Ο Χρήστος Βαρδάτσικος παρουσιάζει στο Mix This μερικές από τις σκέψεις που έκανε την εβδομάδα που μας πέρασε, παρακολουθώντας την αγωνιστική δράση τόσο στην Ελλάδα, όσο και στα γήπεδα της Ευρώπης.
-Δεχόμενος ότι στην παρούσα φάση η διαιτησία είναι αυτή που είναι, δεν κέρδισε άδικα ο Ολυμπιακός. Εκμεταλλεύτηκε την οπισθοχώρηση του ΠΑΟΚ, που είναι θέμα υλικού και όχι λάθους του Ιβιτς. Από κει και πέρα, αν ο ΠΑΟΚ είχε δυο παίκτες με ειδικό βάρος που να ξέρουν τι να κάνουν την μπάλα στην αντεπίθεση, με την αμυντική τετράδα που κατεβάζει ο Ολυμπιακός, θα είχε κερδίσει άνετα.
-Τα έχουν πει και άλλοι πριν από μένα, αλλά δε βλέπω άλλη κορυφαία ομάδα σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα να έχει τέτοια αναντιστοιχία ποιότητας μπροστά και πίσω από το κέντρο όσο ο Ολυμπιακός. Πάντως τον αέρα του νικητή δεν τον έχει χάσει και αυτό θα αποδειχτεί καθοριστικό στη σούμα του πρωταθλήματος.
-Θαυμάσια δουλεία κάνει ο Ίβιτς, αλλά η ομάδα που φτιάχνει δεν είναι για πρωταθλητισμό. Ρόστερ χωρίς εξτρέμ με ντρίπλα πάνω στο τρέξιμο, πρωτάθλημα δε γίνεται να πάρει.
-Αντίθετα, ομάδα για πρωταθλητισμό έχει φτιάξει ο Στραματσόνι. Το πρόβλημα είναι ότι από το κέντρο και πίσω έχει στηριχτεί σε πολλούς παίκτες-στοιχήματα και ο ίδιος δε διακρίνεται για την ευστοχία των επιλογών του όταν το παιχνίδι στραβώσει.
-Δύσκολη δουλεία να είσαι διαιτητής στην Ελλάδα σήμερα. Με την ΕΠΟ να βρίσκεται σε τόσο ρευστή κατάσταση, μπορεί με ένα και μόνο σφύριγμα να βρεθείς στο λάθος στρατόπεδο και του χρόνου να σφυρίζεις στα τοπικά.
-Είπαμε, τα μεγάλα καράβια είναι για τις μεγάλες φουρτούνες, αλλά η προσπάθεια κάθε δημοσιογράφου να γράψει κάτι πριν από τους υπόλοιπους και να ικανοποιήσει το θυμικό των οπαδών, οδηγεί μαθηματικά στη γελοιοποίηση των πάντων. Μόλις οποιαδήποτε μεγάλη ομάδα χάσει βαθμούς σε δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, αρχίζει ο εξάψαλμος. Ήμαρτον. Και το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι τσιμπάνε και γράφουν κατάρες, που μετά από τρεις τέσσερις αγωνιστικές ξεχνάνε και αποθεώνουν. Μάστιγα.
-Καμία φορά (πάσο, σχεδόν συνεχεία), σκέφτομαι πόσο κακομαθημένοι είναι οι οπαδοί χωρών Β κατηγορίας, όπως περήφανα είμαστε και εμείς. Παίζει η Σίτι με την Έβερτον φερ ειπείν και όταν ο Μπράβο κάνει μια μεγάλη επέμβαση, ενθουσιασμός και χειροκροτήματα. Παίζει ο Παναθηναϊκός (τυχαίο το παράδειγμα) με τα Γιάννενα, αποκρούει ο Στιλ, παγωμάρα η έστω χλιαρές επιδοκιμασίες. Γιατί; Επειδή η πλειοψηφία των οπαδών θεωρεί αδιανόητο να σου κάνει ευκαιρία κατώτερη ομάδα, σχεδόν προσβολή στο όνομα του συλλόγου. Παρατηρείστε το.
-Σωστά έπραξε ο Παναθηναϊκός που έδιωξε τον Πεδουλάκη. Δεν ήταν λάθος η πρόσληψη του στις συγκεκριμένες συνθήκες (για να οδηγήσει την ομάδα στους τελικούς), αλλά θα έχω γράψει ίσα με 100 φορές ότι τα επιθετικά του συστήματά έχουν χαμηλό ταβάνι.
-Καλή επιλογή από την άλλη ο Πασκουάλ, αν και το έργο του αργεί να φέρει αποτέλεσμα και εδώ κρίνεσαι από λίγα και συγκεκριμένα παιχνίδια. Πάντως τη χημεία που είχε η Μπαρτσελόνα το 2010 όταν και πηρέ την Ευρωλίγκα κόντρα στον Ολυμπιακό, έχω πολλά χρόνια να τη δω σε ομάδα κορυφαίου επιπέδου.
-Τον έχουν φάει το Μουρίνιο στη Γιουνάιτεντ, αλλά όσοι ξέρουν, είναι πολύ πιο φειδωλοί. Δεν είναι υλικό αυτό για Γιουνάιτεντ. Βασικά εδώ και χρόνια δεν ήταν. Μην κοιτάτε που ο αέρας του Σερ Αλέξ το έκρυβε, αν συγκρίνουμε παίκτες έναν προς έναν, θα πέσει μελαγχολία. Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι ο καλύτερος καθρέφτης. Και ενώ το να υπερεκτιμώνται παίκτες στην Πρέμιερ είναι συνηθισμένο, όταν βλέπω Μπλιντ (αν έχεις πατέρα μέσα στα πράγματα προχωράς, αυτός το παράκανε), Σο (ο Χριστός και η Παναγία), Σνέιντερλιν (ο Μόντριτς των πολύ φτωχών), Φελαϊνί (τον κατάλαβαν κι άλλοι από νωρίς) , Μέμφις (αυτός έχει προσόντα, αλλά αδικεί τον εαυτό του), κλπ στην ενδεκάδα και όλοι αναρωτιούνται γιατί δεν πάει τρένο, σκάφτομαι να ξυρίσω το κεφάλι μου. Στην τριάδα των-με μεγάλη διάφορα- κορυφαίων Ρεάλ, Μπάρτσα και Μπάγερν θα χωρούσαν ως βασικοί μόνο οι Ντε Χέα, Πογκμπά (με προδιαγραφές αλλα οχι κορυφαίος), Ιμπραΐμοβιτς (μάλλον), άντε και ο Μχιταριάν, με βάση τα όσα έδειξε στη Ντόρτμουντ. Οι υπόλοιποι δεν είναι γι αυτό το επίπεδο. Μέχρι να βρεθεί ο επόμενος Σερ που με τον τρόπο του θα βγάζει από τη μύγα ξίγκι, η ομάδα θα παίρνει χαρές μόνο στα οικονομικά.
-Και ας γίνω άλλη μια φορά εμπαθής. Τηρουμένων των αναλογιών και των ποσών που διαχειρίζονται, οι αγγλικές ομάδες είναι κακές. Μεγάλη συζήτηση αυτή, αλλά μπορεί οι άνθρωποι στο μάρκετινγκ να είναι μάγοι, αλλά από μπάλα είναι παρά πολύ πίσω. Θα επανέλθω.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου