Habemus... τραγούδι (και) για φέτος, με τον Κώστα Κουτσαυλή να αναλύει βήμα βήμα το νέο μας Eurovisioνικό καμάρι. Ένα τραγούδι στο οποίο προσπαθείς να καταλάβεις από που «σου 'ρχεται» το κακό όσο το ακούς. Μπερδευτήκατε και σεις;
Πριν ξεκινήσω να γράφω το οτιδήποτε, θέλω, αγαπητέ αναγνώστη, να συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα. Ναι, ασχολούμαστε με τη Eurovision! Το έχω κάνει, το έχεις κάνει, το έχουμε κάνει σαν σύνολο, τις χρυσές εποχές του Σάκη και της Έλενας. Τότε που πανηγυρίζαμε για τα καμάρια μας και γιουχάραμε όσους μας έδιναν κάτω από 5 πόντους.Το αν ασχολούμαστε σαν χώρα λίγο ή πολύ με τον συγκεκριμένο θεσμό, λίγη σημασία έχει να το αναλύσουμε τη σήμερον.
Η Eurovision δεν είναι ούτε μείζον εθνικό ζήτημα, αλλά ούτε και λόγος για να το παίξουμε υπεράνω και να απαξιούμε πλήρως, ρίχνοντας κλεφτές ματιές τη μέρα του τελικού. Μιλάμε για ένα πανηγύρι, το οποίο γίνεται κάθε χρόνο. Σαν πολίτες λοιπόν μιας χώρας που αν μη τι άλλο ξέρει από πανηγύρια, έχουμε το δικαίωμα άποψης για το δικό μας τρίλεπτο κομμάτι του show.
Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε πως μιλάμε για ένα πανηγύρι (με την καλή την έννοια πάντα) που κατά πάσα πιθανότητα εγώ, εσύ, εμείς τη μέρα της τελετής θα το παρακολουθήσουμε με παρέα, πίτσες, μπύρες και άφθονο γέλιο (μέχρι εκεί αξίζει να ασχοληθούμε), μπορούμε να προχωρήσουμε παρακάτω και να σχολιάσουμε τη φετινό μας τραγούδι. Έτσι, για τον χαβαλέ!
Για πάμε να δούμε τι θα δούμε
Αυτό λοιπόν είναι το τραγούδι. Το ελληνοκυπριακό συγκρότημα Argo, ερμηνεύει το Utopia Land. Ακούστε το και κρατήστε το σαν οδηγό ώστε να καταλάβω εγώ μαζί με εσάς, τι στο διάολο θέλει να πει.
Το τραγούδι ξεκινά δυναμικά με ένα σόλο ποντιακής λύρας, ενώ αργότερα μπαίνει και το κρουστό. Χμμ, ελληνικό χρώμα, ωραίο ξεκίνημα, πολλά υποσχόμενο, ακολουθώντας την πεπατημένη συνταγή του κεμεντζέ, την οποία η αλήθεια είναι έχουμε χρησιμοποιήσει και άλλες χρονιές, όπως εδώ αλλά και εδώ. Δε πα στο διάολο, αφού πέτυχε τότε, χαλάλι.
Λίγο αργότερα, συγκεκριμένα στο 0:32, μπαίνει η γυναικεία φωνή η οποία τραγουδάει το αγγλικού στίχου ρεφρέν. Στην αρχή μου ήρθε στο μυαλό καλοκαιρινό beatάκι σε ρεμίξ, αλλά ψάχνοντας λίγο περισσότερο, νομίζω πως αυτή η παρέμβαση, είχε αρκετά κοινά με το ρεφρέν του πασίγνωστου Gangsta's Paradise του Coolio! Να το το πρώτο φάουλ...
Στη συνέχεια, (αφού έκανα αμάν να ξεκολλήσω από το repeat το τραγούδι του Coolio) μπαίνουμε στα χειρότερα. Το ποντιακό intro, δεν του φτάνει πως συνάντησε ένα ρεφρέν βγαλμένο από τα καλοκαίρια της Πάρου, αλλά έπρεπε να παντρευτεί και με το hip hop. Ναι ναι, χιπ χοπ και μάλιστα κακό. Μια παραδοσιακή μελωδία, είναι αυτοτελής μοναχή της, δεν μπορεί να υφίσταται πρόσμιξη με στοιχεία hip hop, επειδή και το δεύτερο είδος έχει φτιαχτεί για να στέκεται μόνο του.
Παρά λοιπόν το γεγονός πως οι στίχοι του κουπλέ έχουν ωραίο νόημα, καθώς μιλάνε για προσφυγιά για βάσανα και λοιπά, το όλο σκηνικό χαλάει το ρεφρέν το οποίο σε καλεί να περάσεις ωραία στη χώρα της Ουτοπίας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έχασε πολλά point και η απόδοση των στίχων. Πείτε την αλήθεια, ποιος δε γέλασε με το «τεμέτερον hip hop»; Αφήστε που, δεν ξέρω γιατί, αλλά για μένα το hip hop μέρος του κομματιού, μου έκανε λίγο από «Τραγίλα»... Μύλος η υπόθεση!
Επίσης, μέσα σε τρία λεπτά, τα νοήματα που διαπραγματεύεται το κομμάτι είναι τόσα πολλά και πετάγονται τόσο μπερδεμένα (όπως το flow), με αποτέλεσμα να μην κατανοείς ακριβώς που το πάει ο τραγουδιστής. Προσφυγιά, ουτοπία, Χορός, αγάπη, λουλούδια, πόνος. Κάτσε ρε φιλαράκι ώπα. Που το πας ακριβώς το πράγμα; Θέλεις να μας κάνεις να χορέψουμε; Θες να μας κάνεις να σκεφτούμε; Όλα μαζί δεν γίνονται πάντως.
Τέλος, όταν συμμετέχεις σε μια διοργάνωση που, κακά τα ψέματα, κυριαρχεί ο αγγλόφωνος στίχος, πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός αν θέλεις να συνθέσεις ένα κομμάτι στη δική σου γλώσσα, ποτισμένο με τα ιδιαίτερα στοιχεία της χώρας σου. Όπως προσεκτικός πρέπει να είσαι με το ύφος του. Να είσαι δηλαδή ξεκάθαρος στο τι θα παρουσιάσεις στον άλλον.
Για παράδειγμα, ο Λούκας Γιώρκας, αν και δεν έπεισε, κράτησε τουλάχιστον στο κομμάτι του έναν σοβαρό τόνο καθ' όλη τη διάρκειά του. Αντίστοιχα, και ο Αγάθωνας με τους Κόζα Μόστρα, πέρασαν αυτό που ήθελαν κάνοντας τον χαβαλέ τους από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο Γιώργος Αλκαίος κατάφερε να μας νταλκαδιάσει κι αυτός με τη σειρά του. Οι Argo μάλλον δε θα καταφέρουν τίποτα, γιατί δεν ήξεραν που να το πάνε ακριβώς το πράγμα...
Μια είναι η ουσία
Το κομμάτι λοιπόν είναι ο ορισμός του mindfuck. Σε τρία λεπτά μέσα, το αυτί του ακροατή θα πρέπει να μεταπηδήσει από το ένα μουσικό είδος στο άλλο, κάτι που γίνεται δίχως επιτυχία. Οι προσπάθειες των διοργανωτών να δώσουν ένα ιδιαίτερο ύφος, κοντά στην παράδοσή μας απέτυχαν παταγωδώς αυτή τη φορά. Αποτυχία σε όλα τα επίπεδα.
Είναι όντως κακό όμως ή εγώ είμαι κολλημένος; Το κομμάτι δεν είναι κακό, ούτε εγώ είμαι κολλημένος. Αυτό που διαισθάνομαι πάντως είναι πως η συγκεκριμένη σύνθεση δε θα κάνει γκελ στον κόσμο. Ούτε θα το ακούσει, ούτε θα το χορέψει, ούτε θα του μείνει στ' αυτιά του. Τελεία και παύλα!
Αυτό είναι κατά κύριο λόγο το ζήτημα με τις ετήσιες συμμετοχές μας. Χεστήκαμε στην τελική αν θα πάει καλά ή όχι. αν θα το ψηφίσουν ή αν θα πιάσει πάτο. Λες και έχουμε να κερδίσουμε κάτι με τη θέση που θα πάρουμε στον διαγωνισμό. Έτσι κι αλλιώς, η εθνική σου ξεφτίλα ποτέ δε φάνηκε από τη Eurovision αλλά από το πως διαχειρίζεσαι τις καταστάσεις, όπως για παράδειγμα (λέω εγώ τώρα) με τους πρόσφυγες.
Όταν όμως μαζεύεσαι με την παρέα σου παρακολουθώντας τον διαγωνισμό, πρέπει κάθε συμμετέχουσα χώρα, πόσο μάλλον η δικιά σου, να σου δώσει ένα τραγούδι που θα σου κάνει γκελ. Ένα τραγούδι που θα χαρείς και θα γουστάρεις όταν το ακούς. Που θα το χορέψεις το καλοκαίρι και θα το ακούς ευχάριστα οποιαδήποτε στιγμή. Αυτός άλλωστε είναι και ο πραγματικός σκοπός του «ευρωπανηγυριού». Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Το συγκεκριμένο τραγούδι θα το ξεχάσουμε γρήγορα. Εδώ εγώ που αναγκάστηκα να το βάλω πεντ' έξι φορές στο repeat για να το αναλύσω δεν θυμάμαι καν πως πάει. Ίσως το ξεχάσουν με fast track διαδικασίες ακόμα και οι ίδιοι οι δημιουργοί του. Δεν πειράζει όμως, θα ζήσουμε!
Καλή επιτυχία Ελλάδα, χε χε...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου