπό, επιβάλλοντας στην ουσία «ξαναζεσταμένα φαγητά».
Τελευταία, ας πουμε, έχει αρχίσει να ξαναβγαίνει στην επιφάνεια η «κάστα» των «Χριστιανοτρόλ». Μιλάω βεβαίως για όλους εκείνους που προσπαθούν να φανερωθούν ως σύγχρονοι ιεραπόστολοι, μπροστά στις κάμερες, ακολουθώντας το παράδειγμα της (επικής κάποτε, μα τώρα μπανάλ) Ελένης Λουκά.
Αυτή ήταν η Ειρήνη Μερκούρη. Μια τραγουδίστρια η οποία έκανε επιτυχία στα 00's, «γυρίζοντας» το τροπάριο τον τελευταίο καιρό, ως καινούρια «σταυροφόρος» περί πίστεως. Στο παραπάνω βίντεο μας γνώρισε τον καινούριο εαυτό της, ενώ πρόσφατα, έδωσε άλλη μια παράσταση μπροστά στα έκθαμβα μάτια της Κωνσταντίνας Σπυροπούλου.
Για του λόγου το αληθές, η Μερκούρη δεν είναι η πρώτη που ένιωσε σαν ιεραπόστολος στην Αφρική τον 19ο αιώνα. Η «πρωτομάστορας» αυτής της «χριστιανοσχολής» είναι η Ελένη Λουκά.
Τη γνωρίσαμε τη δεκαετία του 90', μέσα από τη συχνότητα του παλιού καλού «ΣΚΑΪ». Βέβαια στην πορεία, βλέποντας πως χάνει λίγο από την «αίγλη» της, δεν δίστασε να συμμαχήσει μέχρι και με τον δικό της... «διάβολο», Ηλία Ψινάκη, αλλά και τον Σάκη Ρουβα. Όμως οι εποχές αυτές έλαβαν τέλος, με την Ελένη να επανέρχεται στον δρόμο της εκκλησίας. Για να θυμηθούμε τα καλύτερα...
Να πούμε και του στραβού το δίκιο, οι «μετοχές» της πίστης και της εκκλησίας στην ελληνική τηλεόραση είχαν αρχίσει να «αυγατεύουν» λίγο νωρίτερα. Συγκεκριμένα, η ιστορία με την ονομασία της ΠΓΔΜ, είχε λειτουργήσει ως «φυτώριο» για τέτοιες «περσόνες». Μιλάμε για το μακρινό 1992, όταν η Ελλάδα «στέναζε» στους δρόμους για το Μακεδονικό, ενώ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θεσπιζόταν η «Συνθήκη του Μάαστριχτ». Αλλά μάλλον για τον κόσμο, αυτό ήταν «άλλου Παπά Ευαγγέλιο».
Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Διακοπές παραστάσεων με το πρόσχημα της προσβολής της Ορθόδοξης Εκκλησίας (Τζίμης Πανούσης), διαβήματα, ρατσιστικοί μονόλογοι στα κανάλια στα ραδιόφωνα, στους δρόμους. Ο Χριστόδουλος έδωσε τη θέση του στον Άνθιμο, η Ελένη Λουκά στην Ειρήνη Μερκούρη. Η ζωή ενός μοναχού, λόγω κάποιων προφητειών του, έγινε best seller βιβλίο, αλλά και πρωτοσέλιδο στην «Ελεύθερη Ώρα» πάμπολλες φορές.
Τα κανάλια, ξέρουν πως, θα τσιμπήσουν κάποια νούμερα παραπάνω παίζοντας αυτές τις ιστορίες, γιατί ο ανταγωνισμός είναι σκληρός δικέ μου. Το θέμα είναι πως ξαναπέφτουμε σιγά σιγά σε μια «λούμπα» την οποία πιστεύαμε πως είχαμε βγει. Ο σταυρός μάλλον φαίνεται πως πουλάει και μάλιστα πολύ. Όπως και όλο το κόνσεπτ μιας θρησκείας που έχει πολλούς αγαθούς και έντιμους πιστούς, αλλά αδηφάγο σύστημα προώθησης από τα μίντια.
Και οι πιστοί; Αυτοί δε φταίνε σε τίποτα;
Όσοι πιστεύουν σε κάτι, δεν έχουν την ανάγκη να παίξουν τον ρόλο του ιεροκήρυκα στα δημόσια μέσα. Το κάνουν αρχικά για τον εαυτό τους, ενώ όταν χρειαστεί να συνδράμουν σε κάτι, δεν το διατυμπανούν εκ δεξιών και αριστερών. Η πίστη, σε οτιδήποτε, είναι καθαρά προσωπική υπόθεση...
Ίσως να μην έχει έρθει ακόμα η ώρα, στο να μάθουμε ποιοι ακριβώς έχουν δίκιο, αν όντως πρέπει να έχουμε το σταυρό παραμάσχαλα ή όχι. Αυτό το ερώτημα βασανίζει τον κόσμο για χιλιετίες, οπότε είναι κομματάκι δύσκολο να βρουμε την απάντηση εδώ. Ο καθένας έχει την άποψή του αλλά και την πίστη του απέναντι σε κάτι. Γούστο του και καπέλο του...
Όμως, αν περάσουμε στο άλλο άκρο, αυτό της «ετσιθελικής» προβολής κάποιων δεδομένων και καταστάσεων, τότε μιλάμε για άλλο εντελώς πρόβλημα και πράγμα. Οι «χριστιανοταλιμπάν», όπως και οι υπόλοιποι, δεν θα κερδίσουν τίποτα με τις παραστάσεις που δίνουν στο τηλεοπτικό γυαλί για τα πιστεύω τους.
Εντάξει, κάποιες φορές, βγάζουν και το γέλιο τους, δε λέω, όπως ο Παπατσάκαλος σε αυτό το old but gold βιντεάκι. Όμως στο σύνολό τους, δε μπορούν παρά να ξεφτιλίζονται με αυτές τις πρακτικές. Ακόμα κι αν νιώθουν πως όντως υπερασπίζονται το δικό τους δίκιο...
Ασ' τον τρελό στην τρέλα του
Τα μίντια, έχουν αποδείξει πολλάκις πως δεν υπολογίζουν τίποτα. Εδώ τρέλαναν τόσους αγαθούς ανθρώπους, όπως την Έφη Θώδη, τον Βας Βας, τον Βεντουρά και άλλους. Εδώ παραγκώνισαν τόσους και τόσους που είχαν πραγματικά κάτι να πουν, πλασάροντάς μας ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν να προσφέρουν στην πραγματικότητα τίποτα, παρά αέρα κοπανιστό. Στη Μερκούρη θα κολλήσουν; Την εκμεταλλεύονται, γιατί αυτά που λέει πουλάνε τη συγκεκριμένη στιγμή.
Σε μια Ελλάδα που «σπαράζει» από τα μύρια προβλήματά της, το τηλεοπτικό momentum το κατέχουν εδώ και λίγο καιρό, βγαλμένα από την «χρονοκατάψυξη» τα «Χριστιαν-Όρκ», οι προφητείες, η Ελεύθερη Ώρα και όσοι εκμεταλλεύονται την ανάγκη κάποιων ανθρώπων για τους δικούς τους σκοπούς. Όπως ανάλογα, δυό χρόνια πριν, είχαν βγει στο προσκήνιο όλοι αυτοί οι δήθεν «προοδευτικοί» σωτήρες και «ιεροκήρυκες» του τόπου, οι οποίοι δεν εκκλησιάζονταν στη Μητρόπολη αλλά στην Κουμουνδούρου. Αυτοί που θα «σκίζαν» τα μνημόνια...
Μόδα είναι, θα περάσει(;)...
Υ.Γ - Ένα bonus track που είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Όσα «Μegάλα κανάλια» και αν κλείσουν, αν δεν αλλάξει η οπτική, δεν θα αλλάξει και η tv...
Η νύχτα απλώνει δυο λευκά τηλεφτερά
η πόλη ντύνεται στα δορυφορικά.
Η μαύρη οθόνη ανοίγει γι’ άλλη μια φορά
με τηλεευλάβεια η χώρα στέκει και κοιτά.
Αλίμονό μου αλίμονό μου.
Η εξέδρα ουρλιάζει στο σαλόνι ρυθμικά
τηλεπαθιάζομαι απόψε αθλητικά.
Τηλεταυτίζομαι με απορρυπαντικά
νιώθω λεκές και σβήνω βιολογικά.
Τα χάλια μου, τα χάλια μου
με κράζουν στα κανάλια μου.
Τα χάλια μου, τα χάλια μου
τα βλέπω στα κανάλια μου.
Κάποιοι εκπρόσωποι διαψεύδουνε ξανά
μα ο χρόνος τέλειωσε γι’ αυτούς είναι αργά.
Η αγκαλιά σου έχει κρυώσει τώρα πιά
σε πρώτο πλάνο με ιδρώνει μια ξανθιά.
Τα χάλια μου, τα χάλια μου
με κράζουν στα κανάλια μου.
Τα χάλια μου, τα χάλια μου
τα βλέπω στα κανάλια μου.
Σαν επεισόδιο που δεν ήθελα να δω
μες στην οθόνη σας κι εγώ θα εμφανιστώ.
Ο τηλεχρόνος μου τελειώνει κάπου εδώ
μια καληνύχτα κι ένα τηλευχαριστώ.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου