Η Χριστίνα Αμερικάνου κατακεραυνώνει μέσω του Mix This, την υποκρισία με την οποία σύσσωμος ο αθλητικός Τύπος αλλά και ο ελληνικός λαός, υποδέχθηκε τη μεγάλη επιτυχία της Άννας Κορακάκη στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βραζιλίας.
Η Αννα Κορακάκη κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 10 μ. της σκοποβολής. Αύριο, Τρίτη 9 Αυγούστου 2016, στην προσπάθειά της στα 25μ. ίσως κατακτήσει ακόμα ένα μετάλλιο, ίσως και όχι, αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία.
Σημασία είχε πως η Αννα Κορακάκη πήρε τα λεπτά δημοσιότητας που δικαιούταν εδώ και πάρα πολύ καιρό, από το αργυρό μετάλλιό της στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2014, το χρυσό μετάλλιό της στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2014 και το αργυρό μετάλλιό της στην αντίστοιχη διοργάνωση του 2011. Και πήρε επιτέλους τη δημοσιότητα που της αξίζει χάρη σε μία μεγάλη, τεράστια επιτυχία της. Το πρώτο ολυμπιακό μετάλλιο για την χώρα μας μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας, 96 χρόνια μετά.
Εμείς όλοι οι απ’ έξω, απλοί πολίτες, φίλαθλοι, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, μάθαμε επιτέλους την ιστορία αυτής της όμορφης Δραμινής που ζει στη Θεσσαλονίκη και προτίμησε τους αγωνιστικούς στίβους για να περνάει τον ελεύθερο χρόνο της και όχι τα μαγαζιά της ξελογιάστρας πόλης της. Εμείς όλοι ακούσαμε το όνομά της συνάμα με την απονομή του μεταλλίου της, αν και οι περισσότεροι από μας καταφύγαμε στο Google για να δούμε περί ποίας πρόκειται.
Ελπίζω να γίνεται εμφανές ότι σχηματικά γενικεύω για να καταδείξω την αδικία που συντελείται για ένα μεγάλο μέρος Ελλήνων αθλητών, που και στην Ελλάδα της κρίσης επιμένουν να κοπιάζουν για να διακριθούν και να ξεχωρίσουν κάτω από αντίξοες συνθήκες, χωρίς την ανάλογη προβολή. Στην περίπτωση της Άννας Κορακάκη, ή μάλλον ΚΑΙ στην περίπτωση της Αννας Κορακάκη, η υποκρισία μας λοιπόν χτύπησε… κόκκινο!
Τα social media γέμισαν διθυραμβικά στάτους για την 20χρονη Ολυμπιονίκη, οι δημοσιογράφοι (επιτέλους) έχυσαν «τόνους μελανιού» για εκείνη, για τη ζωή της, για τους ανθρώπους που την στήριξαν και φυσικά κατά την προσφιλή τακτική τους έσπευσαν να στηλιτεύσουν τους πολιτικούς που θεσμικά τη συνεχάρησαν, γιατί δεν βρέθηκαν στο πλευρό της.
Ουδείς προφανώς αναλογίστηκε τη δική του ευθύνη στην ελάχιστη προβολή της προσπάθειας της πριν την μεγάλη επιτυχία. Τα τηλέφωνα στο σπίτι της έσπασαν κατόπιν εορτής, και αυτοί που όλο το διάστημα του χρόνου ασχολούνται με… φελλούς και τους κάνουν… μάγκες, θυμήθηκαν πως υπάρχουν και ιστορίες που πρέπει να αναδειχθούν.
Το μετάλλιο της Κορακάκη έγινε αιτία θαυμασμού και περηφάνιας, αναρωτιέμαι όμως αν έγινε αιτία περισυλλογής και αυτοκριτικής για εμάς τους δημοσιογράφους που έχουμε αναγάγει την αθλητική δημοσιογραφία σε οπαδικό παραλήρημα και αφιερώνουμε σε κάθε ολυμπιάδα ένα μονόστηλο στις επιτυχίες της κάθε Κορακάκη (σ.σ ολυμπιάδα είναι το διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ δύο Ολυμπιακών Αγώνων για να μην μπερδεύεστε). Εμάς που αναδεικνύουμε τα «ανδραγαθήματα» ποδοσφαιριστών κατά κύριο λόγο, μπασκετμπολιστών κατά δεύτερο και ωραίων κυριών που τους πλαισιώνουν κατά τρίτο, που το μοναδικό μας μέλημα είναι η εξυγίανση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, ενώ αυτό θα έπρεπε να έχει ήδη ενταχθεί στις αρμοδιότητες του Υπουργείου Εμπορίου ή δεν ξέρω εγώ που αλλού. Που κάνουμε δεκάδες ραδιοφωνικές εκπομπές στα δύο αθλητικά ραδιόφωνα για να ακούμε τα ίδια και τα ίδια από τους ίδιους και τους ίδιους παράγοντες, από τους ίδιους και τους ίδιους αθλητές, που έχουμε τηλεοπτικές παραγωγές για να μιλάμε επί τριώρου για το αν ήταν πέναλτι στο Καλλονή – Πανθρακικός ή αν ήταν οφσάιντ ο σκόρερ στο Εργοτέλης – ΟΦΗ.
Η αθλητική παιδεία ενός ολόκληρου λαού, του λαού που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες έχει περιοριστεί στην επί μακρώ ανάλυση ανούσιων ποδοσφαιρικών ιστοριών πάσης φύσεως, οι αναγνώστες μας πλέον είναι μόνο σκληροπυρηνικοί οπαδοί, τους οποίους ουδόλως βοηθάμε να δουν τον αθλητισμό με άλλο μάτι, και οι απλοί και αγνοί φίλαθλοι ψάχνουν μετά μανίας να βρουν μία είδηση που θα χει να κάνει με την πραγματική ουσία του αθλητισμού, αυτή που βρίσκεται στους ερασιτέχνες αθλητές και στον άθλο που αυτοί καθημερινά καταβάλουν για να βρεθούν κάποια στιγμή στη θέση της Αννας Κορακάκη, στο βάθρο μιας μεγάλης διοργάνωσης.
Δεν φταίνε λοιπόν μόνο οι πολιτικοί αγαπητοί συνάδελφοι, όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε απαξιώσει το σημαντικότερο κομμάτι του ελληνικού αθλητισμού, τους ερασιτέχνες-ήρωες αθλητές μας. Φταίμε εξίσου όλοι μαζί, και λιγότερο ακόμα το αναγνωστικό μας κοινό.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου