Το φετινό «trend του τρόμου» για τη δημόσια υγεία είναι και πάλι ο Η1Ν1. Μια ματιά στα κανάλια αρκεί για να φοβηθείς και τη σκιά σου, όμως το καλό-κακό της υπόθεσης είναι πως ο «κύριος» με το... δρεπάνι έχει εξαρχής άλλες προτεραιότητες. Γράφει ο Κώστας Κουτσαυλής
Χειμώνας χωρίς κάτι... φονικό στον ορίζοντα είναι σαν καλοκαίρι χωρίς ρεπορτάζ στις παραλίες για τα δικά μας ΜΜΕ, τα οποία σύσσωμα, έβγαλαν από το αρχείο τους τον ιό Η1Ν1 ώστε να βρουν κάτι πιασάρικο για τη συνέχεια.
Συμπαθέστατος ο Η1Ν1, φέρνει πολλές αναμνήσεις στο μυαλό μου. Θυμάμαι στο πρώτο πέρασμά του από τη χώρα μας, στα πλαίσια της «φτιαχτής» τουρνέ του, είχε αφήσει τον πανικό να τον παρασέρνει δίπλα του. Σχολιαρόπαιδα ακόμα (Α' Λυκείου αν δεν με απατά η μνήμη μου), γίναμε μάρτυρες της υστερίας, την οποία εκμεταλλευτήκαμε, σαν καλά παιδιά, στο έπακρο.
Με το που έσκασε λοιπόν η ιστορία, πίσω στο μακρινό 2010, αίφνης τα σχολεία γέμισαν με «σαπουνοσυσκευές», σαν αυτές που έχουν στις τουαλέτες των μαγαζιών, ενώ τα αντισηπτικά μαντηλάκια με το οινόπνευμα και το λεμόνι (ακόμα μου έρχεται στη μύτη αυτή η θεϊκή μυρωδιά, διάολε) έγιναν για κάποιο διάστημα περισσότερο viral και από τις κάρτες Yu-Gi-Oh. Μέσα στις αίθουσες, πολλά από τα μαθήματά μας ακυρώθηκαν για χάρη της δημόσιας υγείας. Παιδίατροι, πνευμονολόγοι, νοσηλευτές, πέρασαν μια βόλτα για να μας εξηγήσουν τα φοβερά και τρομερά που προκαλεί αυτός ο ιός.
Στην αρχή είχε τη φάση του, διότι μας είχε προκαλέσει ένα δέος η όλη ιστορία, όμως στη συνέχεια, από την πολλή επανάληψη, έχοντας γίνει θεωρητικοί της... βιολογίας, βαρεθήκαμε. Ο αρχικός τρόμος και το «μούδιασμα», αντικαταστάθηκε από την πλήρη αδιαφορία. Η αλλαγή αυτή άρχισε σταδιακά να φαίνεται, καθώς όλο και περισσότεροι απομακρύνονταν από την τηλεόραση και τα δελτία των οκτώ, τα οποία μιλούσαν για «πανδημία πρώτου μεγέθους». Στους διαδρόμους δε, δίπλα από τις σαπουνοσυσκευές, γινόταν «πάρτυ». Η αρχική χρήση τους, μεταλλάχθηκε σε κάτι πιο διασκεδαστικό...
Το δημοφιλέστερο παιχνίδι με δαύτες, ήταν η «αιφνίδια επίθεση». Ένας τολμηρός, γέμιζε τη χούφτα του με το σαπούνι και έστηνε καρτέρι σε οποιονδήποτε...«κακομοίρη» τύχαινε να περνά από μπροστά του και τον έλουζε με αυτό, ή του το πασάλειβε στη μούρη. Στις πιο εξελιγμένες μορφές του, το παιχνίδι αυτό έπαιρνε τον χαρακτήρα του πολέμου, με μικρές ομάδες (5vs5 ή και 10vs10) να έχουν ήδη έτοιμα τα «πυρομαχικά» στα χέρια τους και να κυνηγιούνται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του σχολείου. Όταν δε, σώπαινε ο «κουρνιαχτός», όλοι οι συμμετέχοντες (αλλά και άκυροι) προμηθεύονταν μια ντουζίνα αντισηπτικά μαντηλάκια για να τα μυρίζουν στα (βαρετά η αλήθεια είναι) μαθήματα της τελευταίας ώρας. Βλέπεις είχαν αλκοόλ μέσα...
Να πω την αμαρτία μου, με το που υπέπεσε στην αντίληψή μου η επανεμφάνιση του Η1Ν1, νοστάλγησα τον «σαπουνοπόλεμο» και τα αντισηπτικά μαντηλάκια. Η νοσταλγική μου διάθεση σταμάτησε αιφνίδια όμως στο πρώτο βαγόνι του μετρό, εκεί που οι μισοί κυκλοφορούσαν με μάσκα και οι άλλοι μισοί έτρεμαν σύγκορμοι με το που φταρνιζόταν κάποιος. Ο κόσμος τρόμαξε και φέτος. Όλα καλά...
Δε θέλω να γίνω μακάβριος, αλλά ρε διάολε (δεύτερη φορά που τον επικαλούμαι σήμερα), τα θύματα της γρίπης, ακόμα και σήμερα, που ο κόσμος έχει ευάλωτο ανοσοποιητικό μπροστά στον αλλοπρόσαλλο καιρό, δεν έχουν ξεπεράσει αυτά των τροχαίων!
Αν έχετε «στομάχι» συγκρίνετε τα στατιστικά του Φλεβάρη, να δείτε πως ο νούμερο ένα κίνδυνος εξακολουθεί να έχει τέσσερις τροχούς. Αλλά τα τροχαία για τα ΜΜΕ, είναι πλέον «μπανάλ». Δεν φέρνουν νούμερα! Έπειτα, στο σύνολο των περιπτώσεων αυτών, όσοι την πληρώνουν ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού (μωρά, γέροι, έγκυες γυναίκες). Ομάδες, που κινδυνεύουν εξίσου αν εκτεθούν στον καύσωνα, στο κρύο και πάει λέγοντας.
Σαν να μην έχουμε με τι να ασχοληθούμε και με τι να τρομάξουμε μου φαίνεται. Λες και δεν υπάρχουν λόγοι και αιτίες για άγχος και ανησυχία. Όποιος στρώνει καλά, κοιμάται και καλά. Κάλτσες, τσάγια, χυμούς, κουβέρτες, σούπες και η ζωή θα προχωρήσει... Γνωστή η συνταγή και «προαιώνια». Όλα θα πάνε καλά, γιατί αν δεν πάνε καλά, δεν θα φταίει ο ιός αλλά ο τρόμος ο δικός μας.
Τέλος, για όλους εμάς που επιμένουμε να... γελάμε με τον Η1Ν1, το μυαλό μας συνεχίζει να παίζει περίεργα παιχνίδια. Ήδη, γράφοντας αυτό το άρθρο, παίζει να άκουσα γύρω στις πεντ' έξι φορές τη φωνή της μάνας μου. «Ζακέτα να πάρεις»... Διάολε (τρίτη φορά), με κυνηγάει παντού!
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου