Πίσω από τον Στιβ και τους άλλους δύο, κρύβεται ένα διόλου ευκαταφρόνητο πλήθος νοικοκυραίων. Πριν από τον Γιατζόγλου, τη Χρυσή Αυγή αγκάλιασαν άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι πραγματικά σημαίνοντες για την κοινωνία. Ο γείτονάς σου, ο θείος σου, ο αδερφός σου, ο φίλος σου στο σχολείο και άλλοι περίπου 500.000 άνθρωποι όχι απλά αναγνώρισαν, αλλά σφιχταγκάλιασαν τους φασίστες. Του Κώστα Κουτσαυλή.
Κοιτώντας τα πράγματα με ψυχραιμία, δε θα έπρεπε να μας ενοχλεί τόσο η συμπεριφορά και οι πράξεις του Γιατζόγλου. Πέραν της όποιας συμπάθειας μας είχε προκαλέσει, δεν είναι τίποτα παρά μια περσόνα που ακροβατούσε για χρόνια μεταξύ του «μποέμ», του γραφικού και προσφάτως του γελοίου. Μη γελιόμαστε λοιπόν. Ο «δημοκρατικός κόσμος» δεν έχασε από τις τάξεις του ένα πνεύμα κουλτούρας, έναν εκπρόσωπο του νεοελληνικού διαφωτισμού.
Όλος ο σαματάς που έχει προκληθεί, συνέβη επειδή εκείνος έχει κάνει γνωστό το όνομά του μέσω του μπάσκετ. Όπως και στην περίπτωση του Γιώργου Πετρόχειλου ή της τηλεοπτικής «Γωγώς» από το Καφέ της Χαράς, η αναστάτωση τράφηκε από την όποια διασημότητα αυτών των προσώπων. Μια αναστάτωση που θα έπρεπε να έχει προκληθεί πολύ νωρίτερα, για συγκεκριμένους λόγους.
Πίσω από τον Στιβ και τους άλλους δύο, κρύβεται ένα διόλου ευκαταφρόνητο πλήθος νοικοκυραίων. Πριν από τον Γιατζόγλου, τη Χρυσή Αυγή αγκάλιασαν άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι πραγματικά σημαίνοντες για την κοινωνία. Ο γείτονάς σου, ο θείος σου, ο αδερφός σου, ο φίλος σου στο σχολείο και άλλοι περίπου 500.000 άνθρωποι όχι απλά έχουν αναγνωρίσει, αλλά και σφιχταγκαλιάσει τους φασίστες.
Κι αν στην αρχή τους θεωρήσαμε (λανθασμένα) ως παραπλανημένους, εκείνοι επέμειναν και θα επιμένουν να υποστηρίζουν τα συσσίτια μόνο για Έλληνες, τους ξυλοδαρμούς, τη διχαστική ρητορική και πολλά άλλα δεινά. Όλοι αυτοί, οι οποίοι διατείνονται με περισσή αυτοπεποίθηση πως πρέπει «να ξεβρωμίσει ο τόπος» και «να σταλούν όλοι οι προδότες στο Γουδί». Παράλληλα τα περιστατικά βίας εναντίον αλλοεθνών, αλλά και αντιφρονούντων αντιμετωπίστηκαν ως μια φυσιολογική μέρα στη δουλειά.
Το τρυφερό ενσταντανέ του Γιατζόγλου με τον Μιχαλολιάκο έτυχε να συγκεντρώσει την προσοχή των ΜΜΕ. Παρόλα αυτά, ο Στιβ ήταν είναι και θα παραμείνει ένας γραφικός τύπος, περισσότερο γελοίος παρά επικίνδυνος για την πατρίδα και τους θεσμούς. Παρόλα αυτά δε μας δίνει και πολλές επιλογές στο να μη τον θεωρούμε φασίστα, ιδιαίτερα μετά τη συνέντευξή του στον ΣΠΟΡ ΦΜ.
Πέραν της ειδικής αυτής περίπτωσης, άλλοι είναι εκείνοι που αξίζουν την πλήρη και αμέριστη προσοχή μας. Μια προσοχή που θα έπρεπε να είναι στραμμένη, σε όσους προχώρησαν (και προσχώρησαν) προς τις χιλιάδες μαύρες αγκαλίτσες, οι οποίες εκκόλαψαν και πλέον ταΐζουν το «μαύρο φίδι» που αργά ή γρήγορα θα μας φάει αν συνεχίσουμε έτσι.
Πέραν της ειδικής αυτής περίπτωσης, άλλοι είναι εκείνοι που αξίζουν την πλήρη και αμέριστη προσοχή μας. Μια προσοχή που θα έπρεπε να είναι στραμμένη, σε όσους προχώρησαν (και προσχώρησαν) προς τις χιλιάδες μαύρες αγκαλίτσες, οι οποίες εκκόλαψαν και πλέον ταΐζουν το «μαύρο φίδι» που αργά ή γρήγορα θα μας φάει αν συνεχίσουμε έτσι.
Οι χιλιάδες αυτοί συμπολίτες μας ενισχύουν τη δύναμη και την ορμή αυτών των επικίνδυνων. Αισθάνονται πλέον άνετα την ώρα που φωλιάζει το φίδι στον κόρφο τους. Είτε ως συνένοχοι (απλοί ψηφοφόροι) είτε ως οργανωμένα μέλη, συνεχίζουν να περιφέρονται ανενόχλητοι ανάμεσά μας. Τα μεγαλύτερα πράγματα συμβαίνουν στα μέρη που δεν αστράφτουν τα φλας. Εκεί, είναι καθαρά ζήτημα δικό μου και δικό σου ώστε να βάλουμε ένα στοπ στην ξέφρενη μέχρι στιγμής πορεία της μαυρίλας, πριν να είναι αργά.
Κι άσε τον Γιατζόγλου να κουρεύεται στην τελική. Αυτός δε μπορεί να φτάσει πιο κάτω από εκεί που βρίσκεται πλέον. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε για τους υπόλοιπους...
Κι άσε τον Γιατζόγλου να κουρεύεται στην τελική. Αυτός δε μπορεί να φτάσει πιο κάτω από εκεί που βρίσκεται πλέον. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε για τους υπόλοιπους...
Υ.Γ - Γελούσα άπειρα με τις ατάκες που είχε εκστομίσει κατά καιρούς. Στις παρέες μου έχω μιμηθεί (με σχετική ακρίβεια) τη φωνή του, προσπαθώντας να προκαλέσω στους υπόλοιπους όσο γέλιο είχα λάβει από εκείνον. Όταν έδωσε τα χέρια με τον Μιχαλολιάκο, δε ντρέπομαι να παραδεχθώ πως προς στιγμήν πάγωσα, όσο είχα παγώσει και με την περίπτωση του Πετρόχειλου πριν από λίγα χρόνια. Όλα αυτά επειδή τυχαίνει να εκνευρίζομαι όταν βλέπω πως όσοι (λίγοι) έχουν καταφέρει να με κάνουν να γελάσω, στο τέλος μου το βγάζουν ξινό. Κλείνει η παρένθεση...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου