Η απόσταση μεταξύ του «Nick Galis Hall» με τα μπαράκια στα Λαδάδικα είναι σκάρτα δυο χιλιόμετρα. Τόσο κοντά, αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά, εξαρτάται από το μέσο που θα επιλέξεις για να διανύσεις αυτόν τον δρόμο. Ο Αργύρης Πεδουλάκης θα τον κάνει με τα πόδια, κι ας χάσει! Γράφει, ο Κώστας Κουτσαυλής.
Δεν ξέρω αν η Θεσσαλονίκη αποδειχθεί τελικά για τον Παναθηναϊκό η δική του, φετινή «Καρχηδόνα» αλλά είμαι σίγουρος πως αυτή η ομάδα θα πέσει (αν πέσει) με πρώτο και μπροστάρη τον δικό της Αννίβα...
Ο «στρατηγός» Πεδουλάκης ακροβατεί μεταξύ δόξας και ήττας, μετά την ισοφάριση του Άρη. Αν έρθει η δόξα, τότε ο κόσμος θα την πιστώσει απευθείας σε εκείνον, άσχετα αν η ομάδα που κλήθηκε να καθοδηγήσει ανήκει ολοκληρωτικά στον Τζόρτζεβιτς. Αν πάλι συμβεί το απευκταίο για τους «πράσινους» τότε ο ίδιος θα πάρει στις πλάτες του μια ευθύνη που δεν του αναλογεί παρά στο ελάχιστο.
Ο Αργύρης είναι μάγκας. Απλά, καθαρά και ξάστερα, Πέραν από τις επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να έχει ο καθένας για το «σκεπτόμενο μπάσκετ», ιδίωμα δικής του πατέντας, δεν μπορεί παρά να του αναγνωρίσει οτι:
Έβαλε τον εγωισμό του σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο κάλεσμα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, δύο χρόνια μετά την αστραπιαία φυγή του ως επιτυχημένος μάλιστα (βάσει τίτλων).
Δέχθηκε να αναλάβει με την πίεση του χρόνου και των άμεσων αποτελεσμάτων να τριγυρίζει την ομάδα και τον σύλλογο σαν όρνιο πάνω από ένα μισοπεθαμένο βουβάλι.
Κάθισε σε έναν πάγκο ο οποίος γνωρίζει πως μπορεί κάλλιστα το καλοκαίρι να αλλάξει χέρια, σύμφωνα πάντα με τις βουλές του ιδιοκτήτη της ομάδας.
Ξεκαθάρισε από την αρχή πως εκείνος και το επιτελείο του δεν μπορούν να κάνουν θαύματα, παρά να αλλάξουν κάποια κομμάτια στο τακτικό κομμάτι και στην ψυχολογία.
Δεν δίστασε να στείλει στην Αθήνα τρεις πολύτιμους (για τη φετινή ομάδα) παίκτες όταν έμαθε πως τσιλιμπουρδίζουν στα κέντρα, λίγες ώρες μετά από μια ήττα.
Ο Παναθηναϊκός για να σώσει τη χρονιά, ή έστω να παλέψει για το καλύτερο δυνατό απέναντι στον πληγωμένο, από τον γρήγορο (για τα δεδομένα του) αποκλεισμό από την Ευρώπη αλλά και πιο έτοιμο αγωνιστικά, Ολυμπιακό θέλει στην άκρη του πάγκου του έναν μάγκα. Και ευτυχώς για τον σύλλογο, τη δεδομένη στιγμή τον έχει μπροστά του.
Όσο κι αν φαίνονται «αγοραίες» ή «κάργα» οπαδικές αυτές οι γραμμές, τόσο περισσότερο προσεγγίζουν το σωστό μονοπάτι που χρειάζεται να διανύσει η ταλαιπωρημένη από αλχημείες, ομάδα.
Είναι πολύ αργά, ίσως είναι και αχρείαστο να συζητάμε για το αν πρέπει να αξιοποιηθεί ο τάδε ή ο δείνα, αν χρειάζεται επιμονή στο ποστ, αν η ζώνη προσαρμογής θα λειτουργήσει, αν ο Διαμαντίδης πρέπει να παίζει δέκα λεπτά και ούτω καθεξής. Τα συστήματα και οι εμβριθείς αναλύσεις περί τακτικής μάλλον θα πρέπει να κάνουν λίγο στην άκρη, διότι, δυστυχώς η λύση είναι μια.
Ο Παναθηναϊκός, αν θέλουμε να προκριθεί πρώτα και ύστερα να διεκδικήσει επί ίσοις όροις το πρωτάθλημα, θα πρέπει να παίξει ένα και μόνο σύστημα. Το «μποχού». Όσο αστείο κι αν ακούγεται, η αλήθεια είναι μια και πικρή. Με όσους μείνανε. Είναι 10; Είναι 8; Όσοι μπορούνε. Για τους υπόλοιπους πάντα θα υπάρχει μια θέση στα νυχτερινά κέντρα.
Απ' ότι φαίνεται, ο «στρατηγός» Αργύρης, έχει στο πλάι του δύο τεράστια στηρίγματα, τον Διαμαντίδη και τον Φώτση, οι οποίοι έχουν μάξιμουμ άλλα έξι παιχνίδια μέχρι να αποστρατευθούν μετά τιμών. Ένας στον πάγκο και δύο στο παρκέ δε φτάνουν όμως. Φωνάζω εδώ και καιρό για το ότι πρέπει να πάρουν μπρος και οι υπόλοιποι.
Σε τελική ανάλυση, ο Αργύρης, μαζί με τον Δημήτρη και τον Αντώνη είναι μεγάλοι μάγκες. Ο,τι κι αν γίνει στο τέλος, η υστεροφημία τους όχι απλά έχει σωθεί, αλλά θα έχει ενισχυθεί κιόλας. Κι όμως, σε περίπτωση ήττας, αυτοί είναι που θα πονέσουν περισσότερο...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου