Ο Ολυμπιακός έμεινε εκτός playoff Ευρωλίγκα χάρη στην απογοητευτική του εμφάνιση στο ματς-τελικό κόντρα στη Χίμκι. Ο Δαβίδ Πάλλης γράφει για την κάτω του μετρίου απόδοση της ομάδας σε όλα σχεδόν τα εκτός έδρας παιχνίδια της στο Top-16, με το πρωτάθλημα να αποτελεί πλέον μονόδρομο.
Φαινόταν ψέματα αλλά ήταν πέρα για πέρα αληθινά όσα είδαμε χθες στην Ρωσία. Δεν είχαμε συνηθίσει τον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια να δέχεται τόσους πολλούς πόντους (98) από μια ομάδα που ζει και αναπνέει με το τρίποντο.
Η Χίμκι έκανε το ίδιο παιχνίδι με τον πρώτο γύρο στο Φάληρο, με τους «ερυθρόλευκους» να κερδίζουν τελικά. Για τη νίκη αυτή, ρόλο έπαιξε ο παράγοντας του Σ.Ε.Φ και ότι οι Ρώσοι λύγισαν από την πίεση. Στη Ρωσία, παρότι όλη την εβδομάδα, σύσσωμος ο μπασκετικός Ολυμπιακός μιλούσε για ματς-τελικό, στην ουσία δεν μπήκε πότε στο παιχνίδι για να διεκδικήσει την νίκη-πρόκριση.
Κακά τα ψέματα, όσο κι αν υπάρχουν σενάρια πρόκρισης (έστω και ακραία) η εικόνα αλλά και η ψυχολογία της ομάδας δεν δείχνει ότι μπορεί να αλλάξει και να κυνηγήσει ακόμη και αυτές τις λίγες πιθανότητες που έχει. Φάνηκε εξάλλου και στις δηλώσεις του Μάντζαρη ο οποίος αρνήθηκε να παραδεχθεί ότι υπάρχουν ελπίδες την τελευταία αγωνιστική με την ΤΣΣΚΑ.
Η εικόνα της ομάδας είναι απογοητευτική στις εκτός έδρας αναμετρήσεις. Δεν είναι ότι χάνει, είναι ότι χάνει με μεγάλες διαφορές χωρίς αντίσταση. Εικοσάρα στο Κάουνας, εικοσάρα στην Βαρκελώνη, δεκαοκτώ στην Μαδρίτη και αυτοκτονία στο τέλος με την Μπάμπεργκ. Και θυμίζω πόσο δυσκολεύτηκε να ξεπεράσει το εμπόδιο της ΑΕΚ με δύο παρατάσεις, πως κρίθηκε στο τέλος το ματς της προηγούμενης Δευτέρας με τον Άρη στο Αλεξάνδρειο, ακόμη και με την Κηφισιά που κρίθηκε σχεδόν στον πόντο.
Καλή η άμυνα,αλλά όταν δεν θα σου βγει το αμυντικό πλάνο και οι σταθεροί πυλώνες στην επίθεση (Σπανούλης και Πρίντεζης) πρέπει να πάρει σκορ και από τους υπόλοιπους παίκτες, πρέπει να ματώσει το διχτάκι ρε παιδί μου. Από την στιγμή που τραυματίστηκαν ο Λοτζέσκι με τον Γιάνγκ και ήρθαν παίκτες που ουσιαστικά δεν τους αντικατέστησαν ουσιαστικά και τυπικά, λογικό να βλέπουμε αυτά τα προβλήματα μέσα στην ομάδα.
Όχι δεν θα είμαι εγώ που θα στήσω την ομάδα στον τοίχο, να ζητήσω από τον καναπέ μου παραιτήσεις. Τα τελευταία 6 χρόνια με έχει κάνει να κλάψω από χαρά, να τρέμει η καρδιά μου στα τελευταία λεπτά κρίσιμων αγώνων, έχοντας τη σιγουριά ότι μπορεί να ξανακάνει την ανατροπή. Ποιος θα ξεχάσει το έπος της Πόλης,ποιος θα ξεχάσει το μαγικό μπάσκετ του Λονδίνου,ποιος θα ξεχάσει τις περσινές ανατροπές στη σειρά με την Μπάρτσα και την ανατροπή στα τελευταία τέσσερα λεπτά στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ στο φάιναλ φορ της Μαδρίτης. Άλλο η κριτική και η επισήμανση των λαθών πως και τι πήγε στραβά φέτος στην ομάδα κι άλλο ο μηδενισμό στα πάντα.
Ίσως η αποτυχία στην Ευρωλίγκα να οδηγήσει σε κάτι καλό αφού η ομάδα θα επικεντρωθεί μόνο στο πρωτάθλημα, δεν θα έχει το μυαλό της στα συνεχόμενα παιχνίδια για την Ευρώπη. Επίσης, στον αντίποδα, δεν θα υπάρχει δικαιολογία περί κούρασης αν χαθεί το πρωτάθλημα με πλεονέκτημα έδρας όπως συνέβαινε τις προηγούμενες χρονιές.
ΥΓ1: Κάτι πρέπει να γίνει με τους τραυματισμούς στην ομάδα. Αυτό που γίνεται τα τελευταία τρία χρόνια δεν έχει προηγούμενο, δεν γίνεται να πέφτουν σαν τα... κοτόπουλα κάτω. Μόνο οι cheerleaders έχουν γλιτώσει. Κάτι πρέπει να αλλάξει με αυτό το φαινόμενο. Κάτι πρέπει να γίνει.
ΥΓ2: Με όλα αυτά που γράφονται και ακούει ο αρχηγός δεν ξέρω αν θα αντέξει να παραμείνει και του χρόνου στο λιμάνι. Μακάρι να διαψευστώ.
ΥΓ3: Βρε παλικάρι μου Όντομ, γίνεται να επιχειρείς κάρφωμα στους -30 πόντους λες και είσαι ο Ουέστμπρουκ; Και να αποτυγχάνεις κιόλας;
ΥΓ4: Χιούμορ λέγεται όταν η πλάκα γίνεται και προς την πλευρά που υποστηρίζεις και είσαι ταγμένος, όχι μόνο προς την πλευρά που αντιπαλεύεις.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου