Ο «Ναι, αλλα» ειναι ο αγαπημενος μου Νεοελληνας

Ο «ναι, αλλά» απαιτεί από εσένα, όταν κριτικάρεις, να συμπεριλαμβάνεις ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ στην επιχειρηματολογία σου και τους «άλλους». Μην τυχόν και ξεχάσεις κανέναν «άλλον». Τα ανακλαστικά του «ναι, αλλά» είναι καλύτερα και από του Τζανλουίτζι Μπουφόν. Κι επειδή πρόκειται για Νεοέλληνα, ανακηρύσσω τον συγκεκριμένο τύπο ατόμου ως… Ναιαλλαέλληνα [το πιο αποτυχημένο λογοπαίγνιο έβερ, (ναι) αλλά αυτό του ταιριάζει]. Γράφει ο Μπάμπης Λάμπρου.

Είναι δύσκολο να είσαι Έλληνας το 2016. Μην το γελάτε. Ξέρετε τι είναι να εκφράζεις γνώμη για το παραμικρό και στο τέλος να κρίνεσαι για αυτά που ΔΕΝ είπες ή ΔΕΝ έγραψες; Προφανώς και ξέρετε, γιατί ελληνικά τα γράφω, άρα Έλληνες είστε κι εσείς που διαβάζετε. Ελπίζω. Γιατί δεν θέλω να με διαβάζουν Ανθέλληνες.

Ανοίγω παρένθεση. Τι ωραία εφεύρεση η λέξη «Ανθέλληνας». Και πόσο εύκολα βγαίνει από το στόμα ορισμένων… Κλείνω παρένθεση.

Έτσι είναι, δεσποινίδες, κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι, αγαπητοί ΣΥΝέλληνες. Μάλιστα, το «ναι, αλλά» έχει γίνει δεύτερη φύση μας, σε σημείο που το κάνουμε και όσοι το σιχαινόμαστε. Ακούς κάποιον να κάνει κριτική στην τωρινή κυβέρνηση; Θα πεταχτεί κάποιος και θα πει «ναι αλλά, επί Νέας Δημοκρατίας και παλαιού ΠΑΣΟΚ (σ.σ. να πέσει φωτιά να σε κάψει, ΑΝΘΕΛΛΗΝΑ, που θα πεις για το βαθύ ΠΑΣΟΚ) δεν σε άκουσα να λες κάτι».

Και αναφέρομαι, βεβαίως, σε τέτοιου είδους απαντήσεις πάνω σε τεκμηριωμένες κριτικές, γιατί όσο δεν αντέχω το «ναι, αλλά», άλλο τόσο δεν μπορώ τους μηδενισμούς για τις εντυπώσεις και τις φανφάρες.

Το θέμα είναι όμως ότι ακόμη κι αν έχεις χρησιμοποιήσει του κόσμου τα σωστά επιχειρήματα, έχεις παρουσιάσει μία άποψη με σωστή δομή, με αρχή, μέση και τέλος, ο «ναι, αλλά» δεν θα σου απαντήσει για την ουσία των όσων εκφράζεις, αλλά για αυτά που δεν εξέφρασες.

Με λίγα λόγια ο «ναι, αλλά» απαιτεί από εσένα, όταν κριτικάρεις, να συμπεριλαμβάνεις ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ στην επιχειρηματολογία σου και τους «άλλους». Μην τυχόν και ξεχάσεις κανέναν «άλλον». Τα ανακλαστικά του «ναι, αλλά» είναι καλύτερα και από του Τζανλουίτζι Μπουφόν. Κι επειδή πρόκειται για Νεοέλληνα, ανακηρύσσω τον συγκεκριμένο τύπο ατόμου ως… Ναιαλλαέλληνα (το πιο αποτυχημένο λογοπαίγνιο έβερ, (ναι) αλλά αυτό του ταιριάζει).

Βέβαια, υπάρχει και η κατηγορία του «έχει δίκιο, αλλά». Αυτή η ομάδα ανθρώπων φροντίζει να σε δικαιώσει στις πρώτες τρεις λέξεις της απάντησής του, πριν σε περιλάβει κανονικά που δεν ασχολήθηκες με αυτούς ή με αυτά που έχει στο μυαλό του. Πρόκειται για την αγαπημένη μου κατηγορία, γιατί δείχνει ακριβώς τη ψυχοσύνθεσή μας.

Διότι και οι συμφωνήσαντες θα πρέπει να διαφωνήσουν. Ζητούν να μάθουν από ένα και μόνο κείμενό σου, από μία και μόνο προφορική σου τοποθέτηση το τι πιστεύεις για όλα τα θέματα του κόσμου. Όχι, φίλε μου αγαπητέ. Δεν πάει έτσι. Αν σε ενδιαφέρει η άποψή μου και θες να βγάλεις ένα ασφαλές συμπέρασμα για τα πιστεύω μου (ανώμαλε), οφείλεις, πριν κριτικάρεις, να ακούσεις τι έχω να πω σε βάθος χρόνου. Όχι από μία μεμονωμένη σκέψη.

Να μου πείτε, εδώ υπάρχουν άνθρωποι που κρίνουν το καθετί, από τον τίτλο που δίνεις και σε «κρεμάνε» με ευχαρίστηση και βιασύνη, πριν καν παρακολουθήσουν την ανάπτυξη της εκάστοτε άποψης.

Θεωρώ πως είναι δεδομένο ότι και οι κρίνοντες ΠΡΕΠΕΙ να κρίνονται, αλλά με τους ίδιους όρους που αυτοί κρίνουν. Αν το κάνουν, ακολουθώντας τους άτυπους, αλλά πολύ σημαντικούς κανόνες της σωστής κριτικής, απαιτούν και να κριθούν βάσει αυτών.

Αρθρογράφος: Unknown