Ο Παναθηναϊκός, για πρώτη φορά μετά από καιρό, φαίνεται να έχει μπει σε ρότα υλοποίησης δύο στόχων. Ο πρώτος, ο βραχυπρόθεσμος, φαίνεται να ξεστρατίζει, ιδιαίτερα μετά το τελευταίο παιχνίδι στο ΣΕΦ, οπού έχυσε την καρδάρα με το γάλα. Ο δεύτερος, ο μακροπρόθεσμος, μάλλον οδεύει προς την εκπλήρωση. Γράφει, ο Κώστας Κουτσαυλής.
Ο
τίτλος που επέλεξα να βάλω στο παρόν άρθρο, είχε «κλειδώσει» στο μυαλό μου από
το ημίχρονο του τρίτου τελικού, ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Βέβαια, θα ήταν
περισσότερο «πομπώδης» και πανηγυρικός εάν ο Παναθηναϊκός κατάφερνε να
τελειώσει τη δουλειά που, επιμελώς, έχτιζε πετραδάκι-πετραδάκι για 35 λεπτά,
αλλά ας όψεται...
(ανοίγω
παρένθεση)
Όπως
φαίνεται σε αυτή την (εκπληκτική μεν, αλλοπρόσαλλη δε) σειρά των τελικών,
όποιος από τους δύο αιώνιους προηγείται στο διάστημα 33-35' δεν καταφέρνει να
πάρει το παιχνίδι.
Ο
Ολυμπιακός, κρατιόταν με τα γνωστά τρίλεπτά του ξεσπάσματα εντός παιχνιδιού.
Είχε τον Λοτζέσκι, τον Παπαπέτρου και τον Χάκετ στο ρόλο των «σωτήρων», οι
οποίοι κράτησαν τους γηπεδούχους εντός παιχνιδιού, τις στιγμές που
βραχυκύκλωναν επιθετικά, αφήνοντας στην άμυνα διαδρόμους ολόκληρους σε Καλάθη
και Φελντέιν. Μέχρι το τρίποντο του Παπαπέτρου.
Από
εκείνο το σημείο και έπειτα, οι παίκτες του Σφαιρόπουλου πήραν τα πάντα
παραμάζωμα. 17-3 επιμέρους σκορ στο τελευταίο πεντάλεπτο, με κόσμο καυτό και Σπανούλη
ακόμα πιο καυτό! Εκεί, οι πράσινοι έπαθαν μπλακ-άουτ, παρόμοιο με αυτό που
πάθαιναν οι ερυθρόλευκοι λίγα χρόνια πριν στις επισκέψεις τους στο ΟΑΚΑ.
Γενικά,
κοιτώντας το παιχνίδι με ψύχραιμη ματιά, ο Παναθηναϊκός ήταν ο απόλυτος
κυρίαρχος στο ΣΕΦ για 35 λεπτά. Είχε την «παράσταση νίκης» και τα exit-poll με
το μέρος του. Μόνο που τις «εκλογές» τις κερδίζει άλλος, όχι οι εταιρίες
δημοσκοπήσεων. Ο Ολυμπιακός, προεξάρχοντος Σπανούλη, ήταν σαρωτικός για ένα
πεντάλεπτο όμως. Τι να κάνουμε που αυτό το πεντάλεπτο ήταν το τελευταίο και
έκρινε το ματς... Αυτό είναι το μπάσκετ κύριοι!
(κλείνει
η παρένθεση)
Για
να δικαιολογήσω λοιπόν τον συγκεκριμένο τίτλο, ο οποίος έχει παρθεί από το
υπέροχο τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, ο Παναθηναϊκός μπορεί να έχασε κατά
80% τον φετινό τίτλο (έχουμε ακόμη δρόμο), αλλά κέρδισε πολλά και μακροπρόθεσμα
πράγματα, τα εξής δύο!
9+8=17.
Αυτό είναι το άθροισμα των πόντων που πέτυχαν το βράδυ της Πέμπτης, Παπαγιάννης
και Χαραλαμπόπουλος αντίστοιχα. Οι δύο παραγκωνισμένοι επί Τζόρτζεβιτς
(μουντζώνω τα δικά μου τα μούτρα, διότι παλαιότερα τον είχα στηρίξει), γύρισαν
στη μάχη επί Πεδουλάκη. Όλοι περίμεναν από αυτούς να είναι οι «αναλώσιμοι» των
πράσινων, όμως η ιστορία έδειξε άλλα. Αντί λοιπόν να ξεκουράζουν τους
υπόλοιπους, ή να μπαίνουν για το κλασικό νεκρό τρίλεπτο ξοδεύοντας ομαδικά,
μάσησαν σίδερα!
Τα
παλικάρια δεν έχουν κλείσει καν τα είκοσί τους χρόνια και αποδεικνύουν πως
είναι το μέλλον του Παναθηναϊκού. Είναι εκείνοι που θα στηρίξουν την ομάδα στη
δύσκολη, όπως προβλέπεται, εποχή μετά-Διαμαντίδη. Σήμερα έλαμψαν και οι δυο,
αλλά γενικά, στη σειρά τα έχουν πάει αρκετά καλά, αποδεικνύοντας στον Σάσα
Τζόρτζεβιτς λεπτό με το λεπτό, πόντο με τον πόντο, πόσο λάθος έκανε που τους
παραγκώνισε.
Αποφεύγω
όλα τα φαιδρά περί δικαιολογίας, οτι δηλαδή «ο Παναθηναϊκός έχασε και εσύ
ασχολείσαι με τα νιάνιαρα». Δυστυχώς ή ευτυχώς το μέλλον του εξάστερου, αν
θέλει να θέσει σοβαρή υποψηφιότητα ώστε να γίνει επτάστερος, οκτάστερος...
δεκάστερος στο μέλλον, είναι τα Ελληνόπουλα.
Ο
Πεδουλάκης δεν τους χρησιμοποίησε κατ' ανάγκην. Το έχει αποδείξει κιόλας μετά
από τρία ματς πως θα ζήσει και θα πεθάνει με τους Έλληνες κατά κύριο λόγο. Γι'
αυτό και ο Παπαγιάννης έφαγε τα λεπτά του Ραντούλιτσα (τραγικός), γι αυτό και ο
Παππάς προτιμάται αντί του Χέινς...
Όποιο
κι αν είναι το αποτέλεσμα των καλύτερων τελικών της δεκαπενταετίας (και βάλε),
το συμπέρασμα είναι ένα. Στήριξη στον Αργύρη Πεδουλάκη (επαναλαμβάνομαι ακόμα
και μετά από ήττα) και στους μικρούς. Η επόμενη μέρα δε θα στρωθεί με
εκατομμύρια, όπως όλοι φαντάζονται, αλλά από το νέο «αίμα» των μικρών, το οποίο
βράζει και είναι έτοιμο για την εκτόξευση και την καθιέρωση...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου