Κάθε καλοκαίρι η ίδια ιστορία. Ένας, δύο, τρεις ή και... δέκα ηλίθιοι, βάζουν το χεράκι τους, στο οποίο κρατούν... αναπτήρες και ανάβουν φωτιές οι οποίες σκοτώνουν κόσμο. Κάθε χρόνο όλοι λέμε πως πρέπει να γίνουμε ένα «κλικ» καλύτεροι αλλά πάντα γινόμαστε τα χειρότερα «ζώα». Γιατί; Γράφει στο Mix This ο Κώστας Τάτσης.
Δυστυχώς, Τα συμφέροντα μας τρώνε. Από το πρωί πετούν 6-7 πυροσβεστικά αεροσκάφη προς τα Δερβενοχώρια. Η φωτιά που ξεκίνησε από σπίθα κι έγινε πυρκαγιά, δεν λέει να σβήσει. Κοντεύει να φτάσει στη Μαγούλα και την Ελευσίνα. Το «ζώο» που την άναψε, είτε επίτηδες, είτε κατά λάθος, θα πρέπει να αισθάνεται πολύ περήφανο αυτή τη στιγμή.
Η πτώση του Canadair
Ανοίγοντας το πρωί τα μάτια μου, με τόση... κάπνα μέσα στο σπίτι, παραξενεύτηκα και πίστεψα αμέσως πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Όντας κολλημένος με τον υπολογιστή λόγω δουλειάς, άνοιξα 2-3 σάιτ και είδα την είδηση για την πτώση του πυροσβεστικού αεροσκάφους τύπου Canadair. Ευτυχώς, οι πιλότοι ήταν σώοι.
Μα είναι δυνατόν να κάνει ο άλλος τη δουλειά του και να κινδυνεύει τόσο πολύ η ζωή του; Ναι, είναι. Οι άνθρωποι αυτοί πήγαν να σώσουν τη «μητέρα φύση» και κόντεψαν να ταξιδέψουν για... άλλους κόσμους. Όλα αυτά, εξαιτίας του μαλάκα που άναψε τη φωτιά. Παραλίγο να χάσουμε δύο ανθρώπους με οικογένεια γιατί κάποιος ήθελε να φτιάξει το σπίτι του. Γιατί κάποιος ήθελε να δείξει την ανικανότητα της χώρας να ανταπεξέλθει σε τέτοιες καταστάσεις.
Μην απορείτε. Μπορεί να φαίνεται αστείο αλλά δυστυχώς δεν είναι. Υπάρχουν ακόμη και σήμερα άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν να «μαυρίσουν» έναν τόπο για να μπορέσουν να χτίσουν την καλύβα ή το «παλάτι» τους. Και δυστυχώς, υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν να αποδείξουν πως «ο πρωθυπουργός είναι ανίκανος, δεν μπορεί να σβήσει μια μικρή φωτιά». Κανείς από αυτούς όμως δεν συνειδητοποιεί σε τι κίνδυνο βάζει τον τόπο του. Σε τι κίνδυνο βάζει τους συνανθρώπους του. Σε τι κίνδυνο βάζει την χλωρίδα της Ελλάδας, ή του κόσμου. Διότι, ας μην γελιόμαστε, αυτά δεν συμβαίνουν μόνο σε μας.
Το πεταμένα τσιγάρα
Εκτός από τις δύο κατηγορίες ηλιθίων που ανέφερα πριν, υπάρχει και άλλη μία, πιο βασική. Οι πιο πάνω είναι ηλίθιοι από ανατροφή και αυτός εδώ είναι ηλίθιος από τα γεννοφάσκια του. Μιλώ προφανώς για τους φωστήρες που πίνουν σαν πειρατές και καπνίζουν σαν τα φουγάρα της Χαλυβουργικής αφήνοντας τα... σκουπίδια τους εκεί που ΔΕΝ πρέπει.
Οι κύριοι αυτοί, λοιπόν, όπως μας μάθαιναν στο σχολείο οι δάσκαλοί μας, πετούν τα γυάλινα μπουκάλια της μπύρας, του κρασιού, του ουίσκι και όποιου άλλου αλκοολούχου ποτού καταναλώνουν, στα δάση και στα βουνά. Τυχαίνει να έχω απέναντι από το σπίτι μου ένα βουνό το οποίο την άνοιξη μ’ αρέσει να διασχίζω. Το... παίζω μικρός εξερευνητής, δεν το κρύβω. Στους περίπατους αυτούς, είχα βρει δεκάδες μπουκάλια πεταμένα. Τα οποία με τους 42 βαθμούς κελσίου που φτάνουμε το καλοκαίρι, όχι μόνο ανάβουν φωτιά, αλλά ξεκληρίζουν... οικογένειες. Αυτό μ έκανε να καταλάβω αμέσως πως η παιδεία του ανθρώπου είτε δεν υπάρχει είτε είναι μηδαμινή.
Οι ίδιοι τύποι, κάνουν τα τσιγάρα τους και τα πετούν, χωρίς να σκεφτούν τις συνέπειες, στο έδαφος. Το τσιγάρο δεν σταματάει να καίει. Αν το πάρει ο αέρας, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μπορεί να βρεθεί χιλιόμετρα μακριά και να κάνει στάχτη και μπούρμπερη τα πιο ξερά χόρτα που υπάρχουν. Όταν μιλάμε για δάση όμως, το πράγμα είναι πολύ σοβαρό. Οι συνέπειες πολύ μεγαλύτερες και οι δυσκολίες πυρόσβεσης τεράστιες.
Έχουν περάσει 10 ώρες από την στιγμή που ξεκίνησαν να σβήνουν και η πυρκαγιά έχει πάει και σε άλλα μέρη. Τελικά, μήπως αντί για καλύτεροι άνθρωποι, γινόμαστε αδίστακτοι εγκληματίες;
ΥΓ: Απεριόριστος σεβασμός σε όλους αυτούς που παλεύουν τόσες ώρες με τις φλόγες. Είναι πραγματικοί ήρωες και ας είναι η δουλειά τους.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου