Το λαϊκό μας τραγούδι έχει περιέλθει σε μια εποχή στην οποία οι περισσότερες φωνές που το εκπροσωπούν, στερούνται βάθους, ειδικού βάρους και αρχοντιάς. Σαν σήμερα (17/4) πριν από τέσσερα χρόνια, έφυγε από τη ζωή μια φωνή που περιείχε όλα τα παραπάνω στοιχεία.
Η 17η Απριλίου του 2012, έμελε να αποτελέσει μια ημέρα πένθους για το σωστό, το ωραίο λαϊκό τραγούδι. Εκείνο το πρωί, ο Δημήτρης Μητροπάνος, μετά από πολύχρονες και κοπιαστικές μάχες με την ασθένεια του, έφυγε από τη ζωή, έχοντας προλάβει να κοροϊδέψει το θάνατο πολλές φορές, χορεύοντας ξέγνοιαστος τη «Ρόζα» πάνω στη σκηνή.
Μπορεί τελικά να λύγισε, αλλά δεν έχασε δίχως να παλέψει. Με όλους τους τρόπους, με όλα τα μέσα. Το μεγαλύτερο προτέρημα ήταν η αρχοντιά του, αυτή που σε μάγευε σαν τον έβλεπες να ερμηνεύει μερικά από τα μεγαλύτερα τραγούδια της σύγχρονης Ελλάδας.
Αυτή η αρχοντιά και το θάρρος του, τον κράτησαν ζωντανό, του έδωσαν την ευκαιρία να επανέλθει πολλές φορές στο πάλκο αν και άρρωστος, ταλαιπωρημένος. Και αυτή η φωνή, τι φωνή. Δυνατή, με περίτεχνα γυρίσματα και πόνο, δεν τον άφησε ούτε στα δύσκολα.
Τέσσερα χρόνια μετά την απώλειά του, ο μπαγάσας είναι ακόμα εδώ. Για όλους όσους θέλουν να κάνουν «μια παράβαση του νόμου», για όλους αυτούς που έχουν «χείλη ξερά και διψασμένα». Γι' αυτούς που «αγαπούν σαν αμαρτία», αλλά και όσους χορεύουν αυτά «τα κόκκινα μπλούζ που κοροϊδεύουν οι άλλοι»
Δημήτρη Μητροπάνο σ' ευχαριστούμε που μας έμαθες να «πιστεύουμε μόνο τα παραμύθια τα λαϊκά». Εμείς το χρέος μας το κάνουμε, σ' ακούμε ανελλιπώς «καλοκαίρια και χειμώνες». Τουλάχιστον ξέρουμε από εσένα πως «όσοι με το χάρο γίναν φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη»...
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου