Χθες ήταν ο τελικός των γυναικών. Σήμερα, ο τελικός των ανδρών. Η Ανδριάνα Βούτου ήταν και πάλι εκεί. Είδε, κατέγραψε και τώρα μας αραδιάζει όσα της κίνησαν το ενδιαφέρον. Κατευθείαν από το Παρίσι. Φρέσκο φρέσκο λέμε!
Και πάλι εδώ, στο πανέμορφο Stade Roland Garros. Ο κόσμος περισσότερος από χθες. Κάτι στην ατμόσφαιρα ήταν διαφορετικό. Ώ, ναι! Το καταλάβαινες αμέσως με το που πατούσες το πόδι σου στις κερκίδες. Όλοι σαν να είχαν υπογράψει μια άτυπη συμφωνία να βρίσκονται εκεί για έναν και μόνο λόγο, για να αποθεώσουν τον Novak Djokovic. Ο τιτανομέγιστος αυτός αθλητής δεν ήταν μόνος σε αυτόν τον αγώνα, είχε στο πλευρό του χιλιάδες κόσμο. Εν αντιθέσει ο Andy Murray, το παιδί με την σκοτσέζικη προφορά ήταν τρόπον τινά μονάχος. Η δική μου φωνή υποστήριξης έμοιαζε με ψίθυρο μπροστά στις ζητωκραυγές για τον Σέρβο τενίστα.
Πραγματικά, ξεχάστε ότι σας είπα χθες. Το τένις είναι μαγικό. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που ζει σε τρεις χτύπους, της καρδιάς του κάθε τενίστα και τον χτύπο της μικρής μπάλας. Τα δυο καλογυμνασμένα ανδρικά σώματα έμοιαζαν σαν να μην πήγαιναν ακανόνιστα εδώ κι εκεί μέσα στο τερέν αλλά σαν να χόρευαν ένα είδος χορού που απλώς εμείς δεν ξέραμε τα βήματα. Το μπαλάκι έδινε το ρυθμό κι εκείνοι έδιναν το πάθος.
Οι κραυγές που έβγαιναν από το στόμα των δυο αντιπάλων, θύμιζαν λιοντάρια σε αρένα. Βέβαια να μου πεις πως γίνεται αυτό το ευγενές άθλημα να συγκρίνεται με μια βιαιότητα άνευ προηγουμένου; Κι όμως, τα λιοντάρια δεν βρυχούν για να ασκήσουν κάποια μορφή βίας, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Σε φοβίζουν γιατί φοβούνται. Σε κάθε βρυχισμό τους ακούς μια νέα προειδοποίηση: «Έλα να παίξουμε
αλλά μη πλησιάσεις».
Ήμουν εκστασιασμένη, πρέπει να σας το ομολογήσω. Όλα γίνονταν τόσο γρήγορα. Η μπάλα άλλαζε πλευρά με μια ταχύτητα που νόμιζα πως θα με ζαλίσει σαν τα παιχνίδια του λούνα παρκ. Και μέσα σε όλη αυτή την ταχύτητα ο χρόνος σταματούσε. Άκουγες τις ανάσες του Novak και του Andy. Άκουγες όλη τη διαδικασία της εισπνοής- εκπνοής. Μπορούσες να δεις τα γράμματα πάνω στο μπαλάκι, τον ιδρώτα που κυλούσε αργά στα πρόσωπα τους.
Αυτό είναι το τένις λοιπόν. Ένας χορός και σήμερα, ο Djokovic ήξερε καλύτερα τα βήματα. Του άξιζε η νίκη. Του άξιζε η αποθέωση, η ανύψωση των χεριών από όλον τον κόσμο στις κερκίδες. Του άξιζε κάθε ένα χειροκρότημα. Είναι εξάλλου, ένας εξαίσιος χορευτής με τη ρακέτα του...
Υ.Γ: Το πρώτο του, μα όχι το τελευταίο...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου