Σήμερα (5/7) συμπληρώνεται ένας χρόνος από το «καταραμένο» δημοψήφισμα του 2015, το οποίο από την «κορφή» ως τα «νύχια» του στήθηκε άψογα επικοινωνιακά, παγίδευσε κι άλλο τον ελληνικό λαό σε ένα παιχνίδι «στημένο και από πριν ξεπουλημένο». Γράφει, ο Κώστας Κουτσαυλής.
Το επικοινωνιακό «χάρισμα», ευαγγελίζεται ως προσόν σε πολλούς τομείς της σύγχρονης ζωής μας. Για κάποιον άνθρωπο, άπαξ και το κατέχει, θεωρείται (σοφά) πως μπορεί με τη δύναμη του λόγου του να στρέψει προς όφελός του συγκεκριμένες καταστάσεις αλλά και άτομα, με σκοπό να υπηρετήσει το δικό του συμφέρον. Πάνω κάτω, το ίδιο συμβαίνει και σε συλλογικό επίπεδο, ιδιαίτερα αν αυτοί που το χειρίζονται κυβερνούν μια ολόκληρη χώρα.
Στην Ελλάδα, δόξα τω θεώ, έχουμε πάρει αρκετές μικρές «γεύσεις» από τα λεγόμενα «επικοινωνιακά τρικ» στην πολιτική σκηνή, καθώς για δεκαεπτά περίπου χρόνια, είχαμε την «τύχη» να σκεπαζόμαστε υπό τον ήλιο τον πράσινο που ανέτειλε και μας οδήγησε σε καρόδρομους, αφού πρώτα μας έκανε λίγη βολτίτσα στις μεγάλες λεωφόρους. Στο «κύκνειο άσμα» του μάλιστα ως κυβέρνηση, δε δίστασε να χρησιμοποιήσει το μεγαλύτερο από αυτά. Το «λεφτά υπάρχουν» ήταν μόνο η αρχή.
Ωστόσο το περσινό κατόρθωμα των γενοσήμων αυτού του ήλιου, ξεπέρασε σε λογική και πρακτική όλα τα προηγούμενα. Ήταν τόσο μεγάλο το κόλπο που περιείχε άπειρες παραμέτρους και οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια τον ταλαιπωρημένο και μπουχτισμένο ελληνικό λαό, να σκάψει (άθελά του) λίγα μέτρα περισσότερα στον δικό του «τάφο», νομίζοντας πως έκανε αντίσταση.
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία του ελληνικού κράτους, ένα κόλπο δεν ήταν τόσο καλοστημένο και προσχεδιασμένο. Οι πρωτόγνωρες καταστάσεις που βιώσαμε όλοι μας με την εφαρμογή των capital controls, οι πολύωρες διαπραγματεύσεις του πρωθυπουργού με τους θεσμούς και το κλίμα αβεβαιότητας που επικρατούσε, ήταν στην πραγματικότητα η τέλεια «ασίστ» σε ότι επρόκειτο να έρθει. «Το αρρωστήσανε το παλικάρι, έβγαλε έρπη από τα κοράκια της Γερμανίας». Η πρώτη νίκη της κυβέρνησης...
Κι όμως, παρά το γεγονός πως ο ελληνικός λαός βρέθηκε άθελά του στο μάτι ενός κυκλώνα, χωρίς κανένα μέσο διαφυγής να διαφαίνεται στον ορίζοντα, η λύση του «άψε,σβήσε» δημοψηφίσματος, έμοιαζε σαν ανάσα αντίστασης για εκείνον. Στην Ελλάδα του 2015, με την κρίση να διαβαίνει ήδη τον έκτο χρόνο της και εκατομμύρια κόσμο να ακροβατεί στα όρια της ανεργίας και της πείνας, η 5η Ιουλίου ήταν ευκαιρία εξιλέωσης και βαθιάς ανάσας. Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά σε όλη την υπόθεση, αφού το δημοψήφισμα το οργάνωσε «το παλικάρι που έβγαλε έρπη από την κούραση»...
Το 61.3% των 6.161.140 ψηφοφόρων που προσήλθαν στις κάλπες, πέτυχαν μια πρόσκαιρη, επικοινωνιακή όπως φάνηκε επίσης, νίκη. Κόντρα στην «πιλάλα» των ΜΜΕ, με πρωτοπαλίκαρα τους Μπογδάνο και Σαράφογλου, κόντρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κόντρα στα μέτρα. Μόνο που αυτό το «κόντρα», εξυπηρετούσε την ίδια την κυβέρνηση, η οποία δύο ημέρες μετά την τελική έκβαση της διαδικασίας, χρησιμοποίησε το αποτέλεσμα προς όφελός της. Βρέθηκε εκ νέου στις Βρυξέλλες, έχοντας το δικό της ξεκάθαρο «ΝΑΙ», που κακά τα ψέματα χρησιμοποιούσε από την αρχή της εκλογής της, χρησιμοποιώντας την περίφημη «καραμέλα» της λαϊκής βούλησης ως «μέσο πίεσης για μια καλύτερη συμφωνία».
Ο κόσμος που πίστεψε πως όρθωσε το ανάστημά του προδώθηκε εν μια νυκτί, συμμετέχοντας σε μια διαδικασία που «μύριζε» σκατά από τη γέννησή της. Είτε σε ιδεολογικούς, είτε σε πρακτικούς λόγους. Οι επιλογές που δόθηκαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν ξεκάθαρες για εκείνους και κάλεσαν το λαό να επιλέξει μεταξύ υπάρχουσας και διαφορετικής συμφωνίας. Το έγραφε άλλωστε και το ψηφοδέλτιο, στο μεγαλύτερο (από πλευράς έκτασης) ερώτημα που έχει διατυπωθεί σε μια τέτοια διαδικασία και δε χωρά απλώς τη μονολεκτική απάντηση του «ΝΑΙ» ή του «ΟΧΙ».
Όμως τα φαινόμενα, μαζί και η διαστρεβλωμένη γνώμη των ΜΜΕ, τα οποία πόλωσαν ένα κλίμα που λειτούργησε ξεκάθαρα εναντίον του λαού, μετέτρεψε το αρχικό ερώτημα σε ένα «άκαιρο» ντιμπέιτ, όσον αφορά την παραμονή μας ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ή το σταμάτημα των μέτρων. Και ο κόσμος τσίμπησε, πιστεύοντας πως με το «ΟΧΙ» του θα έκοβε τη φόρα της κυβέρνησης, η οποία ανέβηκε στην εξουσία για να εφαρμόσει μέτρα και εντολές.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Έπειτα από το «περήφανο ΟΧΙ», ήρθε άλλο ένα περήφανο μνημόνιο, μια περήφανη μετατροπή του ασφαλιστικού και αναμένονται κι άλλα, ακόμα πιο περήφανα μέτρα για να κάτσουν στο σβέρκο του καθενός μας. Κι όλα αυτά γιατί εν' τέλει, η κυβέρνηση η οποία απέτυχε να «χορέψει» τους ευρωπαίους με τα νταούλια, χόρεψε στο ταψί τρία εκατομμύρια Έλληνες. Αυτή ήταν μια τεράστια επικοινωνιακή της νίκη και παράλληλα μια καταστροφική ήττα για όλους εμάς.
Η επιλογή του λαού προς το «ΟΧΙ» ήταν τίμια τουλάχιστον. Έδειχνε με έναν ανώριμο έστω τρόπο το «φτάνει πια», την έκφραση που ακούγεται από όλο και περισσότερα χείλη. Ίσως όμως να χρειαζόταν και ένα «ΟΧΙ» παραπάνω εκείνη τη μέρα. Αυτό το διπλό που ακουγόταν τότε «ντεμοντέ» ή «προδοτικό για τη χώρα», το οποίο προσμετρήθηκε εν τέλει ως «άκυρο» στις καταμετρήσεις και είχε ξεκάθαρη στάση ως προς το ερώτημα του δημοψηφίσματος και την τελική έκβαση...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου