Παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού σήμερα (21/3) με τον Κώστα Κουτσαυλή να αναλύει τους λόγους για τους οποίους οι επέτειοι αυτοί τείνουν να μεταμορφωθούν σε «μνημόσυνα».
Δεν ξέρω αν όντως, όσοι θέσπισαν τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του Ρατσισμού μια μέρα σαν σήμερα, είχαν στο μυαλό τους τον ίδιο συλλογισμό με εμένα. Το θέμα είναι πως με όσα συμβαίνουν γύρω μας, μάλλον μνημόσυνο θυμίζει παρά ημέρα ψυχολογικής ανάτασης. Και εξηγούμαι:
- Όταν υπάρχει γύρω μας η αίσθηση πως κινδυνεύουμε από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Πως όλοι αυτοί θα αλλοιώσουν την πατρίδα μας, θα μας προσηλυτίσουν και θα γίνουμε όλοι μουσουλμάνοι εν μια νυκτί...
- Όταν, παρά τα όσα προοδευτικά σημεία, τροπολογίες και νομοθεσίες έχει προτείνει και προωθήσει η «προοδευτική» δύση, τα παπούτσια που φοράς και φοράω τα φτιάχνουν δεκάχρονα παιδάκια στο Μπαγκλαντές, δουλεύοντας για ένα δολάριο την ημέρα...
- Όταν η ανθρωπότητα μπορεί να πάει στο διάστημα με ένα και μόνο κουμπί αλλά παράλληλα το 3% κατέχει το 97% του παγκόσμιου πλούτου, με αποτέλεσμα εν έτει 2016 να μας απασχολεί ακόμα το ζήτημα της πείνας...
- Όταν είμαστε σιωπηροί συνένοχοι, η χειρότερα υποστηρικτές, των πολιτικά μασκαρεμένων δολοφόνων, οι οποίοι αφαιρούν με το έτσι θέλω ζωές αντιφρονούντων και αντί να πληρώσουν κυκλοφορούν ελεύθεροι...
- Όταν παρκάρουμε στις θέσεις των αναπήρων έχοντας τη λογική πως «έλα μωρέ λες και θα ερχόταν κανένας εδώ»...
- Όταν, μετά από τόσο νερό που έχει κυλήσει στ' αυλάκι, δεν διαχωρίζουμε τους ανθρώπους με βάση την τάξη τους, αλλά το χρώμα, το φύλο, το βάρος τους, την καταγωγή τους...
Ο ρατσισμός δεν είναι κάποιο «ορφανό» παιδί. Έχει ρίζες, ιστορία και υπάρχει παντού γύρω μας. Τον νιώθεις, τον ζεις, τον μυρίζεις. Πολλές φορές, ίσως και άθελά σου τον εφαρμόζεις, ως φυσικό επακόλουθο του τρόπου που μεγάλωσες αλλά και του φόβου μπρος στο διαφορετικό και το άγνωστο, που μόνο άγνωστο δεν είναι.
Ο κάθε άνθρωπος νιώθει την εκμετάλλευση, έστω και ανισομερώς, έχει τα ίδια αισθήματα και συναισθήματα με τον διπλανό του, τις ίδιες ανάγκες, ενώ έχει και τα ίδια όνειρα για το μέλλον με τον διπλανό του.
Η φετινή επέτειος κατά του ρατσισμού, έρχεται να «κουμπώσει» ως κακόγουστο αστείο σε μια περίοδο που το «κακό» ίσως οδεύει προς επικράτηση. Στην Ελλάδα, πληθαίνουν οι κραυγές για τους πρόσφυγες, από τους οποίους το κράτος «θα κινδυνεύσει» αργά η γρήγορα. Στην προοδευτική Ευρωπαϊκή Ένωση, κλείνουν τα σύνορα, ενώ παράλληλα καλωσορίζουν τα φασιστοειδή μορφώματα σε κάθε κράτος-μέλος, δίνοντάς τους μια θέση στο κοινοβούλιο αρχικά και μετά στην καθημερινότητά τους. Στις ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τραμπ κλείνει ανενόχλητος το ματάκι στην Κου Κλουξ Κλαν...
Που θέλω να καταλήξω. Είμαστε σίγουροι πως θέλουμε να συνεχίσουμε να κάνουμε τέτοιες επετείους, ή μήπως με αυτά και μ' αυτά που συμβαίνουν γύρω μας κάνουμε τελικά τα «μνημόσυνα»; Αυτές οι μέρες έρχονται να μας χτυπήσουν υποτίθεται ένα »καμπανάκι» για όσα συμβαίνουν γύρω μας, Το ζήτημα είναι πως το «καμπανάκι» χτυπά πλέον καθημερινά.
Αφού λοιπόν, ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου σιωπά και είναι συνένοχο λόγω φόβου, αναγκαζόμαστε δυστυχώς να σιωπούμε λίγο πολύ όλοι μας, δίνοντας ολοένα και περισσότερο χώρο στο σκοτάδι. Οπότε, μήπως τελικά να θεσπίσουμε τον όρο «μνημόσυνο»;
Να το κάνουμε ευλαβικά και εμείς αυτό το «μνημόσυνο». Μέχρι να πέσουμε και εμείς θύματα της ίδιας μας της σιωπής, της ίδιας μας της συνενοχής. Διότι το σκοτάδι του ρατσισμού δεν κάνει διακρίσεις. Ούτε φυλετικές, ούτε χρωματικές, ούτε εργασιακές. Ας μην ξεχνάμε πως όλα όσα θεωρούσαμε ως προνόμια, στη ζωή και την καθημερινότητά μας, αφαιρούνται εδώ και λίγα χρόνια από τα χέρια μας βιαίως...
Και μεις σωπαίνουμε... συναινούμε... και περιμένουμε!
Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…
Γιά σένα που νομίζεις..
ότι η δική σου σειρά δε θα φτάσει ποτέ..
ότι επειδή ακόμη δε χρειάστηκε να πας στο νοσοκομείο
και να σε διώξουν
γιατί δεν έχεις λεφτά..
Οτι επειδή ακόμη έχεις ένα πιάτο φαί, δε θα στο πάρουν
Οτι ακόμη δε σου πήραν το σπίτι του πατέρα σου
για χρέη στο Δημόσιο, θα τη γλυτώσεις
Οτι επειδή το παιδί σου ακόμη είναι στο σχολείο, θα συνεχίσει..
Οτι η ζωή σου δεν επηρεάζεται από εκείνη του διπλανού σου...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου