Εγω που σ’ αγαπαω...

Πόσο λάθος μεγαλώνουν τα σημερινά παιδιά; Πόσο λάθος μεγαλώσαμε κι εμείς σαν παιδιά; Ας μην κάνουμε την ίδια γκάφα μόλις γίνουμε γονείς. Γράφει στο Mix This ο Κώστας Τάτσης.

Πηγαίνοντας στο σούπερ μάρκετ το πρωί της Δευτέρας, διότι ο παππούς... γέρασε απότομα και χρειάζεται βοήθεια, έπεσα πάνω σε ένα γλυκό και συνάμα εντελώς λάθος περιστατικό. Κάτι που κι εγώ σαν παιδί είχα ζήσει. Κάτι που όλοι οι άνθρωποι ζουν στην παιδική τους ηλικία. Μία γιαγιά είχε τον εγγονό της πάνω στο καρότσι του σούπερ μάρκετ λέγοντας του «είδες πόσο σ’ αγαπάει η γιαγιά που σε κάνει και βόλτα με το καρότσι;».

Υπάρχουν πολλά «λάθη» στο συγκεκριμένο μονόλογο αλλά και στην «πράξη» της συμπαθέστατης κυρίας. Αρχικά, το παιδί ήταν όρθιο πάνω στο «όχημα». Τα αυτοκίνητα περνούσαν από δίπλα τους και το παιδί ήταν ουσιαστικά χωρίς ισορροπία. Όταν είσαι δύο χρονών, δεν καταλαβαίνεις από φόβο. Έχεις πλήρη άγνοια. Παιδί είσαι και είναι απόλυτα λογικό. Η γιαγιά όμως, ή ο παππούς ή ο εκάστοτε γονέας, θα πρέπει να σκέφτονται καλά πριν κάνουν κάποια τέτοια κίνηση. Είναι πολύ επικίνδυνο για όλους. Ειδικότερα δε, για το ίδιο το μωρό.

Δεν θα σταθώ όμως εκεί. Πόσες φορές, σαν παιδιά, έχουμε όλοι μας ακούσει τη φράση «εγώ που σ’ αγαπάω και κάνω...». Δηλαδή τι, αν οι γονείς μας δεν μάς έκαναν βόλτα με τα καρότσια δεν θα μας αγαπούσαν; Αν δεν μας έκαναν ένα χατίρι, πάει να πει πως μας μισούν ή θέλουν το κακό μας; Τουναντίον, κάποιες φορές, το «όχι» χρειάζεται.

Αλήθεια, πόσο λάθος μεγαλώνουν τα σημερινά παιδιά που ακούνε το «θα σου κάνω τη χάρη επειδή σε αγαπάω»; Πόσο λάθος μεγαλώσαμε κι εμείς σαν παιδιά; Με μια γρήγορη σκέψη, «τραβούσαμε» τα ίδια πράγματα. Μου έπαιρναν σοκολάτες, γι’ αυτό έγινα σαν την αρκούδα που πάλεψε ο Ντι Κάπριο, επειδή με αγαπούσαν. Λοιπόν γονείς, μαζωχτείτε. Μην κάνετε τέτοιου είδους αστεία. Τα παιδιά σας τα αγαπάτε επειδή τα γεννήσατε. Δεν τους δείχνετε την αγάπη σας με το να τα πηγαίνετε σε λούνα παρκ ή σινεμά και αγοράζοντάς τους λιχουδιές. Αυτά μπορούν να θεωρηθούν ως «επιβράβευση» για κάτι. Η αγάπη προς τον συνάνθρωπο δεν διακρίνεται με βάση τα υλικά αγαθά. Όσοι το πιστεύουν αυτό θα πρέπει να... περάσουν έξω.

Βέβαια, όλοι οι γονείς θα πρέπει να προσέχουν μην περάσουν και στην αντίπερα όχθη. Δυστυχώς υπάρχουν και αυτοί που αφήνουν τα παιδιά στη μοίρα τους, χωρίς να τους δίνουν σημασία. Είτε για τα μαθήματά τους, είτε για κάποιο παιχνίδι, είτε για συμβουλές, είτε για... τίποτα.

Το θέμα είναι, κι εμείς σαν γονείς, να μην κάνουμε τα ίδια. Διότι στα λόγια είμαστε όλοι καλοί. Στις πράξεις υστερούμε. Δυστυχώς φίλες και φίλοι αυτά μας «έφαγαν» τόσα χρόνια. Τα γαμημένα τα λόγια και οι πράξεις που ποτέ δεν έγιναν...

Αρθρογράφος: Unknown