Όσο ο περισσότερος κόσμος βγάζει τα «χούγια» του παρακολουθώντας το Euro της... νύστας, το ελληνικό μπάσκετ συνεχίζει ακάθεκτο στο να δίνει απλόχερα τροφή για χαρές (Περπέρογλου), γκρίνιες (Κατσικάρης) και... πανηγύρια (Πολίτης). Γράφει, ο Κώστας Κουτσαυλής.
Όποιος έχει απυηδήσει με το θέαμα στο Euro της Γαλλίας, του προτείνω ανεπιφύλακτα να ασχοληθεί με τα τελευταία τεκταινόμενα στο ελληνικό μπάσκετ και υπογράφω με τα δύο μου χέρια πως η «νύστα» θα του φύγει με συνοπτικές διαδικασίες!
Και τι δεν έχει συμβεί τον τελευταίο καιρό στο άθλημα. Θαρρείς πως η, ποτισμένη με πολλά ερωτηματικά, επιλογή των δεκαέξι του Προολυμπιακού από τον Φώτη Κατσικάρη έχει ανοίξει τους «ασκούς» του Αιόλου στα ελληνικά πεπραγμένα. Ας τα πάρουμε ένα ένα με τη σειρά, καθώς η ενασχόληση του υπογράφοντα με τα γήπεδα της Γαλλίας, λόγω ανωτέρας βίας και... εργασίας, θα μας κρατήσει πίσω από τις εξελίξεις.
Στα των επιλογών του Φώτη Κατσικάρη για τους «τελικούς» της Ιταλίας τον Ιούλιο, ο γδούπος και ο ορυμαγδός σχολίων και... θαψίματος από το σύνολο της κοινής γνώμης, έφτασε να λάβει μεγάλες διαστάσεις. Σε σημείο που η παραφιλολογία και τα σενάρια για αγρίους ξεπέρασαν ακόμα και τις, αρκετές ανορθογραφίες, στις οποίες υπέπεσε ο ομοσπονδιακός προπονητής.
Μετά ήρθε και το «πάρε-δώσε» Κατσικάρη – Παππά, με όλους εμάς να γινόμαστε μάρτυρες της όποιας προσωπικής κόντρας τους, χωρίς να υπάρχει λόγος σε τελική ανάλυση, ενώ για «κερασάκι στην τούρτα» ήρθε και ο τραυματισμός του Παπανικολάου, έτσι για να δέσει το γλυκό! Πάλι καλά να λέμε που ο Αντετοκούνμπο πήρε το ΟΚ των Μπακς, αλλιώς ποιος θα συγκρατούσε τη μαινόμενη κοινή γνώμη...
Ο Κατσικάρης έκανε λάθη, αλλά όλοι λίγο πολύ επιδοθήκαμε στο γνωστό σπορ της «σταύρωσης» πριν καν αυτή η ομάδα δείξει το οτιδήποτε στο παρκέ. Γενικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός πως μέσα στη φούρια μας λησμονούμε τη σταδιακή «αποψίλωση» (λόγω απόσυρσης) της τελευταίας «χρυσής γενιάς», με τους Σπανούλη, Ζήση να αποτελούν παρελθόν.
Ποιος είπε οτι η νέα ημέρα για την εθνική θα είναι απαραίτητα επιτυχημένη; Γι' αυτό, το ορθόν και το σοφό είναι να σταυρώσουμε οποιον είναι μετά το Προολυμπιακό. Έτσι, για να σεβαστούμε κιόλας όσους κλήθηκαν για να εκπροσωπήσουν τη χώρα μας, οι οποίοι πέρα από τα όποια προβλήματά τους, έχουν να αντιμετωπίσουν και την έμμεση γκρίνια του κόσμου συν τοις άλλοις...
Πέραν λοιπόν από όλα όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν, προσωπικά κρατάω ένα σχόλιο στα social media στο οποίο ένα παλικάρι αναρωτήθηκε «Δεν κάλεσε τον Παππά, ποιος θα βάλει τη μπάλα στο καλάθι;» Λες και τα προηγούμενα χρόνια (με εξαίρεση το περσινό τουρνουά της... Μπουρουσιάδας) είχαμε τον κλασικό σουτέρ ή σκόρερ για να μας τραβήξει μπρος! Μετά τον Γκάλη, δεν υπάρχει κλασικός Έλληνας σουτέρ, κι αν εμφανιστήκανε πολλοί και αξιόλογοι κατά καιρούς, στην Εθνική υποτάχθηκαν για χάρη του συνόλου!
Δεν ανέφερα τυχαία το όνομα του Νίκου Γκάλη. Ο «Νικ» θέλοντας και μη είναι το πιο hot όνομα στην ελληνική μπασκετική σκηνή. Για την ακρίβεια πάντα ήταν, είναι και θα είναι, μόνο που πλέον συζητιέται για λάθος λόγους...
Ο Σταύρος Κοντονής, θέλοντας ίσως να διασκεδάσει τις εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν με το προσκήνιο και το παρασκήνιο του τελικού Κυπέλλου, αλλά και να στρέψει τα βλέματα του κόσμου μακριά από την «καυτή πατάτα» του νέου ασφαλιστικού, χρησιμοποίησε, στο μέτρο του δυνατού, το όνομα και την υστεροφημία της εθνικής μπασκετικής κληρονομιάς μας, μετονομάζοντας το ΟΑΚΑ σε «Νίκος Γκάλης».
Ο άλλοτε στραβωμένος και απομακρυσμένος από το lifestyle και τον κόσμο των ΜΜΕ, Γκάλης, αποδέχθηκε (και ορθώς) την πρόσκληση-πρωτοβουλία του Σταύρου Κοντονή, τα βαθύτερα κίνητρά της οποίας είναι μακριά από τον μικρόκοσμο του μπάσκετ, αλλά ως πρώτη ανάγνωση είναι απόλυτα ορθή σαν κίνηση. Η πολιτεία στο σύνολό της όλα αυτά τα χρόνια του είχε γυρίσει την πλάτη πέραν κάποιων ατομικών πρωτοβουλιών.
Κάπου εκεί άρχισαν οι πρώτες φωνές. «Μα καλά, όλα τα γήπεδα της Ελλάδας θα πάρουν το όνομά του;» η φράση που βγήκε από το στόμα πολλών. Σαφώς και όχι, αλλά τουλάχιστον ένα, το μεγαλύτερο αυτής της χώρας, ΠΡΕΠΕΙ να φέρει το όνομά του. Εδώ ολόκληρος Άρης που υποτίθεται είναι η ομάδα της καρδιάς του, έδωσε το όνομα του στη σάλα, όχι σε ολόκληρο το γήπεδο.
Το θέμα είναι πως ο κόσμος, αντί να χειροκροτήσει την επιλογή αυτή, ψάχνοντας ωστόσο σε περισσότερο βάθος τα απώτερα κίνητρα του διπλωματία και μάστερ της τακτικής, υφυπουργού, έμεινε να γκρινιάζει για τη... μικροπολιτική. Δυστυχώς, στο «άρμα» όλων των κακοπροαίρετων, ηγήθηκε ο «ευρωκόουτς» Πολίτης, ο οποίος τα έχωσε χοντρά σε Πολιτεία και Γκάλη, χάνοντας όσο δίκιο και αν του είχε απομένει.
Προφανώς και η επιτυχία του 1987 δεν πέρασε ΜΟΝΟ από τα χέρια του Γκάλη. Αλλά στον Γκάλη πιστώνεται το 60% αυτής, κακά τα ψέματα. Ο Πολίτης, συνεχίζοντας την κόντρα που ξεκίνησε από εκείνο το μεσημέρι του 1994, όταν έδιωξε κακήν κακώς τον παίκτη από το γήπεδο των Αμπελοκήπων στην κοινή τους θητεία στον Παναθηναϊκό, έβαλε λάδι στη φωτιά. Λες και χρειάζεται κοτζάμ Πολίτης να κρυφτεί πίσω από τον ίδιο τον Γκάλη για να κάνει όνομα...
Δυστυχώς, επειδή μιλάμε για την Ελλάδα, χρειάστηκε να περάσει μια τριακονταετία γεμάτη ώστε να μιλάμε για γήπεδο στο όνομα του Γκάλη. Οι υπόλοιποι (δυστυχώς, ξαναλέω) μπορεί να χρειαστεί να περιμένουν πολύ παραπάνω, η μπορεί να μη δουν και ποτέ το όνομά τους σε πλακέτα. Καταλαβαίνω ως ένα σημείο την πικρία τους, αλλά δε χρειάζεται να ροκανίζουν την υστεροφημία τους και την ΤΕΡΑΣΤΙΑ προσφορά και καριέρα τους στο μπάσκετ, με αυτές τις τακτικές. Γι' αυτό λοιπόν και το «ντισκαλιφιέ» του τίτλου χρεώνεται στον Κώστα Πολίτη...
Μετά από όλα αυτά, δε μπορώ παρά να κλείσω με Στράτο Περπέρογλου, ο οποίος έδωσε με... άκρως ελληνικό τρόπο τη νίκη στη Μπαρτσελόνα στον πρώτο τελικό της ACB κόντρα στη Ρεάλ. Ναι, ο Στράτος ο «μέτριος» που δε μπορεί να ξεχωρίσει τη γραμμή τριπόντου και διπόντου, που δεν έχει σουτ, που δεν έχει προσωπικότητα. Φανταστείτε να είχε κιόλας τι θα έκανε (ειρωνικό το σχόλιο)...
Κλείνω με Περπέρογλου, παρακάμπτοντας λιγάκι τον «άγραφο» κανόνα της δημοσιογραφίας, ο οποίος λέει πως τη μερίδα του λέοντος σε ένα κείμενο πρέπει να την έχει το πρόσωπο ή η κατάσταση που σχολιάζει ο συντάκτης. Επέλεξα να αφιερώσω στον Στράτο τη φώτο εξωφύλλου αλλά και τις τελευταίες γραμμές του κειμένου. Όχι λόγω ασέβειας, αλλά χάριν... ευθυμίας. Μετά από τόσα «ανορθόγραφα», μου αξίζει (και μας αξίζει) να βάλουμε τη σημερινή τελεία καμαρώνοντας και χαμογελώντας...
Υ.Γ - Είναι και ο Στράτος στην 16άδα του Προολυμπιακού. Αυτός μας κάνει τουλάχιστον ή πρέπει να έρθει κάποιος πιο... αξιόπιστος;
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου