Ακόμα κι αν φτάσει τα είκοσι ευρωπαϊκά τρόπαια η Ρεάλ Μαδρίτης θα είναι πάντα παρεξηγημένη στα μάτια των πολλών. Μπορεί ως σύλλογος να είναι «πασπαλισμένος» πλέον με τόνους από «χρυσόσκονη», αλλά για να φτάσει ως εδώ, χρειάστηκε να περάσουν από το γήπεδο (αλλά και τον πάγκο) δεκάδες τύποι με προσωπικότητα. Γράφει, ο Κώστας Κουτσαυλής.
Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι ομάδες που θα διαλέξει να «υπηρετεί» τίμια κάθε πιτσιρικάς, είναι αυτές που θα μεγαλουργούν την περίοδο που εκείνος θα βρίσκεται στην αθώα ηλικία των 5-8 χρονών. Όταν, στα μάτια του, οι μεγάλοι θα φαίνονται πολύ μεγάλοι και οι ποδοσφαιριστές θα είναι οι σούπερ ήρωες της αληθινής ζωής...
Στην πορεία, το πέρασμα στην εφηβεία, προϋποθέτει συνήθως την υιοθέτηση μιας λογικής που περιστρέφεται γύρω από την άρνηση, πράγμα απολύτως φυσιολογικό, καθώς ο ρεαλισμός, έρχεται να διαλύσει κομματάκι-κομματάκι όλα τα παραμύθια που μπορεί να έχει δημιουργήσει, ο πρώην μπόμπιρας και νυν «ημιενήλικας» άνθρωπος, συμπεριλαμβανομένης και της αντίληψης περί ποδοσφαίρου.
Όταν δε ξεπεράσει την ηλικία των είκοσι, αρχίζει να γίνεται σιγά σιγά περισσότερο επιλεκτικός στην καθημερινότητά του, γελώντας ίσως με τα πράγματα τα οποία τον έκαναν να φουσκώνει από περηφάνια μικρός, για διάφορους λόγους. Ωστόσο, αυτό το γέλιο δεν είναι απαραίτητα περιπαικτικό, όσο συγκαταβατικό, καθώς, όπως λέει και ένα σύνθημα στους τοίχους, «πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια»...
Η Ρεάλ Μαδρίτης, το βράδυ του Σαββάτου (28/5), έγραψε άλλη μια λαμπρή σελίδα στο βιβλίο της πολυετούς ιστορίας της, κατακτώντας το ενδέκατο ευρωπαϊκό τρόπαιό της. Κατά κοινή ομολογία, το αποτέλεσμα αυτό ήρθε με φυσιολογικό τρόπο, διότι ένα από τα μεγαλύτερα μπάτζετ, όχι μόνο της Ευρώπης αλλά και του πλανήτη, «κεφαλαιοποίησε» στο γήπεδο την οικονομική κυριαρχία του.
Στο κοινό αίσθημα η Ρεάλ Μαδρίτης είναι η ομάδα των «Γκαλάκτικος», των άπειρων χρημάτων, των ακριβών μεταγραφών και... της χρυσόσκονης, η οποία άρχισε να πέφτει κατά βούληση από τα μέσα των 00's, χάρη στην έλευση αστέρων όπως ο Μπέκαμ, ο Κριστιάνο και οι λοιποί. Όμως, η πραγματικότητα ίσως διαφέρει αρκετά από όλα όσα φαίνονται.
Το αίσθημα υπεροχής αυτής της ομάδας, αλλά και η... χρυσόσκονη, υπάρχει για δεκαετίες πάνω από το Σαντιάγο Μπερναμπέου. Τον τελευταίο καιρό όμως, πέφτει με το τσουβάλι, ακολουθώντας τις επιταγές του σύγχρονου ποδοσφαιρικού μάρκετινγκ. Η αλήθεια είναι όμως πως οι Μαδριλένοι έκαναν και στο παρελθόν αντίστοιχο «κρότο» στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα.
Η αρχή της νέας χιλιετίας, μια δεκαπενταετία πίσω, είχε βρει τη Ρεάλ στο ίδιο ακριβώς σημείο. Μόνο που τότε, το ποδόσφαιρο ήταν στο μεταίχμιο προς την αλλαγή εποχής, με τις πρακτικές των 90's (εντός και εκτός γηπέδου) να αφήνουν σιγά σιγά τη θέση τους στην τωρινή, φαντασμαγορική πραγματικότητα. Κι όμως, η ομάδα αυτή κυριαρχούσε και τότε, έχοντας σταρ, αλλά όχι με τη σημερινή έννοια του όρου.
Κάτω από τα δοκάρια καθόταν ο νεαρός τότε Ίκερ Κασίγιας, παιδί από τις ακαδημίες του συλλόγου. Στην άμυνα δέσποζε ο (τρομακτικός για ένα παιδί 6 χρονών τότε) Φερνάντο Ιέρο, έχοντας δίπλα του τον Μίτσελ Σαλγάδο και τον υπέροχο Ρομπέρτο Κάρλος. Στα χαφ, το δίδυμο των «Μακ» (Μακελελέ - Μακ Μάναμαν) έκοβε και δημιουργούσε με την ίδια ευκολία. Πιο μπροστά, μάγευε με κάθε άγγιγμα του στη μπάλα, ένας... καράφλας (να με συγχωρείτε) εν ονόματι Ζινεντίν Ζιντάν, ενώ στην επίθεση, ο Ραούλ πανηγύριζε κάθε του γκολ (ήταν και πολλά πανάθεμά τα) φιλώντας τη βέρα του...
Αν κάτσει κάποιος και παρατηρήσει το ρόστερ της τότε Ρεάλ, θα βγάλει το συμπέρασμα πως δεν υπήρχε κανένας «σταρ» με τη σημερινή έννοια του όρου. Άντε να ήταν ένας, ο Γκουτι. Όλοι τους και κατά κύριο λόγο οι κύριοι που προανέφερα έλαμπαν εντός γηπέδου, με τους περισσότερους εξ αυτών να έχουν... αντιεμπορική για τα δεδομένα του σήμερα, συμπεριφορά και προσωπική ζωή. Για έναν πιτσιρικά του τότε, εκείνη η ομάδα φάνταζε όαση!
Μεγαλώνοντας, η γενιά των 90's, πέρασε τη δική της εφηβεία μαζί με τη Ρεάλ. Η μόδα των μέσων της προηγούμενης δεκαετίας, ήθελε την ομάδα να μετατραπεί σε γαλαξία αστέρων, εντός και εκτός επι τ' αυτών που λέγαμε και στο σχολείο. Έτσι, ήρθαν άνθρωποι όπως ο Μπέκαμ, ο οποίος σταμάτησε ουσιαστικά να παίζει ποδόσφαιρο με το που έφυγε από τη Μάντσεστερ, αλλά και τύποι όπως ο... Γκράβεσεν.
Στα χείλη των περισσότερων ατόμων της γενιάς μου, η Ρεάλ παρά το μέγεθός της, εδώ και λίγα χρόνια αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του «φρου φρου». Αυτό το πιστεύουν και άνθρωποι που την υποστηρίζουν από τα μικράτα τους, όπως εγώ. Έχοντας το υφάκι και το τουπέ του... έμπειρου φιλάθλου και οπαδού, συγκρίνουν τη δική τους εποχή με τη σημερινή. Κακά τα ψέματα, όσο καλός παίκτης και αν είναι ο Ρονάλντο, για όλους εμάς το πακέτο που αντιπροσωπεύει, αλλά και το σταριλίκι που πουλάει μας φαίνεται λίγο ξένο.
Όμως, δεν γίνεται να μην παραδεχθούμε, όλοι εμείς οι «Μαδριδίστας» με το ύφος του... γεροπαράξενου πως δε χαρήκαμε με τη χθεσινή επιτυχία. Όλοι μας λίγο πολύ, μεγαλώνουμε και προοδεύουμε αδιάκοπα, όπως η Ρεάλ. Όλοι μας έχουμε αναμνήσεις από την εξίσου επιτυχημένη προηγούμενη γενιά, η οποία έκανε το 3/4 την τετραετία 1998-2002. Όλοι μας χαρήκαμε που είδαμε τον Ζινεντίν Ζιντάν να επαναλαμβάνει, αυτή τη φορά από τον πάγκο, το κατόρθωμα του 2002.
Μπορεί να μας έρχονται δάκρυα στα μάτια σαν θυμόμαστε τον αμούστακο Ίκερ να απογειώνεται, τον Ρομπέρτο Κάρλος να εξαπολύει τις οβίδες του, τον Ιέρο να είναι αρχηγός με τα όλα του, τον Κλόντ και τον Στιβ να δεσπόζουν στον άξονα, τον Ζινεντίν να χαϊδεύει το τόπι και τον Ραούλ να σκοράρει κατά ριπάς. Μπορεί ακόμα να λησμονούμε και τον «παππούλη» Ντελ Μπόσκε στον πάγκο της...
Αλλά ρε γαμώτο, ακόμα και η τωρινή γενιά αυτής της ομάδας, η οποία είναι πασπαλισμένη με μπόλικη χρυσόσκονη, κολυμπά στα εκατομμύρια, (και ίσως ασχολείται περισσότερο με το lifestyle παρά με το ποδόσφαιρο) είναι η Ρεάλ. Και είναι από χθες ξανά τροπαιούχα! Γιατί; Γιατί το DNA του συλλόγου πολλές φορές ξεπερνά τις προσωπικότητες που (πλέον δεν είναι τόσο ισχυρές όσο στο παρελθόν) δίνοντας φτερά σε όποιον φορά τη φανέλα...
Μπορεί στο χορτάρι, πλήν Κασεμίρο (συγκινητικός χθες) οι υπόλοιποι να μην είναι αυτό που λέμε σκληροτράχηλοι (ο Πέπε είναι κράμα ηθοποιού-ποδοσφαιριστή), αλλά γι αυτό φρόντισε η προηγούμενη γενιά. Ο κύριος που καθόταν στην άκρη του πάγκου της, είχε προλάβει να μεγαλώσει και να χαρεί επιτυχίες, στη γενιά που έβρεχε προσωπικότητες, όχι χρυσόσκονη. Ο λόγος για τον Ζινεντίν Ζιντάν...
Hala Real λοιπόν. Είτε με καραφλούς, είτε με μαλλιάδες. Είτε ακόμα και με φροντίδες τύπου σολάριουμ. Γιατί; Το είπαμε και στην αρχή. Πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτή η πατρίδα διοικείται (και θα διοικείται) από μια βασίλισσα, όσοι στρατηγοί και αν περάσουν, όσοι υπουργοί της κι αν αλλάξουν!
Υ.Γ - Κάθε γενιά έχει τους ήρωές της. Από τον Ντι Στέφανο, μέχρι και τον Ρονάλντο έχουν φορέσει αρκετοί μεγάλοι παίκτες τη φανέλα της. Στο κείμενο αναφέρονται οι πρωταγωνιστές της προηγούμενης μεγάλης «φουρνιάς» καθώς για τους σημερινούς 20-30άρηδες, αυτοί ήταν τα είδωλά τους!
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου