Οταν το ονειρο εγινε εφιαλτης

Ο Γιώργος Κόλλιας γράφει στο Mix This για τον μεγάλο άτυχο του ελληνικού ποδοσφαίρου, τον Σωτήρη Λεοντίου, ο οποίος είδε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα να «τσακίζεται» από έναν σοβαρό τραυματισμό.

Αν ρωτήσεις ένα αγοράκι τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει η πιο πιθανή απάντηση που θα πάρεις είναι ποδοσφαιριστής. Την ίδια απάντηση θα σου έδινε και ο Σωτήρης Λεοντίου. Όλα πήγαιναν κατ'ευχήν μέχρι την καταραμένη στιγμή που έμελλε να στιγματίσει τη καριέρα ενός πολλά υποσχόμενου ταλέντου. 

Η μπάλα έχει πολλές όμορφες στιγμές αλλά δυστυχώς υπάρχουν και οι τραυματισμοί, άλλες φορές μικροί και ασήμαντοι και άλλες φορές τόσο μεγάλοι και σοβαροί, ικανοί να σημαδεύουν και να καταστρέφουν ολόκληρες καριέρες.

Ήταν 2 Σεπτεμβρίου του 2007 και όπως όλη ή Ελλάδα έτσι και μεις είχαμε μαζευτεί στο σπίτι να δούμε το ντέρμπι των αιωνίων. Ήμουν παιδάκι ακόμα και δε θυμάμαι πολλά από εκείνο το μάτς. Αυτό όμως που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου είναι ή φάση του 67ου λεπτού όταν στην εναέρια μονομαχία, Λεοντίου – Λούα Λούα, ο πρώτος πέφτει άτσαλα και τραυματίζεται σοβαρά.

Όλα έδειχναν πως ήταν ρήξη χιαστού, δυστυχώς όμως τα πράγματα ήταν πολύ πιο σοβαρά από τις πρώτες εκτιμήσεις καθώς μιλάμε για έξι διαφορετικές ρήξεις στο γόνατο του. Ο 23χρονος τότε Λεοντίου υπέστη ρήξη οπίσθιου χιαστού, ρήξη έξω πλαγίου συνδέσμου, ρήξη ιγνυακού τένοντα, ρήξη οπίσθιου θυλάκου και ρήξη έσω και έξω μηνίσκου του αριστερού γόνατος. Ο πιο σοβαρός τραυματισμός Έλληνα ποδοσφαιριστή τα τελευταία χρόνια όπως είπαν μετά τα αποτελέσματα της μαγνητικής.

Ο Σωτήρης δε το έβαλε κάτω και ούτε πρόκειται γιατί είναι ένας μαχητής όπως έχει δείξει με τη πάροδο των χρόνων. Έπειτα από 27 μήνες επέστρεψε στους αγωνιστικούς χώρους και συνέχισε να παλεύει για το όνειρο. Δανεικός σε Καβάλα και Ηλιούπολη και μετά επιστροφή στον Παναθηναϊκό όπου δε κατάφερε να πάρει ευκαιρίες. Ακολούθησε Απόλλων Αθηνών όπου πανηγύρισε την άνοδο στη Super League.

Ακολούθησαν Φωστήρας και Θεσπρωτός. Τώρα πρόσφατα πήρε μεταγραφή στο Αιγάλεω όπου στόχος είναι να ανεβάσει την ομάδα στη Γ Eθνική. Συνεχίζει να κάνει αυτό που αγαπάει. Χαίρεται να παίζει και δε θα σταματήσει μέχρι να τον εγκαταλείψει το πόδι του, όπως έχει πει ο ίδιος.

Χθες εντελώς τυχαία είδα το όνομα του Λεοντίου και αμέσως θυμήθηκα εκείνη τη μέρα, εκείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη. Κάθε φορά που τυχαίνει να δω τη στιγμή του τραυματισμού με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι, μια λύπη! Κάθε φορά τραβάω τα μαλλιά μου. Θα μου πεις, δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος αθλητής που τραυματίζεται και ή καριέρα του εξελίσσεται εντελώς διαφορετικά. Αλλά κάθε φορά που θυμάμαι αυτό το 23χρονο παιδί να βλέπει τα όνειρα να γίνονται εφιάλτης, το χαμόγελο σβήνεται προς στιγμήν απ ‘τα χείλη μου…

Αρθρογράφος: Unknown