Οσα λενε οι αντρες μεταξυ τους

Ο Κώστας Κουτσαυλής γράφει στο Mix This για ακόμα ένα συναπάντημα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς με τον Δημήτρη Διαμαντίδη, που προσέφερε σε εμάς ένα από τα δυνατότερα «ενσταντανέ» της χρονιάς, μαζί με ένα σωρό συγκινητικές αναμνήσεις από μια ομάδα που φαινόταν (και ήταν)... άτρωτη!

Την τελευταία φορά που έγραψα κάτι που να αφορά τον Διαμαντίδη, είχα δώσει μια σιωπηλή υπόσχεση στον εαυτό μου πως δεν θα ξαναγράψω οτιδήποτε μέχρι να αποσυρθεί (και επίσημα) από την ενεργό δράση το καλοκαίρι.

Επειδή όμως αυτός ο... μπαγάσας έχει δημιουργήσει μια σχέση «εξάρτησης» με όλους όσους τον έχουν ζήσει, έδωσε ξανά την αφορμή να ασχοληθώ μαζί του, σπάζοντας τον όρκο μου. Για την ακρίβεια, κρατήθηκα, αλλά μόνο για... 80 ημέρες από την τελευταία φορά που έφτιαξα τη δική μου «αγιογραφία» για εκείνον, χρησιμοποιώντας μάλιστα ως τίτλο έναν στίχο του Παντελή Παντελίδη, (εδώ το περιλάλητο άρθρο).

Η φωτογραφία που από εχθές κάνει το γύρο του ελληνικού διαδικτυακού αθλητικού μικρόκοσμου στέκεται ως αιτία προφανής. Ο φακός αποθανάτισε δύο άνδρες οι οποίοι είναι οι κύριοι «υπαίτιοι» για την πραγμάτωση ενός ονειρικού μπασκετικού έργου το οποίο θεμελίωσε με σκληρή δουλειά, υπομονή και... μελιτζανί γκριμάτσες ο κύριος αριστερά το μακρινό 1999 και για δεκατρία συναπτά έτη. Ο έτερος κύριος στα δεξιά, από την άλλη, ακολούθησε λίγα χρόνια αργότερα (2004) και έμελε να πάει το πράγμα ένα βήμα παραπάνω, μετατρέποντας την επιτυχία σε... δυναστεία!

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, διέκρινε στον Δημήτρη Διαμαντίδη, όλα όσα ενσάρκωνε ο ίδιος στην βραχύχρονη παρουσία του στα παρκέ, παρά το γεγονός πως οι υπόλοιποι δεν ήταν το ίδιο διορατικοί με τον Σέρβο. Όταν ο Μήτσος κατέβηκε από τη Θεσσαλονική στο ΟΑΚΑ για να φορέσει την πράσινη φανέλα, όλοι μιλούσαν για έναν απαίδευτο σωματικά άνθρωπο, του οποίου τα προσόντα βρίσκονταν υπό συζήτηση. Το μόνο που έκανε εντύπωση σε όσους τον είχαν δει στα «μικράτα» του, ήταν τα μακριά χέρια του (που του έδωσαν το παρατσούκλι «Χταπόδι») και η ασυνήθιστα υψηλή αντίληψή του. Το «μπασκετικό IQ» που λέμε και στην αργκό.

Υπό το βλέμμα του «Ζότς», ο Διαμαντίδης άρχισε σιγά σιγά να αποκτά ενεργό ρόλο σε έναν Παναθηναϊκό ήδη στρογγυλοκαθισμένο στην ελληνική κορυφή, ελλείψει πραγματικού ανταγωνισμού εκείνη την περίοδο, με τον Ολυμπιακό να βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Σταδιακά, βλέπαμε στον παρκέ έναν άλλο άνθρωπο. Έναν πλήρη παίκτη που μπορούσε να κάνει σχεδόν τα πάντα κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, σε βαθμό που προσέγγιζε το άριστα. Μοίραζε ασίστ με την ίδια ευκολία που έκλεινε το δρόμο σε κάθε επίδοξο αντίπαλο στην άμυνα. Έκοβε, δημιουργούσε, ενίοτε σκόραρε και με το παραπάνω. Στην πορεία, ορμώμενος από το (θρυλικό πλέον) τρίποντο με τη Γαλλία, απέκτησε (δικαιωματικά) και τον τίτλο του clutch player.

Όταν ήρθε το «πλήρωμα» του χρόνου για τον Φραγκίσκο Αλβέρτη (2009), ο Ομπράντοβιτς δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Ο «βιονικός» Μήτσος του παρκέ, αλλά ήσυχος και χαμηλών τόνων Διαμαντίδης εκτός ΟΑΚΑ, θα γινόταν αρχηγός της ομάδας. Τα όσα είχε προσφέρει στο σύλλογο, μόλις σε πέντε χρόνια παρουσίας, θα αρκούσαν για να τον χρίσουν και τυπικά Νο1, χωρίς πολλά πολλά. Μια θέση την οποία τιμάει αδιαλλείπτως για επτά συναπτά έτη, έχοντας ως τερματισμό τον φετινό Ιούνιο, δυστυχώς για όλους μας.

Παρά το γεγονός πως οι δρόμοι του «πατέρα» Ζέλικο και του «υιού» Διαμαντίδη χώρισαν το καλοκαίρι του 2012, οι δυό τους κοίταξαν μπροστά απευθείας, χωρίς προστριβές. Έκτοτε, ο Ομπράντοβιτς προσπαθεί (χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία) να ανυψώσει το τουρκικό μπάσκετ, ενώ ο Διαμαντίδης, αφού πέρασε μια διετία στην οποία η ομάδα έψαχνε να βρει τα πατήματά της, ευελπιστεί να... συνταξιοδοτηθεί, περνώντας «άλλη μια μέρα στη δουλειά» που λέμε. Με τίτλους και δόξα.

Όταν όμως οι δρόμοι των δύο συναντώνται, ο χρόνος παγώνει και επιστρέφει πίσω στο παρελθόν. Σε εκείνες τις εποχές που αρκούσε ένα κοίταγμα του ενός στον άλλο για να αλλάξει ο ρους ενός αγώνα, για να «σφραγιστεί» κάθε επιτυχία. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, η συνύπαρξή τους χαρακτηρίζεται όχι απλά επιτυχημένη, μα βγαλμένη από τα ωραιότερα «μπασκετικά» παραμύθια. Οκτώ χρόνια, δεκάξι τίτλοι (7 πρωταθλήματα, 6 κύπελλα, 3 ευρωπαϊκά).

Χθές, στο ΟΑΚΑ, βρέθηκαν τετ-α-τετ για τέταρτη φορά. Έπραξαν ότι θα έπραττε κάθε νοήμων άνθρωπος. Ο ένας βρέθηκε στην αγκαλιά του άλλου, ξεχνώντας τα όποια «τυπικά» τους χωρίζουν πλέον. Τι κι αν ο ένας βρίσκεται στην Τουρκία και ο άλλος στην Ελλάδα, τι κι αν υπηρετούν διαφορετικούς συλλόγους. Όταν βρίσκονται μαζί, είναι ο Διαμαντίδης και ο Ομπράντοβιτς. Ο πατέρας και ο γιός. Ο σεβασμός και η δικαίωση. Ο Παναθηναϊκός...

Η σχέση αυτών των δύο, αποτυπώνει με γλαφυρό και παραστατικό τρόπο, ένα από τα βασικά συστατικά του μείγματος που οδήγησε το σύλλογο στο να θεωρείται (δικαίως) ως ο πιο επιτυχημένος στα ομαδικά αθλήματα στη χώρα μας και ένας από τους τρεις μεγαλύτερους (μαζί με Ρεάλ και Μακάμπι) της Ευρώπης. Δεν είναι και λίγο πράγμα...

Το καλοκαίρι ο Μήτσος θα αποσυρθεί. Ο Ομπράντοβιτς θα ήθελε σίγουρα να τον δει στον πάγκο μιας ομάδας. Εξάλλου αυτός, μαζί με τον Σάρας Γιασικεβίτσιους, αποτελούν από τα ελάχιστα παραδείγματα παικτών που ήξερες πως θα μπορούσαν άνετα να σταθούν σε υψηλό προπονητικό επίπεδο.

Ο «3D» όμως, κατά τα φαινόμενα και καθ' ομοίωσιν του Νίκου Γκάλη, μάλλον οδεύει προς την οριστική απόσυρση για να ασχοληθεί (επιτέλους) με την οικογένειά του και την Καστοριά που τόσο λατρεύει. Από την άλλη, ο Ζέλικο θα συνεχίσει το (εκ προοιμίου δύσκολο) έργο του στην Τουρκία, δουλεύοντας ακατάπαυστα ώστε να κατακτήσει τα γνώριμα λημέρια της κορυφής, με διαφορετικό όμως «στρατό».

Το σίγουρο είναι πως στο μέλλον, όλοι όσοι θα σκαλίζουν τα μπασκετικά κιτάπια, θα μαθαίνουν από πρώτο χέρι πως αυτοί οι δύο, κάπου, κάποτε, γράψανε μια ιστορία που όμοιά της ίσως να μην υπάρξει. Μια ιστορία γραμμένη με κόπους, με δουλειά, με προσπάθεια και... με αγκαλιές ευγνωμοσύνης. Παρόμοια με αυτή που νιώθουμε όλοι όσοι τους ζήσαμε για εκείνους...

Υ.Γ - "Ο Σάσα (Τζόρτζεβιτς), ο Μποντιρογκα και ο Διαμαντίδης ήταν οι τρεις παίκτες που αρκούσε να τους κοιτάξω για να καταλάβουν τι θέλω από αυτούς. Αυτό ειναι κάτι που κάθε προπονητής θέλει να έχει. Για μένα η πρώτη φορά ήταν με τον Σάσα, στη συνέχεια με τον Μποντιρόγκα και τελικά με τον Διαμαντίδη.'' Τάδε έφη Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Αρθρογράφος: Kώστας Κουτσαυλής