Μια ζωή ακούγαμε ότι οι Ελληνίδες νοικοκυρές είναι οι πιο σκληρά «εργαζόμενες»... Έπρεπε ωστόσο να βγούμε όλοι έξω, στην πραγματική ζωή, για να καταλάβουμε ότι οι κατά κόσμον «νοικοκυρές» μάλλον προκαλούν απόγνωση, παρά βρίσκονται σε αυτήν! Γράφει η Ζέτα Κατσίκα.
Έτσι τουλάχιστον μου «πέρασαν» και φυσικά όχι μόνο σε μένα... Τελικά είναι πολύ ωραίο, όταν έρχεται η μέρα που βλέπεις την πραγματικότητα, ωμή όπως στ’ αλήθεια είναι. Είναι απίστευτα «συγκινητικό» να κατανοείς ότι σε αυτή τη χώρα μεγαλώσαμε με «μύθους» και «θρύλους» και είναι ακόμα πιο υπέροχο το συναίσθημα που έχεις, όταν φτάνεις στο σημείο να τους καταρρίπτεις!
Και για του λόγου το αληθές θα παραθέσω ένα παράδειγμα, ένα ωραιότατο σκηνικό που έζησα πρόσφατα και είμαι σίγουρη ότι πολλοί «παθόντες» έχετε βιώσει σε διαφορετικές ίσως μορφές του.
Ήταν μια καθημερινή μέρα όπως οι άλλες, όταν πήγαμε με την αδερφή μου στο σούπερ μάρκετ να κάνουμε τα ψώνια της εβδομάδας, ούσες και οι δυο «πτώματα» από τη δουλειά. Η αλήθεια είναι ότι όταν δουλεύεις πολλές ώρες και ασταμάτητα, το τελευταίο που θέλεις είναι να «χωθείς» και σε ένα σούπερ μάρκετ γεμάτο κόσμο απογευματιάτικα, αντί να «χωθείς» στον υπέροχο καναπέ και στην ζεστή κουβέρτα σου.
Δυστυχώς όμως, αυτές οι πολυτέλειες κόβονται «μαχαίρι», όταν πρέπει να ψωνίσεις, γιατί αλλιώς την επόμενη μέρα δεν θα έχεις γάλα για το πρωινό σου με την «τσίμπλα στο μάτι» ή δεν θα έχεις απορρυπαντικό, για να βάλεις πλυντήριο και να το απλώσεις στις 12 το βράδυ (γλυκιά μου Βικούλα τι τραβάς και εσύ...) ή να μαγειρέψεις πάλι στις μεγάλες ώρες, ώστε να έχεις φαγητό για δυο μέρες και να γλιτώσεις έτσι και ένα μαγείρεμα..
Για να επανέλθω όμως... Αφού πήραμε τα πράγματα μας με την αδερφή μου και γεμίσαμε το καλαθάκι μας, πήγαμε στο ταμείο να πληρώσουμε. Κάπου εκεί, η αδερφή μου (όπως πάντα) θυμήθηκε ότι πρέπει να βγάλει λεφτά και κατευθύνθηκε προς το ΑΤΜ του σούπερ μάρκετ. Είπα και εγώ να την περιμένω και μέχρι να τελειώσουν οι μπροστινοί μας, «ρίξαμε» και ένα κουτσομπολιό. Τα λεπτά κυλούσαν και εμείς ακόμα κουτσομπολεύαμε και το περίεργο δε ήταν ότι δεν προχωρούσαμε καν πιο μπροστά...
ΌΟΟΟΟχι δεν παρασυρθήκαμε από το κουβεντολόι και χάσαμε τη σειρά μας... Απλώς η σειρά μας δεν έλεγε να έρθει ποτέ γιατί κάποιος είχε κολλήσεις με τις ώρες μπροστά στο ΑΤΜ και εκεί αποφάσισα να δώσω σημασία, να ενεργοποιήσω τις αισθήσεις και να δω τι στα «κομμάτια» γίνεται και δεν προχωράμε! Ε, αυτό που είδα με ξεπέρασε σαν προσωπικότητα, για να μην πω σαν «οντότητα»!
Μια «κυρία» είχε «κατσικωθεί» με τις ώρες στο μηχάνημα και έπαιζε με το παιδάκι της, βάζοντας το να πατάει αυτό τα κουμπιά! Γελάκια, χαρούλες και φρασούλες του τύπου «μπράβο αγάπη μου για πάτα τώρα και αυτό να σε δει η μανούλα...» ή «Έκανες λάθος; Δεν πειράζει ζουζουνάκι μου η μανούλα να θα ξαναβάλει την καρτούλα και θα το κάνεις σωστα», απλώς ήχησαν στα αυτιά μου και μου ανέβασαν αίμα, πίεση και δεν ξέρω τι άλλο! Σε μια ανάλογη κατάσταση και η αδερφή μου και φυσικά όλη η ουρά που δημιουργήθηκε, περιμένοντας την «καλή» μανουλίτσα να παίξει «τράπεζα» με το ζουζουνάκι...
Και κάπου εκεί «ξεσπάς» δικαιολογημένα, χωρίς φωνές βεβαίως (δεν είμαστε και κατίνες) και η μανουλίτσα με το ζουζουνάκι αποχωρούν σα να μην είχε συμβεί τίποτα, με το γνωστό υφάκι του «έχω παιδί και χέστηκα για όλους σας»... Αυτό που μου άρεσε εκείνη τη στιγμή ήταν ότι και οι υπόλοιποι πελάτες πραγματικά δυσανασχέτησαν και δεν ήταν μόνο άνθρωποι βεβαίως στην ηλικία μου και της αδερφής μου, αλλά άνθρωποι πιο μεγάλοι που φαίνονταν οικογενειάρχες. Και αυτό που βγήκε ως συμπέρασμα είναι αυτή η γυναίκα πραγματικά έχει άπλετο χρόνο στη διάθεση της για τέτοιου είδους «τσαλιμάκια» και προφανώς βρήκε την ευκαιρία μετά τη βαρεμάρα όλης της ημέρας να παίξει και αυτή... με τα νεύρα μας!
Η απαράδεκτη συμπεριφοράς της ξανθομαλλούσας μανούλας, με τα ωραία νυχάκια, βεβαίως δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό... Η μαμά-ντεκαπάζ είναι μια από τις πολλές αποκαλούμενες «νοικοκυρές» που κυκλοφορούν ανάμεσα μας... ναι ναι ναι αυτές που αποκαλούνται και «σκληρά» εργαζόμενες! Γυναίκες που είτε από επιλογή, είτε επειδή δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι άλλο, έμειναν στο σπίτι, με τα παιδιά, τον άντρα και τα οικοκυρικά τους, αυτομάτως «αγιοποιήθηκαν» και έγιναν οι αξιοσέβαστες «νοικοκυρές» που όλοι πρέπει να τιμάμε, γιατί αποτελούν τους «στυλοβάτες» της κοινωνίας και κάνουν «λειτούργημα»....
Αλήθεια, πόσες ακόμα βλακείες μπορεί να αντέξει ένα «καημένο» μυαλό; Λοιπόν για να ξεκαθαρίσουμε λιγάκι τα πράγματα και να βάλουμε μια τάξη στο «χάος» και στο τραγικό αυτό πράγμα που συμβαίνει σε αυτή τη χώρα με το «ότι δηλώνεις είσαι»!
Ο όρος νοικοκυρά ξεκίνησε από τις γιαγιάδες, τις προγιαγιάδες και όλες τις «παλιές» δηλαδή. Γυναίκες οι οποίες ξυπνούσαν όταν ακόμα ήταν νύχτα έξω, για να βάλουν τη φωτιά (ηλεκτρισμός no), να ζημώσουν (λεφτά και φούρνοι no), να βράσουν λίτρα νερού σε καζάνια για να κάνουν τις όποιες δουλειές τους (θερμοσίφωνας no), να αρμέξουν για το γάλα, να τα έχουν τέλος πάντων όλα έτοιμα, για να βρουν κάτι να φάνε τα παιδιά πριν το σχολείο και ο άντρας πριν τη δουλειά. Αφού τελείωναν με όλα αυτά, έκαναν ακόμα πόσες δουλειές αδήριτης ανάγκης στο σπίτι, οι οποίες ήθελαν ώρες και μέρες για να ολοκληρωθούν, καθώς τοτε δεν υπήρχαν τα αγαθά που τώρα θεωρούνται δεδομένα. Τελειώνοντας με αυτά, φυσικά δεν ξεκουράζονταν, αλλά πήγαιναν και στη δουλειά του άντρα τους, όπου και έσκαβαν ή κουβαλούσαν καλύτερα και από τους εργάτες, για να γυρίσουν ξανά πίσω στα παιδιά, στο μεσημεριανό, μετά στο απογευματινό και το βράδυ στο συμμάζεμα της όλης μέρας, στη φροντίδα του συζύγου, που άπαξ και καθόταν στον καναπέ μόνο διέταζε και το βράδυ φυσικά στο συζυγικό κρεβάτι, για να τελέσει τα άλλα της «καθήκοντα»...
Αυτές οι γυναίκες ναι ήταν νοικοκυρές σκληρά εργαζόμενες και ναι ήταν αξιέπαινες και αξιοσέβαστες και τόσο μα τόσο μακριά από εμάς σε θέματα αντοχών, υπομονής και ψυχικής δύναμης...
Κυρία λοιπόν με το ντεκαπάζ, κυρίες που αυτοαποκαλείστε «νοικοκυρές», που «πνίγεστε» κάθε μέρα και επιτελείτε κοινωνικό έργο, αυτές οι γυναίκες ήταν οι νοικοκυρές και όχι εσείς... Εσείς απλούστατα κοροϊδεύετε τους εαυτούς σας και την κοινωνία!
Ο «μύθος» σας έχει πάει «περίπατο», όχι μόνο συγκριτικά με τις «παλιές», αλλά και συγκριτικά με τις σύγχρονες γυναίκες, αυτές που αποκαλείτε «καριερίστριες», «απαράδεκτες» και όλα τα συναφή. Γιατί αυτές οι «απαράδεκτες» που λέτε, έχουν όλα όσα έχετε και εσείς στα δικά τους σπίτια συν 8, 10, 12 ώρες στις δουλειές τους!
Μια ζωή θυμάμαι τη μητέρα μου να είναι από τα ξημερώματα στη δουλειά μέχρι το μεσημέρι, να γυρνάει «πτώμα» και να συμμαζεύει το σπίτι που έμοιαζε λες και είχε περάσει «τυφώνας», να πλένει, να σιδερώνει, να μας διαβάζει, να μας μαλώνει, να μαγειρεύει από το βράδυ για την επόμενη μέρα... Και άντε εγώ ήμουν από τους τυχερούς που έβλεπα τη μαμά μου τα μεσημέρια, υπάρχουν παιδιά που βλέπουν τις μαμάδες τους ελάχιστες ώρες τη μέρα και τα σαββατοκύριακα, μέσα σε ένα «βουνό» βέβαια από δουλειές που πρέπει να γίνουν, γιατί αν δεν τις κάνει η εκάστοτε μαμά δεν θα τις κάνει ποτέ απλά κανείς!
Θέλετε δηλαδή να μου πείτε ότι αυτές οι «ηρωίδες» που κάνουν τα πάντα σε 24 ώρες, κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο για χρόνια δεν είναι οι «αξιοσέβαστες», «σκληρά» εργαζόμενες νοικοκυρές και είστε εσείς που κάνετε κάποιες δουλείες στο σπίτι, ήσυχες από όλους και μπορείτε μετά να περιγράψετε με ακρίβεια και «παπαγαλία» τι φόρεσε η Σκορδά, με ποιον μάλωσε ο Λιάγκας και το ότι η Ελενίτσα σήμερα πρότεινε τρεις κρέμες και τώρα βρίσκεστεστη δύσκολη θέση να δείτε ποια θα επιλέξετε, γαιτί είναι και η κρίση (πρέπει να κάνετε και οικονομία τι σόι νοικοκυρές λέτε ότι είστε...).
Τώρα θα πείτε κάποιοι εσένα τι σε «κόφτει» και ασε να κάνουν ότι θέλουν... Με «κόφτει» φίλοι μου και εμένα και εσάς και όλους, όταν αυτές οι γυναίκες, τονίζω ξανά ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, όχι μόνο δεν κάνουν τίποτα όλη τη μέρα (σε σχέση με τις άλλες γυναίκες, μην παρεξηγηθώ), αλλά έχουν και την απαίτηση από όλους να κάνουμε στην «μπάντα» για την αφεντιά τους, γιατί έχουν παιδιά και γιατί πρέπει να πάνε σπιτάκι να καθαρίσουν το φασολάκι, χωρίς όμως να χάσουν την έναρξη της Μενεγάκη!
Πόσες φορές περιμένατε σαν τους «χαμάληδες» στις ουρές, για να εισβάλει ξαφνικά μια «μανούλα» μπροστά σας και να πάρει την προτεραιότητα επειδή ήρθε με το καρότσι και με ύφος μάλιστα «το δικαιούμαι»; Πόσες φορές έπεσε πάνω σας και σας τσαλαπάτησε ή σας έριξε τα πράγματα ένα «διαβολάκι» και εκείνη απλώς σας κοίταξε αδιάφορα, χωρίς καν να το επιπλήξει, γιατί για να το μαζέψει ούτε «λόγος»; Πόσες φορές την ακούσατε να τσιρίζει στο τηλέφωνο γελώντας, αργώντας επιδεικτικά να φύγει από μπροστά σας την ώρα που εσείς «καιγόσασταν» γιατί έπρεπε να πάτε μετά στη δουλειά, για να φύγετε μετά στις 12 το βράδυ, όταν αυτή θα βλέπει αραχτή «Πάμε Πακέτο»;
Πόσες φορές είδατε στη ζωή σας όλη αυτή την υστερία, τη γκρίνια, την απαίτηση, το ύφος χιλίων καρδιναλίων, την ξινίλα, στο όνομα του «είμαι νοικοκυρά, μεγαλώνω παιδιά, δεν φαντάζεσαι τι τραβάω όλη τη μέρα, αλλά που να καταλάβεις εσύ τον ιερό ρόλο της νοικοκυράς»; Πολλές, αλλά το σφάλμα είναι αυτών που ανέχονται τέτοιου είδους καπρίτσια... Αυτές κάνουν αυτά που ξέρουν να κάνουν για να γεμίσουν τις βαρετές ζωές του, κρίνοντας τους πάντες και τα πάντα, κυρίως τις γυναίκες που δουλεύουν, γιατί «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια»...
Σίγουρα υπάρχουν και ξέρω ότι υπάρχουν και αυτές οι γυναίκες που ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκαν καμία ιδιότητα και κοιτάν απλά τις δουλειές τους και τα σπίτια τους. Αυτές επίσης τις σέβομαι μαζί με τις «ηρωίδες»! Είναι καιρός ομως να τελειώνουμε με όλο αυτό το bullying που ασκούν επάνω μας καθημερινά αυτές οι γυναίκες...
Επιτέλους ξυπνήστε... Δεν είναι νοικοκυρές σε απόγνωση (ηλίθιες σειρές που μας κατέστρεψαν...), εμείς οι υπόλοιποι που τις ανεχόμαστε βρισκόμαστε σε απόγνωση!
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου