Οι Πανελλήνιες έκαναν το φετινό τους ντεμπούτο με το (στανταράκι) μάθημα της έκθεσης με τον Κώστα Κουτσαυλή να γυρίζει το χρόνο πίσω ανασύροντας από τη μνήμη του πράγματα και καταστάσεις από τη δική του γενιά.
Να πω την αμαρτία μου, είχα ξεχάσει πως σήμερα ξεκινούσαν οι Πανελλήνιες. Βασικά, δε χρειάζεται να δικαιολογηθώ, καθώς πλέον, αν δεν εξετάζεται κάποιος αδερφός, συγγενής ή φίλος, κανείς δε δίνει σημασία στο όλο θέμα.
Ανοίγω τα social media και πετυχαίνω το θέμα που έπεσε στην έκθεση. Κείμενο του Παπανούτσου λέει. Με το που διαβάζω το συγκεκριμένο όνομα, με έπιασε μια υπόγεια ανατριχίλα, η οποία ξεκίνησε από τα κατάβαθα της ψυχής μου. «Ακόμα Παπανούτσος; Τόσα χρόνια μετά από τη δικιά μου φουρνιά, πέφτει Παπανούτσος;», σκέφτηκα. Να μου πεις, εδώ ακόμα υπάρχει το ΠΑΣΟΚ...
Φοβερό το πόσο (δεν) έχουν αλλάξει τα πράγματα από εκείνες τις (επικές) ημέρες του Μαγιού του 2012. Όσες τροποποιήσεις κι αν κάνουν στο σύστημα διεξαγωγής, οι φετινοί αλλά και οι επόμενοι εξεταζόμενοι θα περνάνε (και θα ακούνε) πάνω κάτω τα ίδια. Οι «σταθερές» πηγαίνουν ως εξής (με ανακατεμένη σειρά): Βιταμίνη C, σοκολάτα κάνει καλό στον εγκέφαλο, εκτιμήσεις βάσεων, επίσκεψη στο φροντιστήριο για το πρώτο τσεκ, τηλέφωνα πριν και μετά το μάθημα από γονείς και όλο το σόι που αγωνία περισσότερο από εσένα και... Παπανούτσος!
Έχουν περάσει τέσσερα ολόκληρα χρόνια, έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα, μεγάλης ή μικρής σημασίας στη ζωή της δικής μου γενιάς, η οποία «δοκιμάστηκε» και αυτή με τη σειρά της στα εξεταστικά κέντρα. Έχω ήδη ανασύρει στη μνήμη μου άπειρες (μικρές και μεγάλες) στιγμές λίγο πριν ή κατά τη διάρκεια των δικών μου Πανελληνίων.
Τη γιαγιά μου να με τραβολογάει στην εκκλησία για να πάρω ευλογία από άνωθεν, στην ετήσια cult λειτουργία για τους εξεταζόμενους, λέγοντας μου με καμάρι πως «ο θεός θα το βάλει το χέρι του, η Παπαρήγα όχι».
Τη μάνα μου να προσπαθεί να με μαζέψει στο σπίτι (τι είχε τραβήξει τότε η κακόμοιρη) γιατί «αύριο δίνεις ρε βλαμμένε, το έχεις πάρει χαμπάρι; Τι μου γυρνάς στα ραδιόφωνα και στις εφημερίδες;».
Τις δύο αγαπημένες μου καθηγήτριες στο φροντιστήριο, την Αγγελική και την Άννα να με κυνηγάνε με «αγάπη», κρατώντας ένα βοήθημα στο χέρι ως μέσο πειθούς. «Κουτσαυλή μας έχεις βγάλει την πίστη αγόρι μου...», έλεγαν και οι δύο σαν να ήταν συνεννοημένες.
Τη μεγάλη «φυλετική» διαφορά που επικρατούσε εν ώρα εξετάσεων. Από τη μια, τα αγόρια που έσκαγαν στο σχολείο με βερμούδα, παντόφλα και ενίοτε κάποια αθλητική εφημερίδα, έκρυβαν τεχνηέντως το άγχος τους, συμπεριφερόμενοι σαν να περνούσαν άλλη μια συνηθισμένη ημέρα. Από την άλλη, τα κορίτσια, έτοιμα βαμμένα, στολισμένα και κάποια... εξοπλισμένα με κάθε λογής «βοήθημα». Από εικονίτσες διαφόρων αγίων, μέχρι αγιασμούς και «ευλογημένα» νερά από τα Ιμαλάια!
Τέσσερα χρόνια αργότερα, βρίσκομαι στην Αθήνα, γνωρίζοντας πως μπήκα σε ΑΕΙ κυριολεκτικά από το «παράθυρο». Έχω να το λέω και να «υπερηφανεύομαι» πως εγώ τελικά ήμουν αυτός που πέρασε σε μια σχετικά κομπλέ σχολή (Πάντειος) και δε στερήθηκα τίποτα τότε, έκανα τις βόλτες μου αλλά και 1500 διαφορετικά πράγματα, εκτός από του να διαβάζω.
Ρωτάω τους τότε συμμαθητές μου και φίλους μου αν θα γύριζαν το χρόνο πίσω. Οι περισσότεροι μου απαντάνε πως άνετα θα ξαναπήγαιναν στην τρίτη λυκείου. Όλοι μας, έχουμε διασκορπιστεί σε όλα τα μέρη του (ελληνικού) ορίζοντα και παλεύουμε να τα βγάλουμε πέρα, είτε με τη σχολή, είτε με τα βιοποριστικά μας. Σπουδάζουμε σε μια εποχή που η «φοιτητική ζωή», κακά τα ψέμματα, αποτελεί ένα μύθο του παρελθόντος.
Κάποιοι τυχεροί, είναι σε ρότα απόκτησης πτυχίου στα τέσσερα χρόνια, αλλά αποτελούν τη μειοψηφία. Είναι αυτοί που τότε, είχαν ξεκάθαρο πλάνο και πραγματική αγάπη για το αντικείμενο σπουδών τους. Οι υπόλοιποι, λιμνάζουμε λίγο πολύ, με τα χρωστούμενα μαθήματα μας να προσεγγίζουν λίγο πολύ το δημοσιονομικό χρέος.
Όπως κι αν έχει, όλη η διαδικασία με τις Πανελλήνιες, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την εξασφάλιση μιας όμορφης και παραγωγικής τετραετίας για κάθε φοιτητή. Αν περάσεις στη σχολή που όντως θέλεις, θα τη βγάλεις άνετα γιατί θα γουστάρεις. Αν όχι, θα κάνεις πράγματα που ουδεμία σχέση έχουν με ο,τι σπουδάζεις, όπως η αφεντιά μου.
Εν' τέλει ο καθένας μας είναι προορισμένος, έστω και με χίλια εμπόδια τα οποία παρουσιάζονται μπροστά του (ή τα δημιουργεί ο ίδιος) να βρει το δικό του δρόμο στη ζωή.
Οι εξετάσεις αυτές (ακολουθεί κλισέ) πραγματικά δεν καθορίζουν ούτε το ποιόν σου, ούτε το αν θα πετύχεις ή όχι στη ζωή σου. Απλά και μόνο σε βάζουν στο δρόμο της παραγωγικότητας προς το μελλοντικό αντικείμενό σου που, 9/10 φορές είναι παντελώς άσχετο από την ειδικότητα η οποία θα αναγράφεται στο πτυχίο σου...
Οι εξετάσεις αυτές (ακολουθεί κλισέ) πραγματικά δεν καθορίζουν ούτε το ποιόν σου, ούτε το αν θα πετύχεις ή όχι στη ζωή σου. Απλά και μόνο σε βάζουν στο δρόμο της παραγωγικότητας προς το μελλοντικό αντικείμενό σου που, 9/10 φορές είναι παντελώς άσχετο από την ειδικότητα η οποία θα αναγράφεται στο πτυχίο σου...
Καλή επιτυχία στη γενιά του 1998!
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου