Last Week Today: Με φοβο και αγνοια

Η Μυρτώ Μουζάκη γράφει στο «Last Week Today» για την αγάπη, τον έρωτα και τα δικαιώματα μιας ομάδας ανθρώπων που παλεύει να αναγνωριστεί.

Όσοι είναι φοιτητές θα ξέρουν τα διάφορα "απόρρητα" των πανεπιστημίων τους. Εξηγούμαι για τους μη γνωρίζοντες. Κάθε πανεπιστήμιο έχει μια σελίδα στο Facebook όπου στέλνει μήνυμα ο καθένας εντελώς ανώνυμα για οποιοδήποτε ζήτημα θέλει από θέματα της σχολής του έως ερωτικά. Από το τι συγγράματα θέλει ο τάδε καθηγητής μέχρι... ανώνυμο μήνυμα στο έτερόν του ήμισυ! Φυσικά τέτοιες σελίδες αντικατοπτρίζουν τις ιδέες και τις σκέψεις των φοιτητών σήμερα.

Σκρολάροντας λοιπόν την αρχική μου, πέφτω πάνω σε αυτά τα post όπου ο καθένας εκφράζεται διαφορετικά. Σε μια τέτοια δημοσίευση ο εγκεφαλικός δημιουργός της διατείνεται πως "δεν είμαι ομοφοβικός, φυσιολογικός είμαι!" πρώτο σοκ. Συνεχίζει όμως "εντάξει ψηφίστηκε το σύμφωνο συμβίωσης για τους ομοφυλοφίλους, δε χρειάζεται να φιλιέστε αβέρτα στους δρόμους" δεύτερο σοκ!

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι, το σύμφωνο συμβίωσης αυτό, που δεν είναι τίποτα παραπάνω από την ισοτιμία ενός ομόφυλου ζευγαριού στα νομικά δικαιώματα που έχουν όλα τα ετερόφυλα ζευγάρια μεταξύ τους, δεν είναι κάτι ριζοσπαστικό. Είναι κάτι που υπάρχει σε πολλές χώρες τις Ευρώπης και του κόσμου ενώ θα έπρεπε να υπάρχει σε όλες τις χώρες. Είναι κάτι το αυτονόητο και το ελάχιστο και μόνο το γεγονός πως συζητιέται τόσο πολύ και χρησιμοποιείται τόσο ανοιχτά από τα κόμματα της Βουλής για "ψηφαλάκια" και άνοιγμα στην γκέι κοινότητα μας δείχνει πόσο συντηρητική είναι η ελληνική κοινωνία, αλλά αυτό δεν είναι νέο.

Το να δηλώνει κανείς πως έχει φίλους ή φίλες γκέι δεν τον κάνει λιγότερο ομοφοβικό από τη στιγμή που οι αναφορές αυτές ακολουθούνται από φράσεις όπως "να μη φιλιούνται δημόσια" "ας κάνουν ό,τι θέλουν να κάνουν, αλλά στο κρεβάτι τους".

Ο έρωτας και η αγάπη δεν υπάρχει λόγος να κρύβονται. Πρέπει και επιβάλλεται να είναι δημόσια με οποιαδήποτε μορφή. Είτε αδερφική, πατρική, ερωτική, φιλική. Μέσα στους πολέμους και την ασχήμια του κόσμου, γραφικό αλλά έτσι είναι, τι πιο ωραίο από δύο ανθρώπους που αγαπιούνται;

Ακόμα πιο αστείοι όμως είναι όσοι γονείς ρωτάνε "και τι θα πω εγώ στο παιδί μου όταν δει δύο άντρες να φιλιούνται;" Να λοιπόν μια ενδεικτική απάντηση: "φιλιούνται γιατί αγαπιούνται και είναι ζευγάρι. Όπως φιλιέται η μαμά με τον μπαμπά, έτσι και εκείνοι". Πολύ απλό.

Το να θεωρεί κανείς πως μια ομάδα ανθρώπων πρέπει να περιοριστεί στη δική του προσωπική και αισθητική περιορίζοντας τις επιλογές της, εκτός από ομοφοβικό είναι και άκρως φασιστικό.

Άλλο ένα επιχείρημα είναι το δήθεν ενδιαφέρον για τα παιδιά που μεγαλώνουν με οικογένεια που οι γονείς είναι του ίδιου φύλου και ο εκφοβισμός που θα υπόκεινται στο σχολείο.

Φίλε δήθεν σκεπτόμενε. Μπορείς να διδάξεις στο παιδί σου από μικρό το διαφορετικό και την ανεκτικότητα σε αυτό, ώστε να μην είναι από τα κλειστόμυαλα, κακομαθημένα παιδιά που βασανίζουν όσα δεν είναι ίδια και απαράλλαχτα.

Bonus video εναλλακτική πραγματικότητα aka πώς θα ήταν αν οι ρόλοι αντιστρέφονταν...

ΥΓ. Όσοι "άνθρωποι" (τύπου Μπέζος) υποστηρίζουν πως είναι προτιμότερο για ένα παιδί να μεγαλώνει με μητέρα και πατέρα ακόμα και αν είναι κακοί αντί για γονείς του ίδιου φύλου που θα είναι τουλάχιστον σωστοί είναι μισάνθρωποι και δεν έχουν σεβασμό στην ανθρώπινη υπόσταση. Και είναι κρίμα, πολύ κρίμα.

Αρθρογράφος: Unknown