Δυστυχώς στις μέρες μας, όλοι ξεχνούν εύκολα. Πολλές φορές προσφέρεις πράγματα, σε σηκώνουν στα... ουράνια και εν μία νυκτί σε ρίχνουν στα τάρταρα, σαν να είσαι το τελευταίο σκουπίδι στη γη. Γράφει στο Mix This, ο Κώστας Τάτσης.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράμα από την αμνησία. Όχι την... ασθένεια. Αλλά την... εκ προ μελέτης. Δουλεύω σχεδόν δύο χρόνια για την ψυχή της μάνας μου. Δεν έχω πάρει σεντ αλλά συνεχίζω να δίνω τα πάντα. Είμαι βέβαια τυχερός, γιατί κανείς δεν με... πέταξε σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Έδωσα και συνεχίζω να δίνω, όλο μου το είναι στον εκάστοτε εργοδότη μου. Γιατί γουστάρω αυτό που κάνω. Αψηφώντας τα... κηρύγματα του τύπου «πρέπει να βρεις άλλη δουλειά, να πληρωθείς, να φύγεις από κει». Πιστεύω πως σύντομα θα δικαιωθώ.
Είμαι από τους τυχερούς λοιπόν. Κάνω αυτό που αγαπώ και κανείς δεν με περιμένει στη γωνία για να με πατήσει. Υπάρχουν άλλοι όμως που όσα κι αν έδωσαν στις δουλειές τους, και στην προκειμένη, στην ομάδα τους, πήραν τ’ αρχίδια τους κι έφυγαν. Γιατί δυστυχώς, είμαστε ένας λαός που στα λόγια ξέρει να είναι μάγκας και στις πράξεις μαλάκας. «Παιχταρά μου, είσαι ο καλύτερος, θα σε φτιάξουμε», ώσπου μια μέρα «φεύγεις, δεν είσαι καθόλου καλός». Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, συνειδητοποιείς πως ο όρος «οικογένεια» έχει πάει βόλτα και τη θέση του έχει πάρει το «συμφέρον».
Το να απολύεις κάποιον είναι απόλυτα λογικό. Δεν σου κάνει, σκοπεύεις να πας την ομάδα σου ένα βήμα παραπέρα και θες κάποιον καλύτερο. Δεκτό. Όμως, όταν αυτός ο κάποιος έχει δώσει και την ψυχή του στην ομάδα, έχει χύσει ιδρώτα φθάνοντας τους αθλητές του σε ένα Χ επίπεδο, πρέπει να του συμπεριφερθείς ανάλογα. Δεν γίνεται να είμαστε φίλοι με όλους. Απόλυτα λογικό. Δεν γίνεται να τους... χωνεύουμε όλους. Αντιθέτως, κι εχθρούς θα έχουμε, και αντίζηλους και... τα πάντα! Αλλά, να θυμάστε ένα πράγμα. Η αχαριστία πληρώνεται πολύ ακριβά. Έρχεται η μέρα που οι μάσκες πέφτουν και τα πρόσωπα που φαίνονται από κάτω τους, είναι εντελώς διαφορετικά. Και αυτό είναι το χειρότερο σενάριο.
Όλα είναι δανεικά. Αυτό και μόνο έχω να πω. Μυαλό δεν σκοπεύω να βάλω σε κανέναν από αυτούς που δεν σέβονται. Από αυτούς που όταν είσαι μπροστά γελούν και κάνουν αστειάκια, ενώ όταν είσαι από πίσω σε βρίζουν και σε κράζουν. Όποιος είναι άντρας και τιμάει τα παντελόνια του, τα εξηγεί όλα φόρα παρτίδα. Εκεί φαίνεται η οικογένεια. Και όχι στα «φαγοπότια» και τις μεγάλες νίκες.
ΥΓ1: Ένα είναι το σίγουρο από αυτή την ιστορία. Το «θύμα» θα επαναστατήσει με τον τρόπο του και θα βάλει τα... γυαλιά στον θύτη. Αυτό θα είναι και το μεγαλύτερο γλέντι!
ΥΓ2: Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά, να πούμε «έκανα λάθος». Τώρα, το μόνο που λέμε, είναι «αυτός φταίει».
ΥΓ3: Ελπίζω να μην χρειαστεί να ζητήσω κι εγώ δημόσια συγγνώμη για να ξαναμιλήσω στα μέλη της ομάδας που αγαπώ.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου