Ο Κώστας Τάτσης γράφει στο Mix This για την ανάρμοστη συμπεριφορά των οπαδών του Άρη, στο τρίτο παιχνίδι των ημιτελικών της Basket League κόντρα στον Παναθηναϊκό, οι οποίοι από «μπασκετικοί» κατάφεραν να γίνουν... εμετικοί μέσα σε μόλις δέκα δευτερόλεπτα.
Με Γκάλη και Γιαννάκη δεν μεγάλωσα. Ούτε με Ρωμανίδη και Σούμποτιτς. Ήμουν αγέννητος και, μετέπειτα, πολύ μικρός για να ξέρω τι πάει να πει μπάσκετ ή αθλητισμός. Μεγαλώνοντας όμως, είδα κάποια πράγματα τα οποία με έκαναν να αγαπήσω πραγματικά τον μπασκετικό Άρη. Τον «αυτοκράτορα».
Θαύμασα τα κατορθώματα της ομάδας του Αντρέα Ματσον με τους Τέρελ Καστλ και Τζερεμάια Μάσεϊ. Γούσταρα βλέποντας τον Ουίλι Σόλομον υπό τις οδηγίες του συμπαθέστατου και πάντοτε μαχητικού Βαγγέλη Αλεξανδρή.
Μεγάλωσα μαθαίνοντας πως «οι οπαδοί του Άρη, είναι οι μόνοι που έχουν μπασκετική παιδεία». Αυτό πίστευα, μέχρι το απόγευμα της 9ης Μαΐου 2016. Τη μέρα που οι «μπασκετικοί» φίλαθλοι του Άρη, κατάφεραν να γίνουν εμετικοί μέσα σε δέκα αναθεματισμένα δευτερόλεπτα. Αυτή ήταν η στιγμή που σκέφτηκα πως «οι άνθρωποι δεν αλλάζουν» και που η συμπάθειά μου προς το κοινό των «κίτρινων» άλλαξε μια για πάντα.
Αρχικά είχαμε τις «ροχάλες» στον Έλιοτ Ουίλιαμς, ο οποίος, μην τρομάξετε, πήγε στη Θεσσαλονίκη για να παίξει μπάσκετ. Αντέδρασε έντονα και πολύ καλά έκανε.
Λίγο αργότερα λοιπόν, άρχισαν λοιπόν οι άνθρωποι με IQ υπό του μηδενός, να βρίζουν τη μητέρα του Δημήτρη Διαμαντίδη. Ναι, αυτοί οι αγνοί φίλαθλοι. Το ότι ο Διαμαντίδης προσπαθεί να κερδίσει φάουλ ή το ότι μιλάει στους διαιτητές το ξέρουμε. Όλοι οι αρχηγοί μιλούν στους ρέφερι και όλοι οι παίκτες, μην τρελαθούμε κιόλας, εκμαιεύουν φάουλ από ανύποπτες φάσεις. Αλλά φαίνεται, τους πείραξε ο Μήτσος. Που στην καριέρα του μετράει χίλια καλά και πέντε ψεγάδια.
Τέλος, μετά τη λήξη του ματς, τούς έφταιγε η μητέρα του Αντώνη Φώτση. Μία ακόμη μητέρα που δέχεται ύβρεις, ενώ δεν βρίσκεται εν ζωή. Αντέδρασε ο «Batman», αντέδρασε και ο Πεδουλάκης. Καλά έκαναν ρε! Δεν είναι δυνατόν να μένεις με σταυρωμένα τα χέρια ή τα... χείλη, όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα.
Όλοι αυτοί οι ΑΠΑΙΔΕΥΤΟΙ οπαδοί των ομάδων, που βρίζουν οικογένειες και σπίτια, ή εύχονται καρκίνους και σάπισμα κοκάλων, τι θα έκαναν αν δέχονταν εκείνοι τις ύβρεις; Μα προφανώς, θα έδερναν κόσμο, επειδή έχουν πολύ μεγάλα «καλαμπαλίκια». «Η μάνα είναι ό,τι πιο ιερό και δεν την πιάνεις στο στόμα σου», θα σου απαντούσαν. Όμως εκείνοι, είναι πιο μάγκες και δεν καταλαβαίνουν από μανάδες. Βρίζουν γιατί... μπορούν και γιατί δεν έχει βρεθεί ΕΝΑΣ που να του στείλει από εκεί που ήρθαν.
Το θέμα παιδιά, δεν είναι η μάνα του Διαμαντίδη. Το θέμα είναι οι μανάδες όλων που ακούνε μπινελίκια κατά καιρούς. Όλοι θέλουμε την εξυγίανση του ελληνικού αθλητισμού, ενώ καλά-καλά, δεν μπορούμε να εξυγιάνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Κεφάλι έχουμε όλοι μας. Μυαλό όμως, λίγοι διαθέτουν. Και να θυμάστε κάτι. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που «κωφεύουν» όταν ακούγονται συνθήματα και χειροκροτούν τους «υπέροχους» φιλάθλους, τότε μην περιμένετε σωτηρία σε κανέναν τομέα.
ΥΓ: Η ΚΑΕ Άρης καταδίκασε τη συμπεριφορά των οπαδών της και αυτό την τιμά. Ειλικρινά, δεν πίστευα πως θα το ζήσω αυτό. Μπράβο στον Νίκο Λάσκαρη. Μόνο μπράβο!
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου