Η Έλενα, αναγνώστρια του Mix This, επέλεξε να γράψει δημόσια την άποψή της για το προσφυγικό, παραθέτοντάς μας και μια δική της εμπειρία. Γιατί, όπως αναφέρει η ίδια, αρκεί να είσαι άνθρωπος για να ευαισθητοποιηθείς.
Επίκεντρο όλων των συζητήσεων, σε ηλικίες 10-105 βρίσκεται το προσφυγικό, με μικρά διαλείμματα, ανάλογα τι εξυπηρετεί κάθε φορά την κυβέρνηση να ρίξει στο προσκήνιο.
Για παράδειγμα ξεχάσαμε τον εμφύλιο στην Ουκρανία, θρηνήσαμε για τους φίλους μας τους Ευρωπαίους, θρηνήσαμε για τον μικρό Αϊλάν, κλάψαμε για έναν νέο άνθρωπο που σκοτώθηκε σε τροχαίο, με κύρος στην μουσική βιομηχανία, όταν άλλο ένα παλικάρι σκοτώθηκε την επομένη στη Σαλαμίνα.
Ξεχάσαμε το «ΟΧΙ» που έγινε «ΝΑΙ» μέσα σε ένα βράδυ.
Ξεχάσαμε το 3ο μνημόνιο, την κατάργηση του ασφαλιστικού, την μείωση των συντάξεων και τις απολύσεις.
Ξεχνάμε μέρα με την μέρα πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Κι εγώ το’χα ξεχάσει για τα καλά.
Μένω στα Κάτω Πατήσια, λαϊκή γειτονιά.
Θα έχεις ακούσει για μπάφους και ναρκωτικά.
Θα έχεις ακούσει πως είναι μια «πολυπολιτισμική» περιοχή και οι «Ελληναράδες» είναι η μειονότητα.
Θα έχεις ακούσει πως ο κόσμος δεν είναι καλός αφού και η περιοχή δεν είναι καλή.
ΙΣΩΣ!
Μπορεί και να ισχύει.
Μπορεί και όχι.
Αυτό που ξέρω πως ισχύει είναι αυτό που είδα σήμερα το βράδυ.
Στην Καλλάρη, στον δρόμο κοντά στο σπίτι μου, ήταν μαζεμένα πολλά άτομα.
Γυναίκες, άντρες, παιδιά, έφηβοι ακόμα και μωρά. Νόμιζα πως κάτι συνέβη και απλά απομακρύνθηκα (αφού έτσι έχουμε μεγαλώσει) μιας και υπήρχε ήδη αστυνομία.
Στα επόμενα 3 λεπτά μέχρι να μπω στο σπίτι συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί.
Ήταν πρόσφυγες με παιδιά, πολλά παιδιά και μωρά που έκλαιγαν.
Ντράπηκα πολύ για τις σκέψεις που έκανα.
Μόλις μπήκα σπίτι έβαλα σε 3-4 σακούλες κάποια είδη πρώτης ανάγκης και τα πήγα.
Όταν τους είδα απλά να με κοιτάνε και να με ευχαριστούν, δεν κρατήθηκα.
Γύρισα σπίτι, πήρα ότι φάρμακα νόμιζα πως θα τους φαίνονταν χρήσιμα, κάποια τρόφιμα ακόμα για να ξεγελάσουν την πείνα τους και χρήματα για να πάρω νερά και ζεστά ροφήματα.
Πήγα ξανά και με κοίταξαν με έκπληξη.
Με ευχαρίστησαν ξανά και με κοιτούσαν με ευγνωμοσύνη.
Το ένιωθα, το καταλάβαινα.
Μου μιλούσαν και μου έκαναν αστεία.
Με ευχαρίστησαν τόσες φορές που άρχισα να «αισθάνομαι άσχημα».
Μακάρι να μπορούσα να κάνω πολλά περισσότερα.
Εν τέλει, γύρισα ξανά σπίτι για να πάρω και να τους πάω μια κουβέρτα και κάποια μπουφάν αφού όλοι ήταν άρρωστοι και κάποιοι από αυτούς σε πολύ άσχημη κατάσταση!
Δεν ήξερα τι να κάνω, ήξερα πως δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι.
Μέσα σε όλους ξεχώρισε ένας άντρας, ηλικίας περίπου 45 ετών.
Ήταν καλοστεκούμενος, ευγενικός, μορφωμένος, ψύχραιμος, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να κάνει τα παιδιά που έκλαιγαν να νιώσουν ασφάλεια.
Με ρώτησε αν μιλάω Αγγλικά (ηγεμονική γλώσσα θαρρώ) και κάπως έτσι πιάσαμε την συζήτηση.
Μου είπε λίγο πολύ γνωστά πράγματα.
Ήρθαν από Θεσσαλονίκη αφού τα σύνορα τα έκλεισαν και από τις 18 του μήνα τριγυρίζουν σαν τους πλανόδιους.
Μου είπε πόσο δύσκολη τους φαίνεται η επιβίωση, πόσο δύσκολα περνάνε αλλά του αρκεί που η οικογένεια του είναι καλά.
Του αρκεί που δεν πνίγηκε η γυναίκα του και κανένα από τα 4 παιδιά του.
Μέσα σε όλα αυτά, ένας από τους μετανάστες με ρώτησε αν μπορούσα να βρω ασβέστιο γιατί το παιδί του, 1,5 έτους, είχε οστεοαρθρίτιδα στα πόδια και είχε να πάρει φάρμακα από τις 18 του μήνα.
Μία άλλη κοπέλα, ενώ υπέφερε από τον πόνο αφού ήταν άρρωστη μέρες, κρατούσε τα παιδιά της αγκαλιά για να είναι ζεστά.
Αυτό που πραγματικά όμως μου έκανε εντύπωση ήταν η ανθρωπιά τους.
Γιατί όταν τσιμπολογούσαν με ρώτησαν αν θέλω να φάω και εγώ κάτι.
Γιατί όταν τους πήγα τα νεράκια, κράτησαν 2 για να τα δώσουν στους αστυνομικούς.
Γιατί αυτοί είναι άνθρωποι!
Οι άνθρωποι αυτοί, δεν μου προκάλεσαν ούτε λεπτό «οίκτο».
Οι άνθρωποι αυτοί μου προκάλεσαν απέραντο θαυμασμό!
Μου προκάλεσαν θαυμασμό γιατί ήταν τόσο δυνατοί ώστε να παίξουν κορόνα-γράμματα την ζωή τους και να φύγουν από την πατρίδα τους για να σώσουν την οικογένεια τους.
Γιατί ήταν τόσο αξιοπρεπείς που όσο και να διψούσαν δεν «ενόχλησαν» κανέναν αστυνομικό και κανέναν περαστικό.
Γιατί έχουν τόση υπομονή που δεν διαμαρτύρονται που τριγυρίζουν 2 εβδομάδες σαν τους πλανόδιους.
Γιατί οι άνθρωποι αυτοί παλεύουν καθημερινά για αυτά που εσύ και εγώ θεωρούμε δεδομένα.
Γιατί οι άνθρωποι αυτοί δεν ξέρουν να παραιτούνται αλλά να μάχονται.
Γιατί λίγο πριν φύγω έδωσα το χέρι μου στον πρόσφυγα που συζητούσα και πριν προλάβω να μιλήσω μου είπε «Χάρηκα, σε ευχαριστούμε, είσαι πολύ καλός άνθρωπος».
Το καλό και το κακό είναι πολύ υποκειμενικό.
Καλό ήταν και το ζευγάρι που πέρασε και τους κοίταξε απαξιωτικά.
Καλή ήταν και η παρέα που τους κορόιδευε.
Καλοί ήταν αυτοί που πέρασαν με τα σουβλάκια αγκαλιά.
Καλοί ήταν αυτοί που έτρωγαν απέναντι στο ετοιματζίδικο και δεν φιλοτιμήθηκαν να πάρουν ένα νεράκι έστω για τα μωρα.
Τι τους καθιστά κακούς;
Ιδέα δεν έχω!
Ξέρω τι δεν τους καθιστά ανθρώπους. Κι εσύ νομίζω ξέρεις!
Σημασία δεν έχει να είσαι καλός άνθρωπος, αρκεί να είσαι άνθρωπος!
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου