Η ζωη που θα θελαμε να ζουμε

Η Νάντια Ρούμπου περιγράφει μία «άλλη ζωή» έτσι όπως την έζησε. Λίγοι και τυχεροί θα μπορέσουν να την καταλάβουν. Είναι η κατασκηνωτική!

Δε νομίζω πως κανείς που έχει περάσει παραπάνω από 3-4 μέρες στα ξύλινα σπιτάκια και τις σκηνές κατασκηνώσεων θα μπορούσε να πει κάτι άλλο. Η κατασκήνωση είναι η ζωή που θα θέλαμε να ζούμε. Δεν αναφέρομαι, προφανώς, στις 20 μέρες τον χρόνο που πολλοί από εμάς πηγαίνουμε ακόμα, παρά το γεγονός ότι έχουμε γίνει ολόκληρα γαιδούρια, αναφέρομαι γενικά.

Οι καταστάσεις και τα συναισθήματα που σου επιβάλλει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, είναι μοναδικά.

Ξέρεις ότι όταν κλείσει η «πύλη» την πρώτη μέρα είσαι «μόνος σου» και παράλληλα περιτριγυρισμένος από τόση αγάπη. Πολλοί θα πουν ότι αυτό είναι οξύμωρο, όμως αυτό το μούδιασμα που παθαίνεις περνώντας μέσα σκεπτόμενος: «θα είναι όπως πέρυσι; θα μπορέσω να κάνω φίλους φέτος;» είναι κανόνας. Μάλιστα, για όποιον της δώσει μία ευκαιρία η απάντηση είναι πάντα η ίδια, όσο περνάνε οι μέρες γίνεται πιο έντονη. Είναι, σχεδόν, καθαρά στο χέρι σου αν θα μπορέσεις να την ανακαλύψεις.

Θα μπορούσε να καθρεφτιστεί στα δάκρυα του αποχωρισμού την τελευταία μέρα ή ακόμη στην υπόσχεση που δίνεις «Ξανά μαζί». Μία υπόσχεση που για πολλούς από εμάς κρατά στον χρόνο και σιγά σιγά το «ξάνα» αντικαταθίσταται από το «για πάντα».

Εξάλλου, είτε ως κατασκηνωτές, είτε ως επισκέπτες, είτε ως στελέχη, είτε ως γονείς, πάντα θα βρίσκεται κάποιος τρόπο να ξετρυπώνεις σε αυτήν την μικρή κοινωνία που προσφέρει απλόχερα πολλά που έξω από εκεί πρέπει να φορέσεις κυάλια για να τα βρεις.

Ξέρεις, επίσης, ότι θα γκρινιάξεις τις πρώτες μέρες για το πόσο νωρίς πέφτεις για ύπνο -λέμε τώρα-, όμως τις επόμενες ημέρες θα πέσεις ξερός από την κούραση γιατί από το πρωί έκανες όσες δραστηριότητες δεν έχεις κάνει όλη την υπόλοιπη χρονιά! Βέβαια, υπάρχουν και οι σκληροπυρηνικοί κατασκηνωτές που περιμένου(ν)με 365 μέρες τον χρόνο αυτές τις μέρες οπότε για αυτήν την περίοδο αποκτούν απίστευτες ικανότητες αϋπνίας. (Μην σας μπαίνουν ιδέες ρεμάλια) Έτσι και αλλιώς και αλλιώτικά, πότε ξανά θα έχεις την ευκαιρία να βρεθείς με άλλους 11-12 συνομήλικους σου στον ίδιο χώρο, μοιράζοντας τα πάντα, και επιβεβαιώνοντας το ρητό που λέει ότι η πιο όμορφη συνύπαρξη γίνεται πάντα ανάμεσα σε τόσο διαφορετικούς ανθρώπους;

Και μέσα στα χιλιάδες πράγματα που μας μαθαίνει είναι αυτό- να τολμώ, να ζω, να σέβομαι και να αγαπώ.

Γιατί τολμώντας να το γνωρίσεις, το ζεις, το καταλαβαίνεις, το σέβεσαι και τελικά το αντιλαμβάνεσαι και καταλήγεις να το αγαπάς γιατί έμαθες πως τα πιο πετυχημένα «μουσικά» σύνολα θέλουν πολλά και διαφορετικά όργανα για να πετύχουν.

Υ.Γ. Για να μην ξεχνιόμαστε.. 34 και σήμερα για να ροκάρουμε!

Αρθρογράφος: Unknown