Η Μυρτώ Μουζάκη, στο σημερινό Last Week Today, μας περιγράφει μία εμπειρία της με έναν άνθρωπο που τελικά χρειαζόταν λίγα.
Την Τρίτη που μας πέρασε (την Τρίτη των βομβαρδισμών του Βελγίου) περίμενα το λεωφορείο για να πάω επιτέλους σπίτι μου. Μπήκα μέσα, έκατσα στη θέση μου κουρασμένη και απαυδισμένη με τα νέα και τον καιρό και έβαλα τα ακουστικά μου αναμένοντας να ξεκινήσει από την αφετηρία.
Στο λεωφορείο ήταν και ένας άνθρωπος ο οποίος με δυνατή φωνή ζητούσε χρήματα ή φαγητό για την οικογένειά του. Συνηθισμένο φαινόμενο στα μέσα μεταφοράς, οι περισσότεροι είμαστε μαθημένοι να τους αγννοούμε χρησιμοποιώντας προφάσεις όπως για παράδειγμα "μία τέτοια κίνηση δε θα λύσει το πρόβλημα" ή "προφανώς ο άνθρωπος είναι θύμα εκμετάλλευσης, άρα αν του δώσω χρήματα θα είναι χειρότερα για εκείνον". Ναι, ισχύουν όλα αυτά και μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα με τον εαυτό μας, όταν γυρνάμε το κεφάλι από την άλλη και διαγράφουμε χωρίς τύψεις τον πόνο του άλλου. Συνεχίζω την ιστορία μου, όμως, γιατί ήταν και ένα παιδί που... μας ξεμπρόστιασε όλους!
Καθόταν στο πίσω πίσω κάθισμα και ήταν περίπου 15 χρονών. Μόλις ο "επαίτης" λοιπόν πλησίασε προς το μέρος του, έβγαλε από την τσάντα του ένα σάντουιτς και του το έδωσε. Ο άνθρωπος το χιλιοευχαρίστησε με συγκίνηση και έφυγε. Κάνα δυο ακόμα επιβάτες του έδωσαν μερικά ψιλά.
Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Μετά από 2 λεπτά και με το λεωφορείο να μην έχει ξεκινήσει ακόμα, ο άνθρωπος επέστρεψε για να ξανά ευχαριστήσει το αγόρι και αυτή τη φορά του έδωσε και το κομποσκοίνι του! Ένα ταλαιπωρημένο και βρώμικο σύμβολο που φορούσε στον καρπό του, αλλά είχε τόση αξία για εκείνον. Το αγόρι δεν το δεχόταν, αλλά ο άντρας επέμεινε και τελικά του το έδωσε.
Ξεκινώντας το λεωφορείο, είδα τον άντρα να κάθεται στη στάση και να τρώει λαίμαργα το σάντουιτς.
Δεν σκοπεύω να προσηλυτίσω κανένα ή να πω σε κάποιον να αλλάξεις τη στάση του. Το ηθικό συμπέρασμα της ιστορίας μου είναι το εξής: Λίγη ανθρωπιά μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ένας άνθρωπος που έδωσε κάτι φαινομενικά ελάχιστο για τον ίδιο, ήταν ένας κόσμος για κάποιον άλλο. Η συμπόνια δεν κοστίζει, έχει όμως μεγάλη αξία.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου