Η μαυρη Κυριακη του ελληνικου ποδοσφαιρου

Ήταν Κυριακή 8 Φεβρουαρίου του 1981 όταν διεξήχθη στο «Στάδιο Καραϊσκάκης» ο αγώνας μεταξύ του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ. Αν οι «ερυθρόλευκοι» επικρατούσαν, θα ξέφευγαν στην βαθμολογία, ενώ αντίθετα, σε ενδεχόμενη νίκη της ΑΕΚ οι κιτρινόμαυροι θα τους ξεπερνούσαν στην βαθμολογία του πρωταθλήματος. 

Επιμέλεια αφιερώματος: Κωνσταντίνος Μανδρέκας

Για την 20^η αγωνιστική οι δύο ομάδες παρατάχθηκαν με όλα τους τα αστέρια.

Απ την πλευρά του Ολυμπιακού εμφανίστηκαν στο χορτάρι ποδοσφαιριστές όπως οι Σαργκάνης, Κυράστας, Βαμβακούλας, Νοβοσέλατς, Γαλάκος, Αναστόπουλος  και απ την πλευρά της ΑΕΚ οι Μπάγεβιτς, Μαύρος, Αρδίζογλου.  

Η ομάδα του Κάζιμιερζ Γκόρσκι βρέθηκε σε πολύ μεγάλη μέρα σε σχέση με την ομάδα του Μίλτου Παπαποστόλου και νίκησε με 6-0, με τα τέρματα να τα επιτυγχάνουν  οι: Γαλάκος (30’,53', 84'), Κουσουλάκης (68'), Ορφανός (75') και Βαμβακούλας (80').

Ο Ολυμπιακός εν συνεχεία, κατάφερε να κρατήσει μέχρι το τέλος το προβάδισμα στην βαθμολογία και να στεφθεί πρωταθλητής για δεύτερη σερί φορά. Αυτά όμως δεν είχαν καμιά σημασία. Ούτε το αποτέλεσμα, ούτε οι παίχτες, ούτε το ποιος βγήκε πρωταθλητής διότι μετά την λήξη του αγώνα συνέβη το μοιραίο γεγονός, το οποίο έμελλε να γίνει η πιο δυσάρεστη μέρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, έχοντας μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Με το που σφύριξε ο διαιτητής την λήξη, χιλιάδες φίλαθλοι του Ολυμπιακού, έφυγαν από την θύρα 7 προσπαθώντας μαζικά να κινηθούν προς τη θύρα 1 για να αποθεώσουν τους θριαμβευτές του ντέρμπι. Το μοιραίο όμως συνέβη. Ένας απ τους φιλάθλους σκόνταψε σε ένα απ τα σκαλάκια του γηπέδου και έφυγε μέχρι την πόρτα με αποτέλεσμα δεκάδες φίλαθλοι να παγιδευτούν. 

Η πόρτα εξόδου για άλλους ήταν μισή και για άλλους μισάνοιχτη κι αυτό δημιούργησε μια αποσυμφόρηση του χώρου. Από τον συνωστισμό που επικράτησε δημιουργήθηκε και μια ασφυξία με αποτέλεσμα 21 άτομα να πεθάνουν απ αυτόν τον λόγο. Η μόνη διέξοδος για αυτούς που γλυτώσαν ήταν κάποιο τουρνικέ που ξήλωσε η αστυνομία κι απεγκλώβισαν αρκετό κόσμο, κίνηση η οποία μέχρι να πραγματοποιηθεί είχαν σκοτωθεί ήδη 19 άτομα.

Λίγο αργότερα θα αφήσει την τελευταία του πνοή ένας ακόμη φίλαθλος στο Τζάνειο νοσοκομείο του Πειραιά στο οποίο μεταφέρθηκαν οι τραυματίες της τραγωδίας όπως εξελίχτηκε, ενώ μετά από έξι μήνες προστέθηκε άλλος ένας στον κατάλογο των νεκρών εκείνης της Κυριακής καθώς δεν κατάφερε να ξυπνήσει απ το κώμα που είχε πέσει.

Στα αξιοσημείωτα εκείνης της βραδιάς ήταν ότι το προσωπικό του νοσοκομείου δεν επαρκούσε ώστε να περιθάλψουν τους ασθενείς και έτσι έγινε έκκληση απ το προσωπικό του νοσοκομείου για να πάνε οι πολίτες να δώσουν αίμα αλλά και να υπάρξουν περαιτέρω ιατρικές ενισχύσεις από κορυφαίους γιατρούς της χώρας εκείνη την εποχή.

Στις 17:02 το απόγευμα της Κυριακής έγιναν όλα αυτά και με το που άρχισαν να μαθαίνονται οι τραγικές εξελίξεις, η κρατική τηλεόραση διέκοψε την κανονική ροή του προγράμματός της παίζοντας πένθιμη μουσική, προλογίζοντας για τα νέα που θ ακολουθήσουν.

Στο Τζάνειο νοσοκομείο κατέφθασαν κυβερνητικοί αξιωματούχοι, με σκοπό να ενημερώνουν τον τότε πρωθυπουργό της χώρας Γεώργιο Ράλλη αλλά και τον πρόεδρο της δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή για τις εξελίξεις, για την νοσηλεία των ασθενών αλλά και το τι μέτρα έπρεπε να παρθούν σχετικά με τα γεγονότα.

Η οργή παραμένει ακόμα χαραγμένη στις οικογένειες των θυμάτων, αλλά και στο σύνολο της κοινής γνώμης, καθώς μέχρι και σήμερα κανένας δεν έχει λογοδοτήσει και δεν έχει τοποθετηθεί ξεκάθαρα για αυτήν την τραγωδία που έμελλε να στερήσει την ζωή τόσων αθώων ψυχών. Παρά το γεγονός πως οι πέντε φύλακες της Θύρας 7 που πρωτόδικα καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 10 ετών αθωώθηκαν απ το από το Τριμελές Εφετείο Πειραιά στις 22 Σεπτεμβρίου του 1986.

Συμπερασματικά η θέση της πολιτείας ήταν σχεδόν ανεπαρκής. Μπορεί απ την πρώτη στιγμή να στάθηκε δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων στις κηδείες, στο νοσοκομείο όπου υπήρχε η νοσηλεία στους ασθενείς, όμως εν τέλει αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Και στάθηκε κατώτερη διότι δεν έπραξε το αυτονόητο. Δεν απέδωσε ποτέ τις ευθύνες στους αρμόδιους, πράγμα το οποίο δεν έπραξε και η δικαιοσύνη που σαν πρώτη εξουσία του κράτους, έπρεπε να δράσει και με το παραπάνω ενάντια των υπευθύνων εκείνου του απογεύματος, δείχνοντας πως μέχρι και σήμερα αντί για πρώτη που είναι τυπικά είναι κατώτερη από πολλές άλλες δυστυχώς.

Απ την σεζόν 1981-1982 στα περισσότερα γήπεδα μειώθηκε η χωρητικότητα και δεν τυπωνόταν το μάξιμουμ των εισιτηρίων που ως τότε είχαν το δικαίωμα να εκδώσουν οι ΠΑΕ, ενώ από το υπόλοιπο της αγωνιστικής περιόδου 1980–81 οπότε και συνέβη η τραγωδία, οι θύρες όλων των γηπέδων που διεξάγονται ποδοσφαιρικοί αγώνες, ανοίγουν υποχρεωτικά τουλάχιστον 15 με 20 λεπτά πριν τη λήξη τους, προκειμένου να ελαχιστοποιείται το δυνατόν ο συνωστισμός κατά την μαζική έξοδο των φιλάθλων. Η υποχρέωση αυτή είναι σε εφαρμογή ως σήμερα. Επίσης σημειωτέο γεγονός είναι ότι από την στιγμή που συνέβη το θλιβερό γεγονός και μετέπειτα οι φίλαθλοι πλήρωναν στα εισιτήρια των ποδοσφαιρικών χρόνων μέχρι κάποιο χρονικό διάστημα ένα ποσοστό υπέρ θυμάτων θύρας 7.

Κάθε χρόνο έτσι και φέτος την καθιερωμένη ώρα στις 2 το μεσημέρι κάθε Σάββατο πριν την έναρξη των υποχρεώσεων των τμημάτων της ομάδας του Πειραιά και κυρίως της ποδοσφαιρικής, τελείται επιμνημόσυνη δέηση στο μνημείο της Θύρας 7 υπό την παρουσία των προέδρων των τμημάτων όλων των αθλημάτων του ολυμπιακού, των παιχτών και παρουσία φυσικά χιλιάδων φιλάθλων και παραπάνω της ομάδος. Κατά την διάρκεια της συγκεκριμένης τελετής ακολουθεί κατάθεση στεφάνων, ενώ γίνεται και προσκλητήριο νεκρών με τα ονόματα τους και με τους παρευρισκόμενους σε κάθε όνομα να φωνάζουν το επιφώνημα ΄΄αθάνατος΄΄.

Διάφορες άλλες αξιότιμες κινήσεις οι οποίες πρέπει να σημειωθούν, είναι το ότι εκτός από την κατάθεση στεφάνων από τους φιλάθλους του ολυμπιακού, πραγματοποιείται το ίδιο και από φιλάθλους και παράγοντες των αντίπαλων ομάδων στην Ελλάδα πράγμα το οποίο δείχνει, ότι και να τους χωρίζει οπαδικά η αγωνιστικά, σε τέτοιες περιπτώσεις όλοι γίνονται ένα με την λύπη του άλλου με την ελπίδα ότι και οι ίδιοι στις δικές τους ομάδες δεν θα ζήσουν τέτοιες στιγμές ανάλογες μ αυτές του 81. Η συγκεκριμένη τραγωδία αξίζει να σημειωθεί ότι δεν περνάει απαρατήρητη κι απ τις ομάδες του εξωτερικού καθώς ομάδες όπως Ατλέτικο, Λίβερπουλ, Λεβάντε  και πολλές ακόμη τα τελευταία χρόνια εκφράζουν τον σεβασμό τους για το συγκεκριμένο τραγικό συμβάν αλλά και την επέτειο που τελείται κάθε χρόνο.

Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι η αποφράδα εκείνη ημέρα της 8-2-1981 είναι σχεδόν παρόμοια με την 15^η Απριλίου του 1989 του Χίλσμπορο με τα 96 θύματα των οπαδών της Λίβερπουλ στον ημιτελικό των Ρέντς με την Νότιγχαμ Φόρεστ στο ομώνυμο γήπεδο στο Σέφιλντ. Με βάση αυτή την ομοιότητα των γεγονότων απ το 2013 και μετέπειτα είχαμε μια αδερφοποίηση και μια οικειότητα ανάμεσα σ αυτά τα 2 κλαμπ.

Τα θύματα της τραγωδίας είναι 21. Ανάμεσα όμως σ αυτούς τους φιλάθλους ήταν κι ένας φίλαθλος της ΑΕΚ. Αυτό δείχνει το τι κλίμα επικρατούσε τότε στα ποδοσφαιρικά γήπεδα όταν το ποδόσφαιρο ήταν αγνό και παρά τις διαφορές σε χρώματα και σε «ιδέες».

Πράγμα το οποίο μοιάζει ουτοπικό την σήμερον ημέρα, που όπως σ όλα τα άλλα, έτσι και στον αθλητισμό κρίνονται τα πάντα οικονομικά και στοιχηματικά στον υπέρτατο βαθμό κι όλοι θα έπρεπε να βλέπουν τα πράγματα χωρίς κανέναν φανατισμό, τότε που ενώ είχαμε μπει αισίως στην 2^η σεζόν επαγγελματικού ποδοσφαίρου και στην Αγγλία για παράδειγμα που αποτελεί ποδοσφαιρικό πρότυπο στα πάντα της και ο χουλιγκανισμός είχε φτάσει στο αμήν τα πράγματα στην Ελλάδα ήταν ήπια. Τι ειρωνεία ε?

Αναλυτικά τα θύματα της τραγωδίας της 8-2-81

Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)

Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)

Ηλίας Παναγούλης (17 ετών)

Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών-οπαδός της ΑΕΚ)

Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)

Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)

Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)

Νίκος Φίλος (19 ετών)

Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)

Βασίλης Μάχας (20 ετών)

Ευστράτιος Πούπος (20 ετών)

Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών)

Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών)

Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)

Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)

Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)

Κώστας Μπίλας (28 ετών)

Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών)

Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)

Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)

Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών)

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι δεν θα ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές τραγικές στο μέλλον  , είτε είναι σε αθλητικό πλαίσιο, η γενικότερα σε οποιοδήποτε τομέα στην ζωή του. Kαι ας σταματήσουν  κάποιοι θερμόαιμοι με μυαλό αμοιβάδας να βρίζουν νεκρούς και να βεβηλώνουν με τις κινήσεις τους τόσο ιερές στιγμές.  

Τους νεκρούς πρέπει να τους τιμάμε και να τους σεβόμαστε. Είναι κάτι ιερό. Στον καθένα μας μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Έτσι λοιπόν σε τέτοια θέματα πρέπει να είμαστε 1000% προσεκτικοί. Και καλό θα ήταν ο καθένας μετά από εκδηλώσεις σεβασμού προς τον θεωρητικά αντίπαλο να μην επιδεικνύεται ως ανώτερος του άλλου. Μια ζωή παντού να δείξουμε ότι την έχουμε μεγαλύτερη απ τον άλλο, σε όλα τα θέματα. Πολιτική, αθλητισμό, κοινωνία, μουσική ή δεν ξέρω τι άλλο. Χαζομάρα έχει καταντήσει. Όλοι ίδιοι είμαστε.

Αδέρφια ζείτε εσείς μας οδηγείτε!

Αρθρογράφος: Unknown