Η Αργεντινή δίνει τα ξημερώματα της Δευτέρας (03:00) ακόμα ένα ραντεβού με την ιστορία της στον τελικό του Copa America και ο Κώστας Κουτσαυλής προσπαθεί να εξηγήσει τα... ανεξήγητα για την περίπτωση της «αλμπισελέστε» η οποία εξακολουθεί να είναι ωραία ως... άτιτλη!
Η Αργεντινή, ανήκει στις περιπτώσεις των ποδοσφαιρικών ομάδων που πορεύονται με τη δόξα του παρελθόντος, αδυνατώντας να «κεφαλαιοποιήσουν» τις δυνατότητες των παικταράδων του παρόντος, με αποτέλεσμα να αποτυγχάνουν (ειδικά την τελευταία 15ετία) να ακουμπήσουν κάποιο τρόπαιο.
Στην ίδια κατηγορία με την «αλμπισελέστε» ανήκουν άλλες δύο εκπρόσωποι της συνομοταξίας των «ωραίων πλην μοιραίων». Σε εθνικό επίπεδο, η Ολλανδία αγαπά τόσο πολύ να μοιάζει με εκείνη, καθώς η συγκομιδή των τίτλων της είναι αντιστρόφως ανάλογη με την πορεία της σε κάθε τουρνουά, αλλά και της αγάπης εκατομμυρίων οπαδών ανά τον κόσμο. Όσον αφορά τους συλλόγους, το παράδειγμα της Λίβερπουλ στέκει επάξια στη λίστα, διότι είναι εξαιρετικά δύσκολο και επίπονο για τους οπαδούς μιας ομάδας να μην την αφήσουν να... περπατά μονάχη (όπως λέει και το σύνθημα) παρά τη λειψυδρία τίτλων.
Γιατί μαζί με την Αργεντινή λοιπόν; Γιατί να συμπορευτεί κάποιος... τρίτος μαζί της και να την ερωτευτεί παράφορα, ενώ τα τελευταία χρόνια τα χαστούκια και οι απογοητεύσεις τείνουν να γίνουν συνήθεια;
Αρχικά γιατί είχε βάλει για τα καλά το χεράκι της σ' αυτό η ΕΡΤ! Ναι, η ΕΡΤ κύριοι, η οποία μετέδιδε τις ιστορίες των δικών μας σούπερ ηρώων, των Ατρόμητων από το Μπουένος Άιρες. Εμείς δεν μπορούσαμε παρά να μαγευτούμε από τις περιπέτειες του Μπόκα, του Ράτα, του Γκαστόν και να θεωρήσουμε τον κύριο Λουτσέρο δικό μας προπονητή, ακούγοντάς τον με πλήρη σεβασμό. Έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε, εμείς των 90's, συμπαθήσαμε (άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο) την Αργεντινή, πολύ πριν μάθουμε να προφέρουμε σωστά τα ονόματα του «Ομπιλιακού» και του «Παθαναϊκού»...
Λίγα χρόνια αργότερα, όταν πλέον ήμασταν αρκετά μεγάλοι και αντιλαμβανόμασταν πιο ολοκληρωμένα το ποδόσφαιρο, ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε παρά ήταν μπαλαδόρος για να μην τον αγαπήσεις, ενώ για τους εν Ελλάδι παροικούντες, η περίπτωση του Έκι Γκονζάλες δημιουργούσε θαυμασμό, παράλληλα με άπειρες ερωτήσεις. Μα καλά, πως γνωρίζουν τόση μπάλα, ενώ (οι περισσότεροι) έχουν τόση... μπάκα!
Παράλληλα όμως με τους «ήρωες» της δεκαετίας των 00's, οι μεγαλύτεροι φρόντιζαν να μας τσιγκλάνε όλο και περισσότερο, αναφέροντας το όνομα του Ντιέγκο Μαραντόνα, συνοδευόμενο από τη φράση απόγνωσης «πόσο μαλάκας μπορεί να είναι αυτός ο άνθρωπος». Στην αρχή αγνοήσαμε το δεύτερο σκέλος της πρότασης και αρχίσαμε να ξεψαχνίζουμε όσα μπορούμε στο (αρχαίο τότε) youtube, για τα κατορθώματα του Ντιεγκίτο. Το πρώτο σοκ! Ο πρώτος έρωτας...
Έπειτα, μεγαλώνοντας ερευνήσαμε σε βάθος την ιστορία του, προσπαθώντας να καταλάβουμε γιατί οι περισσότεροι τον θαυμάζουν θεωρώντας τον «μαλάκα». Κι όμως, εκεί ήρθε το δεύτερο σοκ, το οποίο έδεσε περισσότερο αυτή τη σχέση αγάπης. Η ζωή του Ντιέγκο Μαραντόνα, η οποία ακροβατούσε μεταξύ «θεού» και απόλυτης καταστροφής, μας θύμισε πως οι ποδοσφαιριστές είναι πάνω από όλα άνθρωποι, και πολλές φορές... μαλάκες...
Τα ξημερώματα της Δευτέρας, η Αργεντινή θα προσπαθήσει να πάρει τη ρεβάνς από τη Χιλή, με τις μνήμες από τον τελικό του 2015 να είναι ακόμη νωπές. Η αλμπισελέστε θα αγωνιστεί στο Σικάγο με το μεγάλο βάρος της αποτυχίας να πλανάται επάνω της, αγνοώντας το Copa America από το 1993. Όσοι πιστοί (όπως εγώ), θα προσπαθήσουμε να κλείσουμε τα μάτια στην ανωτερότητα (από πλευράς συνόλου και όχι μονάδων) της Χιλής φωνάζοντας για άλλη μια φορά υπέρ της Αργεντινής. Γιατί;..
Γιατί ακόμα πιστεύουμε πως ο κύριος Λουτσέρο είναι ο προπονητής που θα έπρεπε να έχουμε. Γιατί το ποδόσφαιρο έχει ακόμα θέση για τα 10άρια με τη φουσκωμένη κοιλιά, τα οποία κέρδιζαν τον κόσμο με μια τρίπλα. Γιατί ο παικταράς, ο εγωιστής και δυστυχώς ο πρεζάκιας (κάποτε) Μαραντόνα, είναι χωρίς αμφιβολία για εμάς «es mas grande que Pele...»
Vamos Argentina!
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου