Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο πλέον. Αυτό είναι το επιμύθιο των αγώνων της Βιτόρια. Δεν έχει σημασία αν η ήττα ήρθε εύκολα (βλέπε Τετάρτη) ή... επικά (βλέπε Παρασκευή). Μέχρι στιγμής, το ύψος των περιστάσεων φαντάζει πολύ μεγαλύτερο της προσπάθειας που έχουν καταβάλει οι παίκτες του Τζόρτζεβιτς. Εκτός από τον γνωστό έναν... Γράφει ο Κώστας Κουτσαυλής.
Ο Παναθηναϊκός γυρίζει από την χώρα των Βάσκων με την πλάτη στον τοίχο. Οι αποσκευές για το «Ελ. Βενιζέλος» περιέχουν το αποτέλεσμα των πεπραγμένων τους στα δυο ματς της Βιτόριας. Ένα στυγνό, απογοητευτικό αλλά πέρα για πέρα αληθές (με βάση όσα είδαμε στο παρκέ) 2-0 κατά του. Πίσω από αυτές τις δύο ήττες κρύβονται πολλοί, ήσσονος σημασίας, παράγοντες, οι οποίοι ξεπηδούν από τα σπλάχνα του αποτελέσματος αυτού.
Πρώτιστα, είναι η αμείλικτη (μα άξια μελέτης) παράδοση που τον βαραίνει. Καμία ομάδα δεν έχει καταφέρει να γυρίσει ντεμαράζ δύο ηττών όσο υπάρχει ο θεσμός της Ευρωλίγκας. Έπειτα είναι ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο οι «πράσινοι» ηττήθηκαν από τη Λαμποράλ. Ηττήθηκαν παίζοντας άμυνα, ηττήθηκαν βάζοντας τις βολές, ηττήθηκαν έχοντας το μυαλό στο κεφάλι τους (για μεγάλο διάστημα). Επίσης, κατάφεραν να ηττηθούν ενώ είχαν στα χέρια τους μια «χρυσή» ευκαιρία ανατροπής.
Η Λαμποράλ, δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη προσπάθεια ώστε να αφοπλίσει τα όπλα των εξάκις πρωταθλητών Ευρώπης. Για την ακρίβεια, από το χέρι της πέρασε η (ορθή) αντιμετώπιση του Ουίλιαμς, που εισήλθε σε καθεστώς «σίγασης» χάρη στις επαρκείς βοήθειες των ψηλών της ισπανικής ομάδας.
Ο Καλάθης, αν και αμυντικά σωστός στο δεύτερο παιχνίδι, στο ζήτημα της δημιουργίας, αφοπλίστηκε από το άγχος του. Για τον Φελντίν δεν χρειάστηκε κανείς να επέμβει καθώς από την έλευση του Ουίλιαμς, ψάχνεται διαρκώς με αποτέλεσμα να γίνεται περισσότερο «βάρος» παρά βοήθημα στο παρκέ. Στη θέση «3» πάλι, η γύμνια της ομάδας παραπέμπει σε βιντεάκι του Brazzers (θεέ μου σχώρα με). Βλέπω και ξαναβλέπω τη φάση οπού ο Mπερτάνς καρφώνει ανενόχλητος στον αιφνιδιασμό, με τον Πάβλοβιτς απλά να αγνοεί την ύπαρξή του. Από κει και πέρα, το μόνο που ίσως να λειτούργησε, είναι η βοήθεια του Κούζμιτς στον Ραντούλιτσα στο δεύτερο παιχνίδι...
Η Λαμποράλ απλά κάνει το παιχνίδι της. Δεν έχει βρει το κουμπί του Παναθηναϊκού, ούτε μεταμορφώθηκε στο «άτρωτο» εμπόδιο ξαφνικά. Απλά έχει σαφή στόχο και προσανατολισμό. Ξέρει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της. Στο τελευταίο ματς, οι «πράσινοι» έπαιξαν εξαιρετική άμυνα στο ζωγραφιστό, της πήραν τα ριμπάουντ, της αφόπλισαν σημαντικές μονάδες. Όμως δεν βρήκαν τρόπο να απαντήσουν στα δικά της σουτ, παρά το γεγονός πως (τηρουμένων των αναλογιών) την κατέβασαν δέκα πόντους σε σχέση με το ματς της Τετάρτης.
Πλέον, οι αναμετρήσεις του ΟΑΚΑ θα αποτελέσουν τον οδηγό για τη συνέχεια. Εκεί θα φανεί αν η ομάδα έχει ακόμα τα κότσια να παλέψει για όσα μπορεί, κοντράροντας παραδόσεις, προηγούμενες επιδόσεις και τα όσα σκαλώματα σε άμυνα και επίθεση της κληρονόμησε το ταξίδι στην Ισπανία. Ακόμα και τώρα, υπάρχει μια τελευταία ευκαιρία, μπροστά σε ένα απογοητευμένο μα ακόμα πεπεισμένο, κοινό να χτιστεί η αυτοπεποίθηση και η σιγουριά, η οποία λίγο πολύ λείπει από τα 10/11 του ρόστερ.
Εκτός από αυτόν τον γερόλυκο. Αυτόν τον αναθεματισμένο άνθρωπο που με έχει αναγκάσει άπειρες φορές να παραβώ τους απανωτούς όρκους που έχω ξεστομίσει για χάρη του.
Ο Δημήτρης Διαμαντίδης, στα 36 του, με έκανε για άλλη μια φορά να γράψω για τα κατορθώματά του. Είναι σαφές πλέον πως ένας παίκτης δεν κερδίζει μια ολόκληρη ομάδα. Για τον Μήτσο όμως έχω μια ένσταση. Στα 28 του μπορεί και να την κέρδιζε αυτή τη Λαμποράλ μονάχος του, αλλά είπαμε, η μοναδική πραγματική ήττα που θα υποστεί αυτός ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ παίκτης, είναι από έναν αντίπαλο που δεν θα τον παίξει στο παρκέ. Μιλάμε για τον χρόνο και το (αναπόφευκτο) πλήρωμά του.
Δεν έχει περάσει ούτε μήνας όταν έγραφα πως «Για τη Λαμποράλ που αποτελεί ευσεβή πόθο για την πλειοψηφία, ποιος είναι σίγουρος πως η παρέα του συγκλονιστικού Μπουρούση, θα πει στην ομάδα του Τζόρτζεβιτς «περάστε»;» (περισσότερα εδώ). Δεν είμαι ο «σας τα 'λεγα» τύπος που θέλει να το παίξει μάγκας εκ των υστέρων, ούτε προσπαθώ να θρέψω τον εγωισμό μου. Το πόσο στεναχωρήθηκα, ιδιαίτερα για τον τρόπο της δεύτερης ήττας, προσπαθώ να το κρατήσω για μένα...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου