Προς το παρον... απεργουμε!

Έχοντας αδειάσει τα... σπίτια μας μετά από τρία (και ένα τέταρτο, νεογνό) μνημόνια μας έχουν μείνει μοναχά τα «κουρτινόξυλα». Για να μην τα χάσουμε και αυτά δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να απεργήσουμε. Γράφει, ο Κώστας Κουτσαυλής.

Σε μια παραλλαγή του παλιού παραμυθιού που εξιστορεί το μύθο του «Πέτρου και του λύκου», η κυβέρνηση προειδοποιούσε πως έρχεται η ψήφιση του ασφαλιστικού.

Ο τόπος του εγκλήματος είχε καθοριστεί. Πρώτα στα Eurogroup, μετά στις αμέτρητες συναντήσεις μας με τους θεσμούς αλλά και με την τελευταία πράξη του, περνώντας για τα «τυπικά» μέσα από τη Βουλή. Ο τρόπος του, μας έχει φανερωθεί και επαναληφθεί μπροστά στα μάτια μας πολλάκις, με την αποτελεσματική μέθοδο της οικονομικής αφαίμαξης. Το μόνο που έμενε για να ολοκληρωθεί όλο το κόνσεπτ, ήταν ο ακριβής χρόνος του φονικού.

Η κυβέρνηση το μεσημέρι της Πέμπτης (5/5) προσπάθησε να πιάσει στον ύπνο φορείς και κοσμάκη, οριστικοποιώντας την συζήτηση-ψήφιση του ασφαλιστικού Ολοκαυτώματος εντός weekend. Ορμώμενη από την υπάρχουσα κατάσταση στην κοινωνία, με την ύπνωση και την αποχαύνωση που επικρατεί, έκλεψε τη μπάλα από τον Κόρφα και ως άλλος Μοντέρο πηγαίνει να αφήσει τη μπάλα στο ανυπεράσπιστο καλάθι μας.

Όμως, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως στο τέλος, ο Μοντέρο και ο κάθε Μοντέρο θα βρει μπροστά του έναν... Στόγιαν να του κόψει το δρόμο, έστω και στο παρα πέντε. Γι' αυτό και απεργούμε. Γι αυτό και θα ξαναπεργήσουμε σαν Mix-This συνολικά, αλλά και ατομικά, ως συντάκτες, ως εργάτες, ως νέοι, ως άνεργοι. Έχει αδειάσει το σπίτι μας από την βάρβαρη «επίταξη» που συμβαίνει με τη συνενοχή μας εδώ και επτά χρόνια. Μας έχουν μείνει μοναχά τα κουρτινόξυλα και τα μισά... κουφώματα.

Τα ασφαλιστικά ταμεία μοιάζουν πάνω κάτω με τις τσέπες μας. Άδεια, δίχως σεντ και έρημα. Εγώ που σου γράφω αυτές τις αράδες, ξέρω πως με την υπάρχουσα κατάσταση, αν και όταν πιάσω μόνιμη δουλειά, θα αναγκαστώ να την αφήσω μόνο όταν αποδημήσω εις Κύριον, μετά από (ελπίζω πολλά) χρόνια. Ο Χάρος, μπορεί να με βρει ακόμα και στο μεσημεριανό διάλειμμα. Πάντως μάλλον θα με βρει εργαζόμενο και όχι συνταξιούχο.

Κι άντε πες, κάποιοι είμαστε τυχεροί και δε θα μας βρει στη δουλειά, μπορεί να έχουμε καταφέρει να πάρουμε μια ερμοσύνταξη, εκεί γύρω στην ηλικία του Επίτιμου. Όμως το τι θα πάρουμε φαίνεται από τώρα, δε χρειάζεται γνώσεις μελλοντολόγου. Θα έχουμε εργαστεί καμιά 50αριά χρόνια, με κουτσουρεμένα ένσημα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς καν επίδομα, ίσως και άδειες, για να λάβουμε τα τρία μας σε συσκευασία δώρου.

Άρα λοιπόν; Άρα εμπρός να γαντζωθούμε από όσα κουφώματα μας απέμειναν. Άπαξ και τα παρατήσουμε χαθήκαμε, γιατί αν μας τα πάρουν και αυτά θα πέσει ο,τι είχαμε χτίσει με κόπο και θυσία τόσα χρόνια. Απεργούμε και κρατάμε γερά για να σταματήσει η καθοδική πορεία προς τον πάτο.

Και μετά; Και μετά, όταν χτυπήσουμε με το κεφάλι στο σημείο μηδέν, ανασκουμπωνόμαστε για να κερδίσουμε όσα έχουμε χάσει όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά για να περάσεις στην ολομέτωπη επίθεση, θα πρέπει πρώτα να ξέρεις πως να αμύνεσαι. Και εμείς, εδώ και μια επταετία και βάλε, τρώμε τα γκολ το ένα πίσω από το άλλο. Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε... σύστημα;

Αρθρογράφος: Kώστας Κουτσαυλής