Αγαπητό μου ημερολόγιο... Ή κάπως έτσι! Μια γυναίκα είναι πάντα μπελάς. Ωραίος μπελάς! Τα πρωινά είναι εκείνα που τη λατρεύετε λίγο πιο πολύ. Γράφει η Ανδριάνα Βούτου. Μόνο στο Mix This.
Την ένιωθε να κινείται διακριτικά δίπλα του στο διπλό κρεβάτι.Την άκουγε να στριφογυρνά και να ξεφυσά. Δυο διαδικασίες που γίνονταν σχεδόν ταυτόχρονα. Δεν άνοιγε τα μάτια του να τη κοιτάξει, δε γύριζε. Του έφτανε να την ακούει. Να νιώθει το άγγιγμα της στα σεντόνια που αλλάζαν ζάρες.
Το πρωί πάντα σηκωνόταν πρώτη. Πήγαινε τον φιλούσε στο μέτωπο, στα χείλη. Χάιδευε τα μαλλιά του και τον σκέπαζε. Του ετοίμαζε καφέ, άνοιγε τα παράθυρα να μπει ο φρέσκος αέρας και άρχιζε να τραγουδά. Άλλαζε τα ρούχα της για τη δουλειά. .Άλλαζε ρούχα ακόμη κι όταν δεν θα βγαινε καθόλου από το σπίτι. Πάντα έλεγε πως η αλλαγή αυτή σε βοηθά ψυχολογικά να ξυπνήσεις και να νιώσεις ζωντανός. Ακόμη και να ξεπεράσεις την μικρο μελαγχολία σου.
Την ώρα που στεκόταν γυμνή μπροστά απ την ντουλάπα της με διερευνητική ματιά αυτός μισάνοιγε τα μάτια.Ήταν η πρώτη του εικόνα κάθε πρωί. Πάντα όμως, στα μουλωχτά. Ήξερε το κορμί της σπιθαμή προς σπιθαμή. Μπορούσε να στο περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια.Την ελιά στον έναν της μαστό, το σημάδι της στο πίσω μέρος του ποδιού, τη μελανιά από τη γωνία του κρεβατιού που είχε σχεδόν πάντα κοντά στο γοφό.
Και με κλειστά μάτια μπορούσε να ξέρει ότι στεκόταν κρατώντας τα στήθη της με το ένα χέρι, ψιλοδάγκωνε το πάνω της χείλος και γύριζε τις κρεμάστρες με μανία. Την αγαπούσε για όλα εκείνα τα πρωινά που του χάριζε, Τον ερέθιζε με τρόπους που ούτε είχε φανταστεί πιο πριν στη ζωή του. Ήταν μια γυναίκα που του είχε αλλάξει τη ζωή αλλά δεν είχε αλλάξει τον ίδιο. Και αυτό ήταν που αγαπούσε περισσότερο πάνω της. Ήταν αυθεντική και του επέτρεπε να είναι αυθεντικός,απλώς ο εαυτός του.
Υ.Γ: Σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που μας επιτρέπουν να είμαστε ο εαυτός μας
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου