Τα πανω-κατω και τα ισια-αναποδα

Οι φετινοί τελικοί της Basket League αποδεικνύουν ότι όσο κι αν στο μπάσκετ τα πράγματα είναι θεωρητικά πιο εύκολο να εξηγηθούν από όσο στο ποδόσφαιρο και περισσότερο… προβλέψιμα, τα πάντα ανατρέπονται. Γράφει στο Mix This, ο Μπάμπης Λάμπρου.

Υποτίθεται ότι στο μπάσκετ κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Στους δύο πρώτους τελικούς όντως συνέβη αυτό, στον τρίτο διαψεύστηκε η θεωρία. Ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος συνολικά από τον Ολυμπιακό, έπαιξε πιο σωστά, αλλά στο τέλος χάλασε ό,τι έχτιζε…

Υποτίθεται ότι η κουβέντα για τη διαιτησία ξεκινούσε από τον Ολυμπιακό. Αρκετές φορές τα προηγούμενα χρόνια, με τους τελικούς να βρίσκονται σε εξέλιξη, οι «ερυθρόλευκοι», δικαίως ή αδίκως, χρησιμοποιούσαν το συγκεκριμένο άλλοθι νωρίτερα του επιτρεπομένου και τελικά περισσότερο κατάφερναν να αποπροσανατολίσουν τους ίδιους τους εαυτούς, χάνοντας με κάτω τα χέρια τον τίτλο. Πλέον, αυτός που «φωνάζει» είναι ο Παναθηναϊκός και μένει να φανεί αν οι «πράσινοι» θα επηρεαστούν όπως έκαναν οι αντίπαλοί τους παλιότερα.

Υποτίθεται ότι ο Ολυμπιακός όλη τη χρονιά -όπως και πέρυσι, αλλά τότε με μεγαλύτερη επιτυχία- έπαιζε τη γνωστή άμυνα με τα hedge out των «ψηλών» του. Δεν την άλλαξε ακόμη και όταν το συγκεκριμένο πλάνο δεν πετύχαινε στους αγώνες της Ευρωλίγκας, ειδικά στους εκτός έδρας. Ακολούθησε, ωστόσο, διαφορετικό δρόμο μετά τον πρώτο τελικό, που επίσης απέτυχε. Ο Πεδουλάκης ήταν τελικά ο προπονητής που «ανάγκασε» τον Σφαιρόπουλο να αλλάξει πλάνο, πράγμα όχι τυχαίο.

Υποτίθεται ότι όταν ένας προπονητής έρχεται στο τέλος της σεζόν, δεν αλλάζει πολλά πράγματα για να μην μπερδέψει την ομάδα. Ο Πεδουλάκης όχι μόνο άλλαξε τη βασική φιλοσοφία που υπήρχε στον Παναθηναϊκό επί Τζόρτζεβιτς, αλλά για να το κάνει αυτό, χρησιμοποίησε τελείως διαφορετικά όπλα, παροπλίζοντας παράλληλα επιθετικές «αιχμές» όπως ο Ραντούλιτσα και ο Ουίλιαμς.

Υποτίθεται ότι οι νεαροί σε ηλικία παίκτες δεν πρέπει να παίρνουν κατευθείαν μεγάλο ρόλο στα παιχνίδια που κρίνουν πράγματα, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να καούν. Οι Χαραλαμπόπουλος και Παπαγιάννης είδαν τον προπονητή τους να σχεδιάζει plays ειδικά για εκείνους και τον δικαίωσαν στο 100%. Τι κι αν όλη τη χρονιά ήταν ανενεργοί; Μεγάλη και η συμβολή του Παπαπέτρου στην πλευρά του Ολυμπιακού.

Υποτίθεται ότι ο Βασίλης Σπανούλης, όσα σπουδαία ματς κι αν έχει κρίνει στην Ευρωλίγκα, στους τελικούς των πλέι οφ εμφανίζει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού όχι μόνο φωνάζει «παρών» φέτος, αλλά είναι εκείνος που έχει δώσει και τις δύο νίκες στην ομάδα του, με τη συνηθισμένη, κατά τ’ άλλα, επιβλητική του απόδοση στα τελευταία λεπτά των αναμετρήσεων.

Υποτίθεται ότι οι Σφαιρόπουλος και Πεδουλάκης είναι «λίγοι» για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Κι όμως, (συγ)κρίνοντας με περιπτώσεις αλλοδαπών τεχνικών, είτε στη χώρα μας, είτε σε άλλες ευρωπαϊκές ομάδες, το επίπεδο τακτικής και «διαβάσματος» το οποίο παρακολουθούμε σε ΣΕΦ και ΟΑΚΑ είναι υψηλότατο.

Τέλος, υποτίθεται ότι τον Οκτώβρη ο Παναθηναϊκός θα ήταν τρεις κλάσεις ανώτερος από τον Ολυμπιακό, τον Δεκέμβρη υποτίθεται ότι θα συνέβαινε το ακριβώς αντίστροφο και τον Μάη έχουμε την τύχη να παρακολουθούμε τους πιο αμφίρροπους τελικούς που έχουν υπάρξει εδώ και πολύ καιρό. Με ανατροπές, με τακτικές, με πρωταγωνιστές, με εν ενεργεία θρύλους, αλλά και νέα πρόσωπα που έρχονται με σκοπό τους διαδεχθούν.

Αρθρογράφος: Unknown