O Δημήτρης Διαμαντίδης απόψε κάνει πράξη αυτό που δήλωσε τον Σεπτέμβριο. Η τελευταία του φορά στο παρκέ του Ο.Α.Κ.Α εφτασε και η Ανδριάνα Βούτου συγκινημένη γράφει την δική της επιστολή στον ήρωα των παιδικών της χρόνων.
Μου επιτρέπεις να σου μιλώ στον ενικό, θαρρώ. Εξάλλου, μπήκες στα σπίτια μας και στις καρδιές μας και μαζί ζήσαμε τα ΠΑΝΤΑ, χωρίς καμία υπερβολή. Από την στιγμή που ξεστόμισες το τέλος στην αρχή της σεζόν, ένιωσα την ανάγκη να σου γράψω. Μερόνυχτα καταπιανόμουν για μια επιστολή που θα σου άρμοζε καθ'όλα. Δεν κατάφερνα να αρθρώσω λέξη. Εγώ η φλύαρη, το πιστεύεις;
Μαζί με όλα τα μεγάλα επιτεύγματα της χώρας τη χρονιά του 2004 (Κατάκτηση του Euro, διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα) ήρθες κι εσύ στον Παναθηναικό. Ένας νέος με μόνο του στόχο την κορυφή. Όχι από εγωισμό ή υπεροψία, αλλά από αγάπη για αυτό το άθλημα. Μέχρι να σε δω αγκαλιά με τη κόρη σου, φέτος στην εκδήλωση "Honoring our legacy", θα στοιχημάτιζα ότι δεν αγαπούσες τίποτε παραπάνω από το μπάσκετ. Η πρώτη φορά που κατάλαβα πως εσύ θα είσαι ο ένας και μοναδικός για μένα, ο άνθρωπος που θα θαυμάζω φτάνοντας στα όρια της θεοποίησης ήταν το 2005, τότε στο Ευρωμπάσκετ. Σε εκείνο το τρίποντο που όμοιο του δεν είχα ματαδεί. Στην φωνή του κ. Σκουντή "Βάλτο αγόρι μου", σηκώθηκα όρθια μαζί σου, γι'αυτό το τρίποντο.
Σε αγάπησα, αν μπορείς να πεις κάτι τόσο μεγάλο σε κάποιον που δε γνωρίζεις προσωπικά. Σε έβλεπα στην μικρή τηλεόραση του σπιτιού μου κι ονειρεύομουν πότε θα έρθει η στιγμή να σε αντικρίσω από κοντά. Ήταν η παρθενική μου φορά στο γήπεδο κι εσύ στο παρκέ να κάνεις... θαύματα. Έκανες τα πάντα να φαίνονται εύκολα. Μια ασίστ, ένα καλάθι, ένα τρίποντο. Στην αγκαλιά σου με τον Ομπράντοβιτς, τότε στη Βαρκελώνη, δάκρυσα. Έχω τόσες στιγμές που μπορώ να σε θυμάμαι. Ήσουν ο ήρωας μου. Ο άνθρωπος που θαύμαζα για όσα έκανε στο παρκέ, αλλά και για την ταπεινότητα και ήθος του εκτός αυτού. Στα μάτια μου έμοιαζες μεγαλύτερος από 1,96 μέτρα.
Παραληρώ όμως και σπαταλώ το χρόνο σου. Πρέπει να πας να ετοιμαστείς. Να φορέσεις την φανέλα με τον αριθμό 13 που τίμησες όσο λίγοι. Να βγεις εκεί έξω και να τα δώσεις όλα. Θα είμαι κάπου ανάμεσα στο πλήθος. Θα καμαρώνω, θα συγκινούμαι, θα δακρύζω. Θα σιχτιρίζω που ο καιρός περνάει. Θα σε "βρίζω" που δεν είσαι αναποφάσιστος, να πάρεις πίσω αυτό το τέλος. Θα νιώθω ευγνώμων που έζησα στην εποχή σου και σε είδα με τα ίδια μου τα μάτια να σουτάρεις, τόσο κοντά που θα μπορούσα να σε πιάσω. Δημήτρη μου, δε λέμε ''αντίο'', αλλά ''εις το επανιδείν''. Να το θυμάσαι...
Με αγάπη και θαυμασμό,
η μικρή- μεγάλη πια Ανδριάνα
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου