Last Week Today με... πονοψυχες διασημοτητες

Πάνε και τα κούλουμα και η Καθαρά Δευτέρα και η είδηση που κυριαρχεί από το πρωί είναι η επίσκεψη της τόσο γνωστής σε όλους μας Angelina Jolie στη Λέσβο με τη Μυρτώ Μουζάκη να μας γράφει τι πιστεύει για... όλα αυτά.


Πόσες μεγάλες στιγμές να αντέξει το νησί πια! Πρώτα το... ξεχωρίζουν από την πρωτεύουσά του, (βλ. "Η Μυτιλήνη, η Λέσβος και τα άλλα νησιά της Ελλάδας" by Alexis Tsipras) έπειτα συρρέουν μερικές χιλιάδες πρόσφυγες και λίγο μετά τους πρόσφυγες το μισό Χόλιγουντ και η πολιτική ηγεσία της χώρας!

Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί εδώ είναι πόσο αξίζει η εμπορευματοποίηση του πόνου, γιατί αν μη τι άλλο πουλάει πολύ. Αλλά προσοχή! Σε λογικό πλαίσιο. Όταν πχ στολίζεται με διακριτικές δόσεις glamour αντέχεται πολύ ευκολότερα.

Όταν η Susan Sarandon επισκέφθηκε τη Λέσβο, κάποια από τα μεγαλύτερα παγκόσμια μέσα έστρεψαν την προσοχή τους στην Ψωροκώσταινα και το δράμα που περνά, προταθήκαμε μέχρι και για Νόμπελ ειρήνης! Ποιοι εμείς, που κάποιες εβδομάδες αργότερα καίγαμε περιοχές για να μη στηθούν hot spot. Και η Σούζαν όμως δεν την γλίτωσε εύκολα. Λιγότερο από ένα μήνα μετά η μισή υφήλιος έπεσε στην κυριολεξία να τη φάει για ένα αποκαλυπτικό ντεκολτέ στην εμφάνισή της στα Sag Awards.


Οι συγκεκριμένες κυρίες είναι πολύ πιθανό να ενδιαφέρονται για την εικόνα τους μόνο, αν και τις γνωρίζει όλος ο πλανήτης πια. Ακόμα και πέρα από τη συγκεκαλυμμένη σκοπιμότητα της επίσκεψής τους όμως ένα είναι το γεγονός: αυτή η δημοσιότητα βοηθά.
  
Βοηθά στο να δοθεί η απαραίτητη προσοχή σε ένα κοινωνικό ζήτημα που είναι πια πολύ "βαρύ" για να πουλήσει στα κανάλια, αλλά η πάντα απαραίτητη δόση γκλαμουριάς του δίνει μία εσσάνς κοσμοπολίτικη. Και η προσοχή αυτή είναι πέρα για πέρα πολύτιμη. Είναι μία φωνή σε μία ομάδα που θεωρείται ανύπαρκτη και θάβεται κάτω από τις πλαστικές ανάγκες μίας κοινωνίας που επιτελεί έργο, τεράστιο, στο να θάβει τους "ανύπαρκτους", δηλαδή τις μειονότητες.
  
Γέροι, νέοι, γυναίκες, παιδιά, αγόρια και άνθρωποι που πια δεν έχουν ούτε καν σπίτι αποκτούν εκπροσώπους που μιλούν για αυτούς και τους προβάλουν δίνοντάς τους απτή ύπαρξη, κάνοντάς τους όντα με ομιλία, δικαιώματα και ζωή.

Το θέμα φυσικά είναι πως το κράτος και οι φορείς που υποχρεούνται να ενδιαφερθούν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους δεν κάνουν απολύτως τίποτα, δίνοντας τη σκυτάλη σε ένα σαθρό σύστημα glamour και λάμψης το οποίο ενδιαφέρεται για την εικόνα του, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς (ευτυχώς βέβαια) βοηθά.

Αρθρογράφος: Unknown

0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου