Το ελληνικό μπάσκετ επιτέλους γιόρτασε και σε επίπεδο πρωταθλητισμού, σε επίπεδο εσωτερικής κατανάλωσης. Όχι μόνο ζήσαμε αυτά που μέχρι τώρα βλέπαμε και ζηλεύαμε, αλλά κάναμε όλη την μπασκετική Ευρώπη να ζηλέψει εμάς. Γράφει στο Mix This o Μπάμπης Λάμπρου.
Τα προηγούμενα χρόνια, είτε έπαιρναν το πρωτάθλημα «πράσινοι» είτε «ερυθρόλευκοι», κάτι μας «έτρωγε». Κάτι μας απασχολούσε και δεν μπορούσαμε να απολαύσουμε αυτό που προσέφεραν οι ίδιοι πρωταγωνιστές, οι οποίοι μας καθήλωναν με τα παιχνίδια τους στην Ευρώπη.
Ο Μάιος του 2016, ωστόσο, θα μείνει στην ιστορία. Έγιναν τόσα πολλά πράγματα μαζεμένα, που δεν ξέρεις πού να πρωτοσταθείς.
Διαμαντίδης
Δεν είμαι με αυτούς που υποστηρίζουν ότι οι μεγάλοι παίκτες πρέπει να αποχωρούν με κάποιον τίτλο. Η πορεία τους, άλλωστε, δεν καθορίζεται από την τελευταία σεζόν, από το τελευταίο τους παιχνίδι. Αντιθέτως, υπάρχουν περιπτώσεις που ενδεχόμενη αποτυχία κάνουν το «αντίο» πιο μεγαλειώδες.
Η αποθέωση που γνώρισε ο Δημήτρης Διαμαντίδης μετά τις ήττες από Λαμποράλ Κούτσα, στο φινάλε του στην Ευρωλίγκα και από τον Ολυμπιακό στο οριστικό του τέλος από τα παρκέ, είναι συγκλονιστική. Γιατί ακριβώς συνέβη την ώρα που ο κόσμος ήταν σοκαρισμένος. Άφησε για λίγο στην άκρη τη στενοχώρια του για την ομάδα και απένειμε τη λατρεία που του άξιζε σε έναν θρύλο του αθλήματος πανευρωπαϊκά.
Σπανούλης
Σε πείσμα όλων (Παναθηναϊκών, Ολυμπιακών και ουδέτερων) όσοι τον αμφισβητούν μετά τις κακές του στιγμές, αποφάσισε στα 33 του να κρίνει όλη τη σειρά των φετινών τελικών. Καθόρισε το αποτέλεσμα και στα τρία «κλειστά» παιχνίδια που πήραν οι Πειραιώτες και επιβεβαίωσε και εντός των τειχών τη φήμη που έχει στην Ευρωλίγκα εδώ και χρόνια.
Ξέρει ότι ακόμη κι αν ανανεώσει, στην πρώτη στραβή αυτός θα τα ακούσει πάλι. Αλλά αυτόν τον δρόμο έχει επιλέξει, σε αναλογία πάντα με τη χώρα στην οποία παίζει. Της απόλυτης αποθέωσης ή του μηδενισμού.
Ολυμπιακός
Έπρεπε να πάρει ένα πρωτάθλημα κι έτσι. Με τρεις συνεχόμενες νίκες επί του Παναθηναϊκού μετά το «χαστούκι» στο πρώτο ματς στο ΣΕΦ. Με τρεις συνεχόμενες νίκες επί των «πράσινων» στο ΟΑΚΑ, σε τελικούς (από πέρυσι). Με τον καλύτερο παίκτη του στις δύο πρώτες αναμετρήσεις, τον Πρίντεζη, τελείως εκτός στον τέταρτο τελικό και ωσεί παρών στον τρίτο. Με τον Λοτζέσκι να βγαίνει εκτός στο δεύτερο ημίχρονο. Με τον Χάντερ να παθαίνει κράμπες. Με τον Αγραβάνη να βάζει ένα σουτ, που την ώρα που πετούσε την μπάλα, δεν πίστευε ούτε στα πιο τρελά του όνειρα ότι θα χτυπήσει ταμπλό και θα μπει. Με τη σφαλιάρα του Χάκετ και το τρίποντο του Μάντζαρη που έστειλε το ματς στη δεύτερη παράταση. Και φυσικά με τον τρόπο του Σπανούλη.
Πολιτισμός
Γιαννακόπουλοι, Αγγελόπουλοι, παίκτες, προπονητές έδειξαν αθλητικό πολιτισμό. Μεγάλη υπόθεση, ειδικά για τους ανθρώπους που κρατούν τις τύχες των συλλόγων τους, καθώς η κόντρα τους είναι γνωστή.
Αναγνώριση
Τα όσα ειπώθηκαν από τους ίδιους τους Διαμαντίδη και Σπανούλη, αλλά και όλους τους άλλους για αυτούς τους δύο θρύλους δεν συνάδουν με τη μίζερη καθημερινότητά μας. Είναι πολύ υψηλότερου επιπέδου και βάζουν τον πήχη πολύ υψηλά ενόψει των επόμενων χρόνων.
Αντί επιλόγου
Η μπασκετική Ευρώπη, επιτέλους, ζηλεύει εμάς και όχι το αντίστροφο! Κλείνω με αυτό που έγραψα στο Facebook:
«Το ελληνικό μπάσκετ, σήμερα και γενικά σε όλη τη φετινή σειρά των τελικών, καταδέχθηκε να καταπιέσει όσο μπορούσε όλα τα κακά που το χαρακτηρίζουν και έζησε μεγάλες στιγμές. Λογικά όλα αυτά που βιώσαμε μαζεμένα, τα 95 σπουδαία και τα 5 άσχημα, αποτελούν παρένθεση. Αλλά την άξιζαν ο Διαμαντίδης για την απόσυρσή του και ο Σπανούλης για αυτά που έκανε στο παρκέ».
Για πρώτη φορά ίσως, το ελληνικό μπάσκετ σεβάστηκε εκείνους που το δοξάζουν.
Μεγάλη μέρα σήμερα.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου