Ο Παναθηναϊκός φρόντισε να κερδίσει το βράδυ της Πέμπτης ένα παιχνίδι που ο ίδιος έκανε ο,τι μπορούσε για να... χάσει. Η Νταρουσάφακα ξεπεράστηκε δύσκολα (84-86) με τη βοήθεια του κυρίου Ουίλιαμς, αλλά η συνέχεια απαιτεί σταθερότητα, σοβαρότητα και... ψυχρό αίμα. Γράφει ο Κώστας Κουτσαυλής.
Η φωτογραφία που κοσμεί το «εξώφυλλο» του άρθρου δε θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Ο απεικονιζόμενος κύριος, παίρνει το μεγαλύτερο credit για τη χθεσινή ψυχοβγαλτική νίκη του Παναθηναϊκού στην Κωνσταντινούπολη (84-86), κόντρα στο ήδη «πληγωμένο» (3-9), αλλά παρολίγον... θανατηφόρο «θηρίο» της Νταρουσάφακα.
Ο Έλιοτ Ουίλιαμς, δεν προσέφερε έτσι απλά 19 πόντους. Έδωσε το υπερπολύτιμο 5-0 σερί στα τελευταία 30'', το οποίο αρκούσε για να δώσει τη νίκη στην ομάδα του. Μια ομάδα που μέχρι τότε κινδύνευε να «χύσει» την καρδάρα με το γάλα όσο εύκολα τη γέμισε με την ανατροπή του τρίτου δεκαλέπτου. Το τρίποντό του ήταν βγαλμένο από ταινία δράσης. Το attitude του «αφήστε με το έχω» το φώναζε μέχρι και το τελευταίο κύτταρό του. Ο άνθρωπος αυτός, το «λαβράκι» αυτό είναι γεννημένος σκόρερ...
Ο Αμερικανός έβγαλε για άλλη μια φορά τα «λεφτά» του. Ελπίζουμε να συνεχίσει να το κάνει και την επόμενη χρονιά φορώντας το «Τριφύλλι» γιατί περίπτωση σαν του «διαόλου» αυτού δε βρίσκεις εύκολα στην αγορά και μάλιστα χειμωνιάτικα. Το «κόλπο γκρόσο» με την απόκτησή του, κοντεύει να φτάσει, ίσως και να ξεπεράσει, την αντίστοιχη κίνηση με τον Τζέιμς Γκίστ τέσσερις χειμώνες νωρίτερα.
Αυτός δείχνει πως είναι σίγουρος. Όπως και ο Δημήτρης Διαμαντίδης εξάλλου, με τον Γκιστ να ακολουθεί κι αυτός με τη σειρά του. Το θέμα είναι τι γίνεται με τους υπόλοιπους του ρόστερ, συμπεριλαμβανομένου και του τεχνικού επιτελείου. Η επιθυμία για διάκριση σίγουρα υπάρχει σε όλους όσους απαρτίζουν το «πράσινο» στρατόπεδο, όμως στο παρκέ φαίνονται άλλα.
Εξαιρώντας λοιπόν τον ΔΔ, ο οποίος φωνάζει από χιλιόμετρα πως στην τελευταία του χρονιά θέλει να χαιρετήσει έχοντας ενδεχομένως τις δάφνες της επιτυχίας στην (συνηθισμένη από δαύτες) κεφαλή του, οι υπόλοιποι στην πράξη δείχνουν να «πνίγονται» από άγχος.
Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς μαθαίνει. Ως προπονητής σε συλλογικό επίπεδο, ακόμα και η εμπειρία του Top 16 είναι πρωτόγνωρη γι' αυτόν, οπότε έχει κάποια ελαφρυντικά. Όμως βρίσκεται στον πάγκο μιας ομάδας που στο πίσω μέρος του μυαλού της υπάρχουν οι λέξεις «Final 4, πρέπει, και διάκριση». Το βράδυ της Πέμπτης, για άλλη μια φορά, έδειξε να πελαγώνει στον πάγκο της ομάδας, αδυνατώντας να βρει γιατρικό απέναντι στους (τυπικά) χαλαρούς σουτέρ του Μαχμούτι, όπως και στον γέροντα Ερντέν.
Ο Νικ Καλάθης έχει αποδεδειγμένα «σκάσει». Τα 35 λεπτά μ.ο συμμετοχής είναι ικανά να «σκάσουν» τον οποιονδήποτε σ' αυτό το επίπεδο, ειδικά στις κρίσιμες τελευταίες «στροφές». Το γεγονός πως εκείνος θα είναι ο επόμενος ηγέτης της ομάδας είναι λίγο πολύ σίγουρο, όμως ακόμα δείχνει να είναι ασταθής στην απόδοσή του, να μην πιστεύει τα χέρια του.
Πίσω από αυτόν, υπάρχει ο Χεϊνς. Μια μεταγραφή που ακόμα ψάχνεται. Μάλλον, ακόμα ψάχνεται και φοβάται. Κύρια απόδειξη η χθεσινή του αδυναμία να κατεβάσει τη μπάλα με ασφάλεια. Ο άλλος χειριστής, Παππάς, είναι παροπλισμένος (για άλλη μια φορά), δίκαια και άδικα ταυτόχρονα. Στον αντίποδα, ο Φελντέιν φαίνεται να ξεπερνά το αρχικό «σοκ» και «ξεβόλεμα» που του προκάλεσαν οι μεταγραφές του χειμώνα.
Στη θέση «3», οι επιδόσεις του Ουίλιαμς έχουν καταφέρει να κρύψουν κάτω από το χαλάκι τη φετινή ανυπαρξία των Πάβλοβιτς και Γιάνκοβιτς. Ο καιρός περνά και οι δύο αυτοί παίκτες ίσως έχουν αρχίσει να νιώθουν την αβεβαιότητα για το μέλλον τους στην ομάδα. Η προσφορά τους, ειδικά του πρώτου κρίνεται ανεπαρκής στα δύσκολα, σε μια νευραλγική θέση.
Τεσσάρι φέτος είναι μόνο ο Γκιστ. Δικαίως. Αλλά το νόμισμα έχει δύο όψεις. Τη θέση αυτή τη μονοπωλεί και γιατί είναι εξαιρετικός και σταθερότατος, αλλά από την άλλη ο πάγκος αυτή τη στιγμή δεν δείχνει ικανός να δώσει ποιοτικές ανάσες σε εκείνον. Ο Φώτσης μεγάλωσε δυστυχώς.
Το ίδιο συμβαίνει και στους σέντερ. Η περίπτωση Ραντούλιτσα είναι λίγο πολύ γνωστή από τον Νοέμβρη. Επιθετικά μπορεί να διαλύσει τον οποιονδήποτε, αλλά αμυντικά μπορεί να διαλυθεί εξίσου καταστροφικά από τον καθένα. Τρανό παράδειγμα η «νεκρανάσταση» του Ερντέν στο ματς της Τουρκίας.
Το ερώτημα που γεννάται και τέθηκε για άλλη μια φορά στο παρκέ της «VW Arena», δεν είναι αν ο Παναθηναϊκός διαθέτει την απαραίτητη ποιότητα για να πάρει το εισιτήριο για το Βερολίνο. Το ξεκάθαρο ζήτημα είναι η θέληση και η αντιμετώπιση των καταστάσεων που προκύπτουν σε κάθε παιχνίδι.
Η Νταρουσάφακα φανέρωσε άθελά της πολλά από τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει ο Τζόρτζεβιτς αν δε θέλει να βρεθεί απέναντι σε μια κακόγουστη επανάληψη του σκηνικού της «τριαντάρας», αν αντιμετωπίσει την ΤΣΣΚΑ (πράγμα πολύ πιθανό).
Για άλλη μια φορά η ομάδα βρέθηκε στη θέση του κυνηγού και όχι του αρχηγού. Το πρώτο δεκάλεπτο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καταστροφικό, καθώς η αδιάφορη αντίπαλός του, του «φόρτωσε» με άνεση 30 πόντους στο «κεφάλι». Η δυναμικότητα της Νταρουσάφακα αλλά και το «ταβάνι» της φάνηκε σε ένα τρίλεπτο, πριν την λήξη του πρώτου μέρους, με τον Παναθηναϊκό να «σβήνει» παίζοντας σοβαρά το -11. Η άμυνα, συνολική και ατομική, εξακολουθεί να είναι ένα ζήτημα που «καίει». Ιδιαίτερα στην περιφέρεια, εκεί που ο Χαραγκόντι, ο Γουίλμπεκιν και οι υπόλοιποι έκαναν πάρτυ όποτε ήθελαν. Για τη ρακέτα τα έχουμε πει, ο Ραντούλιτσα είναι ο Τζέιμς Χάρντεν της Ευρώπης, δυστυχώς για να αλλάξει αυτό πρέπει να το πάρει απόφαση ο ίδιος.
Τέλος, το «βραχυκύκλωμα» που έπαθαν οι «πράσινοι» στα τελευταία λεπτά, δεν είναι αντάξιο του επιπέδου τους. Το να αδυνατείς να περάσεις τη μπάλα από το κέντρο φανερώνει πως το πρόβλημα είναι πρωτίστως ψυχολογικό, με την ευθύνη να βαραίνει τους παίκτες και τον Τζόρτζεβιτς εξίσου. Μπορεί τελικά η ομάδα να μην το πλήρωσε, αλλά ο Ουίλιαμς και ο Διαμαντίδης, αντικειμενικά, δεν θα είναι εκεί για να τα βάζουν εσαεί. Στο Final 8 τέτοια λάθη μπορεί να δώσουν στον αντίπαλο μέχρι και ολόκληρο αγώνα, η να αντιστρέψουν ένα ενδεχόμενο πλεονέκτημα έδρας.
Το Βερολίνο εν' τέλει, είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά. Ο Παναθηναϊκός έχει καταφέρει να διορθώσει αρκετά πράγματα τα οποία τον ταλαιπωρούσαν λίγους μήνες νωρίτερα, αλλά δεν έχει μπορέσει να «καλύψει» έστω, όλα αυτά που παραμένουν. Η προσπάθεια έχει γίνει, αλλά δε φτάνει για να τον στείλει στον δικό του τόπο της «Επαγγελίας».
Χρόνος για «κάλυψη» υπάρχει. Το ζήτημα είναι να υπάρξει η διάθεση μαζί με το καθαρό «μυαλό» του τεχνικού team. Κανείς δεν θα απογοητευτεί αν η ομάδα φτάσει στο Final 4 και δεν τα καταφέρει. Αν καταφέρει να πάει στο Βερολίνο, οτιδήποτε παραπάνω κάνει, θα είναι «υπέρβαση». Αλλά για να γίνουν όλα αυτά, τα... ποθούμενα, πρέπει να κυριαρχήσει η σοβαρότητα σε κάθε παιχνίδι. Αρχής γενομένης με τα δύο εναπομείναντα ματς. Αν ο Παναθηναϊκός πέσει στη «λούμπα» επιλογής αντιπάλου, κατ' εμέ έχει «ηττηθεί» ηθικά...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου