Ο Χρήστος Βαρδάτσικος σχολιάζει, κρίνει και κατακρίνει σε ένα ακόμα κείμενό του στη στήλη «Σάλτο Μορτάλε»
-Ο Ζοάο Μάριο κόστισε στην Ίντερ 45 εκατομμύρια; Ε, αν βγω στην ποδοσφαιρική αγορά, ένα δεκάρικο δε θα το πιάσω;
-Είναι τόσο πολλά αυτά που διακυβεύονται σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου, η απλά η πλειονότητα των επιθετικών είναι χαμηλού επιπέδου; Το 80/100 όσων βγαίνουν απέναντι απο τον τερματοφύλακα, αντί να ψάξουν το κενό στο τέρμα και να προσπαθήσουν να στείλουν τη μπάλα εκεί, η (ακόμα καλύτερα) να τον περάσουν, σουτάρουν όπως όπως, μόνο και μόνο για να ξεφορτωθούν τη μπάλα και μην κατηγορηθούν ότι έκαναν τσαλίμια. Για μένα τα σουτ που πάνε πάνω στον τερματοφύλακα είναι ένδειξη ακαταλληλότητας, κύριοι προπονητές δώστε κατευθύνσεις.
-Το νέο σήμα της ΑΕΚ είναι ο, τι ομορφότερο έχω δει σε σήμα ομάδας εδώ και χρόνια, αλλά το να το κοτσάρουν πάνω σε ροζ φανέλα είναι απλά σουρεαλισμός.
-Όταν αγαπάς κάτι, είναι δεδομένο ότι θα ταλαιπωρηθείς, αλλά μακαρίζω τον εαυτό μου που δεν είμαι οπαδός του Αμβούργου. Βασικά ούτε διοικητικός παράγοντας. Ρε 20 προπονητές έχουν αλλάξει, δεκάδες παίκτες, χορηγούς , έχουν πίσω τους μεγάλη ιστορία, μια τεράστια οπαδική βάση και όμως το άτιμο το χορτάρι τους χόρτασε σφαλιάρες. Άσε που όποιον παίκτη φέρουν, η απόδοση του πέφτει δυο επίπεδα κάτω από την προηγούμενη ομάδα του. Μέχρι και ο Παναθηναϊκός κατάφερε να αναστήσει τον καημένο το Μπεργκ, που όλοι αναρωτιόταν τότε πως πυροβολούσε με τη Γκρονινγκεν.
-Όσοι διαχειρίζονται τις τύχες της Νις πρέπει να έχουν θητεύσει ως υπάλληλοι στο αντίστοιχο γαλλικό Δαφνί. Δεν εξηγείται αλλιώς πως βάζουν χαλινάρια σε όλους τους ανισόρροπους που κανείς άλλος δεν αναλαμβάνει (Μπεν Αρφα, Μπαλοτέλι) και θέτουν το ταλέντο τους στην υπηρεσία του συνόλου. Σε συνδυασμό με τον ικανότατο Λουσιεν Φαβρ- θαυματοποιό του Μενχενγκλαντμπαχ- τη δυναμική του πανέμορφου νέου γηπέδου και την αδυναμία της Παρί να βρει χημεία, τραβάει την προσοχή των ΜΜΕ με την πρωτιά στον πίνακα. Πάντως το υλικό της δεν είναι για τα ψηλά σκαλοπάτια, αν αντέξει να κρατηθεί μέχρι το τέλος έστω στην τρίτη θέση θα κάνουν πάρτι.
-Κι αν οι διοικούντες της Νις θα θήτευσαν ως υπάλληλοι, τους οπαδούς του τριφυλλιού τους βλέπω σύντομα τροφίμους στο προαναφερθέν ευαγές ίδρυμα εξαιτίας του Ιμπαρμπο. Όποιος δεν τον ξέρει, πρέπει να κυκλοφορεί με τα υπογλώσσια κάθε φορά που κάνοντας το δύσκολο και φτάνοντας μέχρι το τέρμα, δε μπορεί να σκοράρει. Αλλά κρίμα να χαλάσουν την υγεία τους τόσο άδοξα. Ο άνθρωπος είναι ακριβώς αυτό. Ένας πλάγιος με προσόντα που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν οι ελληνικές άμυνες (δηλαδή ντρίπλα πάνω στο τρέξιμο), που δεν έμαθε ποτέ να συγκεντρώνεται στο στόχο και να μην τα θαλασσώνει όταν φτάνει ένα βήμα πριν την επίτευξη του. Και επειδή αυτό είναι αργά για να αλλάξει, τουλάχιστον ας γεμίσει τη στατιστική του με ασίστ, ευτυχώς υπάρχουν άλλοι που ξέρουν να σουτάρουν καλύτερα.
-Αυτός ο γελοίος κανονισμός στην Ιταλία οι προπονητές να μη μπορούν να αναλάβουν και δεύτερη ομάδα μέσα στη χρονιά παρά μόνο αυτή την οποία προπονούσαν, έχει δώσει το δικαίωμα στον πρόεδρο της Παλέρμο Τζαμπαρινι να αλλάξει 245 προπονητές, εκ των οποίων οι 240 την έχουν ξαναπροπονήσει. Και κάνει τον Κούγια να μοιάζει αφεντικό του Αρσεν Βενγκέρ. Επανάληψις μαθήσεως μήτηρ.
-Κάτι πρέπει να γίνει με τους δανεισμούς ποδοσφαιριστών και όχι μόνο στο ελληνικό πρωτάθλημα. Αυτά τα τεράστια ρόστερ που διαχειρίζονται οι μεγάλες ομάδες, αφαιρούν τη δυνατότητα να βγάλουν οι μικρές ομάδες κέρδος πουλώντας παίχτες πάνω στο μεταίχμιο της εξέλιξης τους. Και το χειρότερο είναι ότι σε όλους αυτούς τους παίκτες δε δίνεται παρά ελάχιστες φορές η δυνατότητα να δείξουν τις ικανότητες τους στην πρώτη ομάδα. Για κάθε Ντε Μπραουνε που δικαιώνεται με τον καιρό, υπάρχουν άλλοι 100 που τους παίρνει η κάτω βόλτα με τις συνεχείς αλλαγές. Ας το δούνε αυτοί που πρέπει.
-Μπορεί οι οπαδοί της Νάπολι βλέποντας την να κάνει πολύ σωστές κινήσεις με εξαιρετικούς και ταυτόχρονα εξελίξιμους παίκτες να νοσταλγούν την περίοδο του Μαραντόνα, αλλά οι εποχές έχουν αλλάξει. Οι κορυφαίες ομάδες (εν προκειμένω η Γιουβεντους και μόνο) έχουν ξεφύγει τόσο πολύ αγωνιστικά, που θεωρώ ότι είναι ουτοπικό να σκέφτεται οποιαδήποτε άλλη ομάδα ότι μπορεί να τη φτάσει σε τέτοια συγκομιδή βαθμών. Πιο ξεκάθαρη δήλωση προθέσεων από την κάλυψη της ρήτρας του Ιγκουαιν δεν υπάρχει. Που προφανώς, ακόμα και με τα σημερινά οικονομικά μεγέθη των μεταγραφών δεν κοστίζει τόσα (τα μισά θα ήταν μια λογική τιμή), αλλά εδώ δούλεψε το παιχνίδι των εντυπώσεων. Η Νάπολι έχει προοπτικές, αλλά και έλλειμμα ποιότητας. Και για να καθαρίσεις εκτός έδρας παιχνίδια που ανεβάζουν το βαθμολογικό πήχη, δεν αρκεί να έχεις ένα καλοδουλεμένο σύνολο που σίγουρα ο Σάρι έχει χτίσει, έχεις ανάγκη την ατομική ενέργεια που θα ανοίξει άμυνες. Είτε με, είτε χωρίς την ατυχία του Μιλικ, μόνο με μνημειώδη αυτοκτονία της Γιουβεντους μπορεί να ξεπεράσει το ταβάνι της δεύτερης θέσης.
-Πολύ χαμηλότερα επίπεδα ποιότητας έχει οψίμως η Μίλαν, αλλά πέραν του ότι εκτιμώ το Μοντέλα σαν προπονητή, αυτή ως μεγάλη ομάδα του Βορρά δεν έχει εκτός έδρας κόμπλεξ όπως η Νάπολι. Για να τα λέμε βέβαια όλα, δε μου μοιάζει αγωνιστικά να έχει μεγάλες προοπτικές εξέλιξης, οι περισσότεροι νεαροί παίκτες της δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και σίγουρα η νίκη επί της Γιούβε ήταν συγκυριακή. Μόλις οι Κινέζοι αναλάβουν εξ ολοκλήρου και ασκήσουν τη δική τους πολιτική, που για μένα πρέπει να περιλαμβάνει γενναίο ξεσκαρτάρισμα του ρόστερ, θα μπορούμε να βγάλουμε καθαρά συμπεράσματα. Μέχρι τότε θα ακούμε τον κάθε πικραμένο να λέει ότι η Μίλαν επιστρέφει στα ψηλά δίνοντας τα κλειδιά στους νέους.
-Μετά το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα νέων του Βόλου στο μπάσκετ, όπου βγήκαμε πρώτοι, έγραφα (κυρίως έλεγα σε φίλους, ούτε αυτοί δε με διάβαζαν), ότι αυτό δε δίνει κάποια ελπίδα για την εθνική ανδρών, γιατί όλοι οι παίκτες μας ήταν είτε χαμηλού επιπέδου είτε υπερτιμημένοι. Αναφερόμουν κυρίως σε Χαραλαμπόπουλο και Παπαγιάννη. Παρότι ο πρώτος επιλέχτηκε ψηλά στο ντραφτ λόγω κορμιού (αφού οι Αμερικανοί ψάχνουν σέντερ με το τουφέκι) και πλαστικότητας και ο δεύτερος προοριζόταν για ηγέτης του ΠΑΟ, δεν έχω αλλάξει γνώμη. Θεωρώ ότι πολύ σύντομα ο Παπαγιάννης θα επιστρέψει στην Ευρώπη αφού το ταβάνι του είναι χαμηλό, ενώ ο Χαραλαμπόπουλος είναι ο κλασικός σταρ των μικρών ηλικιών, που δε θα έχει την αναμενόμενη εξέλιξη αφού δεν βγάζει μάτια σε κανένα τομέα του παιχνιδιού. Κυρίως δεν τον βοηθάει το σώμα του, υστερεί πάρα πολύ σε ελαστικότητα. Ας είναι. Τουλάχιστον ας μπορέσουν να παγιώσουν κάποιους συμπληρωματικούς ρόλους, δεν είναι ντροπή, τα λεφτά είναι πολλά.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου